ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 880

บทที่880 ทดสอบ

“โบว์ลิ่ง? อา ผมไม่เคยเล่นหรอกครับ”

หลังเฉินเกอได้ยิน แสร้งทำเป็นสงสัยทันที

จะแกล้งแล้วก็ต้องแกล้งให้สุดทาง เขาจะเล่นกับฉีเซียวหยุนสักตั้ง

“ไม่เป็นไร ผมสอนคุณเอง มา พวกเราไปเล่นกัน!”

หลังจากฉีเซียวหยุนได้ยิน ก็ไม่สงสัยสักนิด รีบพูดกับเฉินเกอด้วยความดีใจ

“ได้ครับ งั้นผมไปเล่นกับคุณ!”

เฉินเกอรับปากจากนั้นก็มองไปที่เจินจี

“เจินจี ผมไปเล่นโบว์ลิ่งนะ พวกคุณคุยเล่นกันไปก่อน!”

หลังจากเจินจีได้ยิน ก็ไม่มีความคิดเห็นอะไร เธอรู้ว่าเฉินเกอมีความคิดเป็นของตัวเองเป็นแน่ และจะไม่เข้าไปขวาง พูดได้เพียงว่าฉีเซียวหยุนหาเรื่องเฉินเกอไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเลย ถึงเวลาฉีเซียวหยุนจะต้องเสียใจภายหลังแน่นอน

อย่างรวดเร็ว เฉินเกอกับฉีเซียวหยุนก็มาถึงลานโบว์ลิ่ง

ฉีเซียวหยุนกับเฉินเกอยืนอยู่กันคนละเลน

“มา น้องเฉิน ผมสอนคุณเล่นเอง ดูผมไว้!”

ฉีเซียวหยุนยิ้มแล้วพูดกับเฉินเกอ จากนั้นก็หยิบลูกโบว์ลิ่งไว้ในมือลูกหนึ่ง

ฉีเซียวหยุนเดินหน้าแล้วใช้แรงเหวี่ยงลูกโบว์ลิ่งไปด้านหลัง จากนั้นครู่หนึ่งก็ปล่อยลูกออกไป

ลูกโบว์ลิ่งวิ่งโดนพินด้วยความรวดเร็ว

“ปัง!”

นัดเดียวเข้าไปตรง ๆ

ลูกโบว์ลิ่งที่ฉีเซียวหยุนวิ่งโดนพินล้มหมดในตาเดียว

เฉินเกอดูก็รู้ว่าฉีเซียวหยุนมีประสบการณ์สูงด้านการโยนโบว์ลิ่ง อีกทั้งยังมีฝีมือ

ดูแล้วฉีเซียวหยุนตั้งใจจะให้เขามาเล่นโบว์ลิ่งก็เพื่อจะแกล้งเขา

แต่ว่าเขาคิดว่าตัวเขานั้นอ่อนแอมากไปแล้ว

กับโบว์ลิ่งเฉินเกอเคยเล่นและมีประสบการณ์มากเช่นกัน

เพียงแค่ไม่ให้ฉีเซียวหยุนรู้ ดังนั้นเฉินเกอจึงตั้งใจบอกว่าตัวเองเล่นไม่เป็นก็เท่านั้น ก็เพื่อให้ฉีเซียวหยุนเปิดเผยธรรมชาติที่แท้จริงของเขา

ในเมื่ออยากเล่น งั้นเฉินเกอก็จะเล่นเป็นเพื่อนเขา

“มา น้องเฉิน คุณลองดูสิ!”

ในตอนนั้นเองฉีเซียวหยุนหยิบลูกโบว์ลิ่งส่งให้เฉินเกอและพูดกับเขา

เฉินเกอรับลูกโบว์ลิ่งมาแล้วเดินไปข้างหน้าแกล้งทำเป็นท่าแปลก ๆ ตามท่าทางของฉีเซียวหยุนแล้วปล่อยลูกโบว์ลิ่งออกไป

แต่น่าเสียดาย ลูกโบว์ลิ่งของเฉินเกอนั้นเบี้ยวไม่โดนพินสักอัน

“ฮ่า ๆ ๆ!”

เมื่อเห็นเฉินเกอล้างท่อ ฉีเซียวหยุนก็ขำออกมาเสียงดัง

“น้องเฉินดูแล้วต้องฝึกอีกเยอะ ฝึกเยอะ ๆ เดี๋ยวก็ได้!”

ฉีเซียวหยุนแกล้งทำเป็นแนะนำเฉินเกอด้วยความหวังดี

เฉินเกอก็ไม่ได้สนใจเขา แต่แกล้งทำเป็นการฝึกกับลูกโบว์ลิ่งต่อไป

ฉีเซียวหยุนนี่โง่ชะมัด นี่ดูไม่ออกเหรอ เขาดูไม่ออกว่าเฉินเกอแกล้งทำไปอย่างนั้นเอง

ถ้าหากว่าเป็นมืออาชีพคนอื่น เกรงว่าคงจะรู้แต่แรกแล้วว่าเฉินเกอเล่นโบว์ลิ่งเป็น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ฉีเซียวหยุนก็หันไปดูเฉินเกออีกครั้ง

“น้องเฉิน เห็นคุณฝึกตั้งนานแล้ว พวกเรามาแข่งกันไหม? สักเกม?”

ฉีเซียวหยุนเสนอแนะกับเฉินเกอ

เฉินเกอรู้ว่าฉีเซียวหยุนกำลังจะเริ่มแล้ว และธรรมชาติของเขากำลังจะถูกเปิดเผย

แน่นอนว่าจุดประสงค์ของฉีเซียวหยุนอยู่ที่นี่ ก็เพื่อแข่งขันกับตนเอง จากนั้นเขาก็ทำร้ายตัวเองอย่างรุนแรงเพื่อทำให้ตัวเองอับอาย

ทั้งหมดนี้เฉินเกอดูออกแต่แรกแล้ว เพียงแต่เฉินเกอไม่ต้องการจะทำแผนแตกแค่นั้นเอง

แน่นอน เฉินเกอไม่ใช่พวกที่ไม่ให้ความร่วมมือ

“ได้สิ!”

“ใช่ หัวหน้าหล่อเกินไปแล้ว!”

เมื่อเห็นฉีเซียวหยุนทำสไตรค์ได้ เพื่อนนักเรียนที่อยู่รอบ ๆ ต่างพากันส่งเสียงเชียร์ ทุกคนชื่นชมฉีเซียวหยุน

ฉีเซียวหยุนจมอยู่กับความเพลิดเพลินในช่วงเวลาสั้น ๆ

เมื่อถึงตาเฉินเกอ เฉินเกอลุกขึ้นและหยิบลูกโบว์ลิ่งลูกหนึ่ง ลูกนี้แน่นอนว่าเฉินเกอไม่มีทางแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมา เพราะยังไม่ถึงเวลานั้น

ดังนั้นลูกนี้ ไม่ว่าจะพูดยังไงเฉินเกอก็ตั้งใจโยนให้พลาด

คิดเสร็จ เฉินเกอก็เหวี่ยงลูกออกไปตามใจ ลูกโบว์ลิ่งกลิ่งไปด้วยความเร็วแล้วล้างท้อ เสียเปล่า ได้แต้มเท่ากับศูนย์

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ!”

ภาพนี้ต่างทำให้ทุกคนหัวเราะออกมาเสียงดัง และรู้สึกว่าเฉินเกอนั้นห่วยมาก

แต่เฉินเกอก็ไม่ได้ใส่ใจคนพวกนี้

นี่คือสิ่งที่เฉินเกอตั้งใจทำให้เป็น ดังนั้นจึงไม่รู้สึกอะไรกับเสียงหัวเราะเยาะของพวกเขา

ตอนนี้เสียงหัวเราะเยาะหนักขึ้นทุกที รอถึงตอนตบหน้าคงจะเจ็บน่าดู

“เอ่อ น้องเฉิน ไม่เป็นไรนะ ทุกคนมีช่วงมือตกกันทั้งนั้น!”

ฉีเซียวหยุนจงใจกลั้นขำและมองไปที่เฉินเกออย่างสงบ

จากนั้น ฉีเซียวหยุนก็พูดไปด้วยและหยิบลูกโบว์ลิ่งขึ้นมา แล้วเริ่มรอบที่สอง

เครื่องวางพินลง การแข่งรอบที่สองเริ่มต้นขึ้น

ยังคงเหมือนกับรอบก่อนหน้านี้ ฉีเซียวหยุนปล่อยลูกโบว์ลิ่งในมือออกไป

ลูกโบว์ลิ่งกลิ่งไปกระทบโดนพินด้วยความเร็ว

“ปัง!”

ล้มพินสำเร็จ

แต่รอบที่สองนั้นกลับไม่ราบรื่นเหมือนรอบแรง ฉีเซียวหยุนทำพินล้มได้เพียงเจ็ดอันเท่านั้น ได้ไปเจ็ดคะแนน

อันที่จริงฉีเซียวหยุนตั้งใจทำแบบนี้ เขาต้องการต่อให้เฉินเกอ ไม่เช่นนั้นก็จะดูไร้ปรานีเกินไป ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็เป็นแฟนหนุ่มของเจินจี เขาไม่อยากให้เจินจีโกรธเขาทีหลัง และรู้สึกว่าเขากลั่นแกล้งเฉินเกอทั้งหมด