ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 881

บทที่ 881 อ่อนข้อ

“น้องเฉิน ถึงนายแล้ว!”

ฉีเซียวหยุนโยนเสร็จ ก็มองไปทางเฉินเกอแล้วกล่าว

ถึงตาของเฉินเกอโยนโบว์ลิ่งรอบสองแล้ว

รอบนี้เฉินเกอรู้ว่าตัวเองจะไม่สามารถกินไข่ได้อีกแล้ว ยังไงก็ต้องชนให้ล้มสักสี่ห้าอัน มิฉะนั้นก็ยากที่จะตีตื้นคะแนนขึ้นมาได้อีก

เฉินเกอหยิบลูกโบว์ลิ่งไว้ในมือ ค่อยๆเดินขึ้นไปด้านหน้า ยืนอยู่หน้าเลนโบว์ลิ่ง

“น้องเฉิน กล้าๆหน่อย ถึงแม้ไม่โดนก็ไม่เป็นไร นายยังต้องฝึกฝนอีกเยอะ!”

ได้ยินเพียงเสียงของฉีเซียวหยุนที่อยู่ด้านหลังเยาะเย้ยเฉินเกออีกแล้ว ดึงดูดให้คนที่อยู่รอบข้างหัวเราะอีกครั้ง

เฉินเกอหลับตาลงไปครู่หนึ่ง จากนั้นได้ลืมตาขึ้นมา

ก้าวขาออกไปหนึ่งก้าว เฉินเกอก็โยนโบว์ลิ่งที่อยู่ในมือออกไป

ลูกโบว์ลิ่งกลิ้งอยู่บนเลน ครั้งนี้ลูกไม่เอียง และไม่ได้ออกตกท่อ แต่มันได้กลิ้งไปด้านหน้าของพินโดยตรง

ตอนนี้ฉีเซียวหยุนและคนอื่นๆต่างก็ดูประหลาดใจ

“พรึบ!”

โดนแล้ว เพียงแต่ชนล้มไปแค่ห้าพินเท่านั้น

รอบนี้เฉินเกอได้ห้าคะแนน ห่างจากฉีเซียวหยุนสิบสองคะแนน คะแนนนับว่าห่างกันไม่ค่อยเยอะ อย่างไรเสียมันยังเหลืออีกหกรอบ ทั้งหมดมันคือแปดรอบ สุดท้ายแล้วคะแนนใครสูงที่สุดคนนั้นก็จะชนะ

“ไม่เลวนะเนี่ย น้องเฉิน ดูเหมือนนายก็มีพรสวรรค์ไม่น้อยเลยนะ โดนตั้งห้าพิณ!”

ฉีเซียวหยุนที่จอมปลอมเดินมาชมเฉินเกออย่างไม่จริงใจ แท้จริงแล้วข้างในใจนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ คาดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะโชคดีเพียงนี้ ชนล้มตั้งห้าพิน

แต่ในสายตาของฉีเซียวหยุนก็ยังไม่รู้สึกถึงความอันตราย เขายังคงรู้สึกว่าเฉินเกอนั้นไม่สามารถชนะเข้าได้ เงินพันนี้ต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน

การแข่งขันดำเนินการต่อ รอบที่สาม

ฉีเซียวหยุนก็ยังคงใช้ท่าเดิม เพียงอึดเดียวก็สำเร็จ

“พรึบ!”

เสียงกรอบแกรบดังผ่านไป

รอบที่สาม ฉีเซียวหยุนชนล้มไปเก้าพิณ ได้เก้าคะแนน ตอนนี้รวมเป็นยี่สิบหกคะแนน

ทุกรอบที่ฉีเซียวหยุนโยนเสร็จ คนที่อยู่รอบๆต่างส่งเสียงให้กำลังใจ แต่เฉินเกอโยนเสร็จหันกลับมาได้ยินแต่เสียหัวเราะเยาะ

พูดตามจริง คนที่ชมอยู่นั้นแท้จริงต่างก็เป็นคนโง่ทั้งนั้น พวกเขาแค่ต้องการประจบสอพลอฉีเซียวหยุนเท่านั้น

ความสามารถที่แท้จริงของเฉินเกอนั้นยังไม่ได้แสดงออกมาเลย

ถึงตาเฉินเกอเริ่มโยนรอบที่สามแล้ว

เฉินเกอหยิบลูกขึ้นมา ไม่พูดไม่จาก็โยนลูกออกไปเลย มีความชำนาญมากกว่าสองครั้งก่อนหน้านี้มาก

ยังไงก็แล้วแต่ทุกครั้งเฉินเกอก็จะใช้เทคนิคที่แตกต่างกันออกไป

ข้อแรกแบบนี้จะไม่ทำให้ฉีเซียวหยุนเกิดความสงสัย ข้อที่สองเพื่อจะยืนยันว่าตัวเองนั้นพัฒนาขึ้นมาทีละก้าวๆ

ด้วยวิธีนี้มันถึงจะทำให้ทุกคนที่มองเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมหาศาล

“พรึบ!”

โยนสำเร็จอีกครั้ง ครั้งนี้ชนล้มไปเจ็ดพิน ตอนนี้คะแนนของเฉินเกอคือสิบสองคะแนน ห่างจากฉีเซียวหยุนสิบสี่คะแนน

ทุกครั้งเฉินเกอนั้นจะควบคุมแรงโยนได้เป็นอย่างดี

เห็นเฉินเกอโยนชนอีกครั้ง สีหน้าของฉีเซียวหยุนเริ่มที่จะเปลี่ยนแล้ว เปลี่ยนจนดูไม่ดีเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าเฉินเกอจะก้าวหน้าได้เร็วขณะนี้

ฉีเซียวหยุนรู้ว่าตัวเองจะอ่อนให้ไม่ได้อีกแล้ว ต้องกดเฉินเกอไว้ให้ได้ ต้องทำคะแนนทิ้งห่าง

“น้องเฉินก้าวหน้าเร็วดีนะ ต่อจากนี้ฉันจะไม่อ่อนข้อให้นายอีกแล้วนะ!”

ฉีเซียวหยุนมองไปที่เฉินเกอแล้วจงใจกล่าว ยังพูดเรื่องตัวเองอ่อนข้อออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

เฉินเกอแอบยิ้มในใจ ใครอ่อนให้ใครยังไม่รู้เลย

ไม่นานนัก ก็เข้าสู่รอบที่สี่ทันที

ฉีเซียวหยุนทุ่มสมาธิทั้งหมดกับพินที่อยู่ด้านหน้า ในมือได้ถือลูกโบว์ลิ่งไว้อย่างแน่นๆ

“ฉึบ!”

“เห่อๆ!”

ฉีเซียวหยุนยิ้มแห้งไปหนึ่งที รู้สึกกระอักกระอ่วนมาก

จากนั้น ฉีเซียวหยุนก็รีบหยิบลูกเพื่อจะเริ่มรอบที่ห้า

รอบก่อนเป็นเพราะเขาอยากชนะจนเกินไป ดังนั้นจึงทำให้ตัวเองทำได้ไม่ดี รอบนี้เขาจะใจร้อนไม่ได้อีก

คำโบราณกล่าวไว้ดีมาก หากใจร้อนก็จะกินเต้าหู้ร้อนไม่ได้(เพราะมันจะลวดปาก) ยังไงก็ต้องใจเย็นหน่อย

“ตู๊ม!”

ลูกโบว์ลิ่งตกถึงพื้น จากเลนได้กลิ้งออกไปโดยตรง

ลูกโบว์ลิ่งไม่ได้ออกจากเลน แต่ได้กลิ้งออกไปอย่างมั่งคงชนพินล้มไปสิบอัน ฉีเซียวหยุนก็ได้สิบคะแนนอีกครั้ง

“เย่!”

“หัวหน้าห้องเก่งจังเลย ชนล้มหมดเลย!”

เห็นฉีเซียวหยุนสไตรค์อีกครั้ง เพื่อนนักเรียนที่อยู่โดยรอบก็ได้ตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง

มุมปากของฉีเซียวหยุนก็ได้ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้ว่าในที่สุดเขาก็ทำได้เหมือนปกติแล้ว ตอนนี้เขาจะให้เฉินเกอดูเอาไว้ เขาไม่มีทางที่จะยอมให้เฉินเกอชนะการแข่งขัน

เพียงแต่สำหรับเฉินเกอนั้นกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

เฉินเกอไม่สะทกสะท้าน ยืนอยู่อย่างใจเย็น ดูเหมือนไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยที่ฉีเซียวหยุนนั้นสไตรค์

เวลานี้ในใจของเฉินเกอได้เกิดความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง

การชนะฉีเซียวหยุนแบบคะแนนที่เหนือชั้น ยังไม่สู้กับการชนะคะแนนเขาในแบบที่ให้เขาโมโหเจ็บใจ นั่นก็คือชนะเพียงแค่คะแนนเดียว

ชนะฉีเซียวหยุนเพียงแค่คะแนนเดียว คิดว่าฉีเซียวหยุนนั้นต้องเจ็บใจมากแน่นอน

แค่คิดก็ทำให้เฉินเกอรู้สึกว่ามีช่างความหมายเหลือเกิน

“น้องเฉิน ตานายแล้ว ฉันคงไม่ได้ทำให้นายตกใจมั้ง?”

ฉีเซียวหยุนมองเฉินเกอแล้วกล่าว เห็นท่าทางที่ไม่ขยับเขยื้อนของเฉินเกอ ทำให้ใจเขารู้สึกสะใจอย่างมาก ข้อผิดพลาดเมื่อกี้พริบตาเดียวก็แก้ไขสถานการณ์กลับคืนมาได้แล้ว