ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 882

บทที่ 882 ขึ้นนำ

เฉินเกอพยักหน้า จากนั้นก็ได้หยิบลูกโบว์ลิ่งขึ้นมาหนึ่งลูก โยนออกไปโดยตรง ไม่ได้ทำท่าทางใดๆแม้แต่นิดเดียว

มองดูเฉินเกอโยนลูกโบว์ลิ่งออกไป เฉินเกอนั้นเก็บพินได้ทั้งหมด

ก็สไตรค์เหมือนกัน นี่มันช่างน่าตกใจเหลือเกิน

“หัวหน้าห้อง ดูเหมือนผมน่าจะควบคุมเทคนิคการเล่นได้แล้ว ขอโทษด้วย ผมก็สไตรค์เหมือนกัน!”

เฉินเกอยิ้มบางๆหันกายมาคุยกับฉีเซียวหยุน

คะแนนตอนนี้ฉีเซียวหยุนสามสิบหกคะแนน เฉินเกอสามสิบสองคะแนน ก็ยังห่างกันสี่คะแนน ยังเหลืออีกสามรอบ การแข่งขันนี้ใกล้จะสิ้นสุดแล้ว ใครจะเป็นผู้ชนะกันแน่?

“ได้ น้องเฉิน อีกสามรอบสุดท้าย มาดูกันว่าเราสองคนใครจะเป็นผู้ชนะ!”

ฉีเซียวหยุนพูดให้เฉินเกอฟัง

พูดจบ ฉีเซียวหยุนหยิบลูกโบว์ลิ่งขึ้นมาอย่างไม่ลังเล เริ่มรอบที่ห้า

ฉีเซียวหยุนเลงให้ตรงเลน จึงโยนลูกออกไป ลูกโบว์ลิ่งกลิ้งไปอย่างรวดเร็ว กลิ้งไปทางตรงกลางของพิน

อันที่จริงลายเส้นการโยนของโบว์ลิ่งมีหลายแบบ ทุกเส้นก็ใช้แรงที่แตกต่างกันและพินที่โดนก็แตกต่างไปด้วย ไม่ใช่ว่าจะสไตรค์เสมอไป บางเวลาที่โชคไม่ดีสุดท้ายอาจจะตกท่อก็ได้

ลูกนี้ ฉีเซียวหยุนได้กะและคำนวณมาแล้ว ต้องสามารถสไตรค์อย่างแน่นอน

“พรึบ!”

ลูกโบว์ลิ่งชนพินล้มไปหนึ่งอัน จากพินอันแรกที่ล้ม จากนั้นอันที่สอง อันที่สาม อันที่สี่ก็ล้มตามกันมาติดๆ

สุดท้ายพิณล้มไปทั้งหมดเก้าอัน ก็หมายความว่ารอบที่ห้าฉีเซียวหยุนได้มาอีกเก้าคะแนน รวมเป็นสี่สิบห้าคะแนน

เพียงแต่สำหรับคะแนนระดับนี้ฉีเซียวหยุนรู้สึกไม่เป็นที่น่าพอใจนัก ทำไมจึงไม่ล้มทั้งหมด แบบนี้ก็ทำให้เฉินเกอมีโอกาสตามขึ้นมาได้อีกหนึ่งคะแนน

ก็ต้องมาดูที่เฉินเกอแล้ว ขอเพียงแต่เฉินเกอสไตรค์ อย่างนั้นก็จะห่างกันแค่สามคะแนนแล้ว

ไม่รอให้ฉีเซียวหยุนเอ่ยปาก เฉินเกอได้ลุกขึ้นหยิบลูก โยนลูกโบว์ลิ่งไปทางเลนอย่างสบายๆ

ลูกโบว์ลิ่งกลิ้งออกไปโดยตรง ได้ชนพินทั้งหมดล้มอย่างรวดเร็ว สิบคะแนน! สไตรค์!

สไตรค์อีกแล้ว ทำให้ผู้คนต่างตะลึงอีกครั้ง

ตอนนี้ห่างกันแค่สามคะแนนแล้ว เหลืออีกสองรอบสุดท้าย ก็จะได้เวลาตัดสินแพ้ชนะแล้ว

ฉีเซียวหยุนเวลานี้สีหน้าเคร่งขรึม เขารู้สึกได้ถึงความอันตราย หากสองรอบที่เหลือตัวเองทำได้ไม่ดี ไม่สามารถสไตรค์ ก็มีโอกาสที่จะแพ้ให้กับเฉินเกอ

“ขอโทษที หัวหน้าห้อง ผมสไตรค์อีกแล้ว!”

เฉินเกอแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง พูดกับฉีเซียวหยุนด้วยท่าทีที่รู้สึกไม่ดีเอามากๆ

ในใจฉีเซียวหยุนเกลียดเฉินเกออย่างมาก เกลียดจนอยากจะกดเฉินเกอลงไปกับพื้นแล้วทำร้ายเฉินเกอ

แต่เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้ ไม่อย่างนั้นมันก็จะทำให้ตัวเองดูเป็นคนใจแคบ

รอบที่เจ็ดได้เริ่มขึ้น

ฉีเซียวหยุนหยิบลูกโบว์ลิ่งขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้า เวลานี้ในใจเขารู้สึกกังวลไม่น้อย

ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ฉีเซียวหยุนตื่นเต้น เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถที่จะแพ้ให้กับเฉินเกอ ไม่อย่างนั้นมันจะเสียหน้ามาก

หลังจากที่ลังเลไปสักครู่ ฉีเซียวหยุนจึงได้โยนลูกโบว์ลิ่งในมือออกไป

เพียงแต่ลูกนี้หลังจากที่โยนออกไปแล้ว ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ลูกเกิดเอียงขึ้นมา

เห็นภาพนี้แล้ว ฉีเซียวหยุนรู้ว่าตัวเองนั้นจบแน่ ลูกนี้ต้องไม่ได้คะแนนที่ดีอย่างแน่นอน

“พรึบ!”

แต่ยังดีที่มันยังชนพินล้มไปสี่อัน ได้มาสี่คะแนน ตอนนี้มีคะแนนทั้งหมด สี่สิบเก้าคะแนน

“ไอ้หยา หัวหน้าห้อง ดูเหมือนคุณจะผิดพลาดอีกแล้วนะ”

เฉินเกอรีบคว้าโอกาสในการเยาะเย้ยฉีเซียวหยุน

ฉีเซียวหยุนพูดในใจอย่างโมโห: “กูรู้แล้ว ไม่ต้องให้มึงมาบอกหรอก”