ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 883

บทที่ 883 เกมอย่างอื่น

หลังจากพูดจบ ฉีเซียวหยุนก็หยิบกระเป๋าเงินออกมา ควักเงินออกมาหนึ่งพันหยวนยื่นให้เฉินเกอ

เฉินเกอก็รับมาอย่างเบิกบานใจ เงินนี้เป็นเงินที่เขาสมควรได้ ไม่มีความจำเป็นต้องเกรงใจ

จากนั้น เฉินเกอก็ได้เสนอความเห็นให้กับฉีเซียวหยุนและแล้วก็กลับมานั่งอยู่ข้างกายเจินจี

เห็นเฉินเกอกลับมา เจินจีมองเฉินเกอแล้วถาม: “นายทำไมถึงกลับมาแล้วละ?”

“อ่อ ไม่มีอะไร ก็เล่นกันแป๊บเดียว แล้วก็รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายก็เลยกลับมาก่อน!”

เฉินเกอยิ้มให้เจินจีแล้วก็อธิบาย

เจินจีก็ไม่ได้สงสัยอะไร เชื่อคำพูดของเฉินเกอ เธอไม่รู้เลยว่าเฉินเกอกับฉีเซียวหยุนเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น

อันที่จริงถึงแม้จะรู้ เจินจีก็ไม่พูดอะไรอยู่แล้ว คงจะรู้สึกว่าเฉินเกอทำได้ดีทีเดียว

ผ่านไปสักพัก ก็เห็นฉีเซียวหยุนได้ถือเหล้าหลายขวดกับลูกเต๋าเดินเข้ามา เดินมานั่งลงตรงหน้าของเฉินเกอโดยตรง

“น้องเฉิน ก่อนหน้านี้เรายังเล่นกันไม่สะใจเลย ตอนนี้เรามาเล่นอะไรใหม่ๆดีมั้ย โอเคมั้ย?”

ฉีเซียวหยุนนั่งลงก็เผยให้เห็นรอยยิ้มมองมาที่เฉินเกอแล้วกล่าว

เจินจีที่อยู่ด้านข้างชายตามองฉีเซียวหยุน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา คิดในใจทำไมฉีเซียวหยุนมาหาเฉินเกออีกแล้ว

เฉินเกอก็เย้ยหยันในใจขึ้นมา ฉีเซียวหยุนคนนี้เหมือนวิญญาณที่ตามไม่เลิกเลย ก่อนหน้านี้เพิ่งจะแพ้ให้กับตัวเอง ตอนนี้กลับอยากจะมาหาเรื่องตัวเองอีกแล้ว ช่างเป็นคนที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เฉินเกอก็จะไม่ปกปิดความสามารถของตัวเองแล้ว ก็จะเล่นกับฉีเซียวหยุนสักตั้ง ให้ฉีเซียวหยุนรู้ความเก่งกาจของตัวเองหน่อย รู้ว่าตัวเขานั้นไม่ใช่คนที่ใครๆจะมาล่วงเกินได้ง่ายๆ

“ได้สิ ไม่มีปัญหา ไม่รู้ว่าหัวหน้าห้องอยากจะเล่นอะไร?”

หลังจากที่นิ่งไปสักพัก เฉินเกอก็ตอบตกลงโดยตรง ถามฉีเซียวหยุนด้วยรอยยิ้ม

ได้ยินเฉินเกอตอบตกลง ฉีเซียวหยุนก็รีบแบลูกเต๋าในมือออกมาวางไว้ด้านหน้าของเฉินเกอ

“เล่นลูกเต๋า เคยเล่นแล้วมั้ง?”

ฉีเซียวหยุนมองเฉินเกอแล้วถาม

เฉินเกอพยักหน้าเล็กน้อย ตอบกลับ: “อืม เคยเล่นมาบ้าง”!

“งั้นก็ดี งั้นกฎกติกาฉันก็จะไม่บอกนายแล้ว เอางี้ดีกว่า เรามาเดิมพันกันนิดหน่อย ตาละห้าร้อยหยวนเป็นไง? ฉันเชื่อว่าน้องเฉินคงไม่ขาดแคลนเงินแค่นี้ อีกอย่างเมื่อกี้นายก็ชนะได้เงินจากฉันตั้งหนึ่งพันหยวนแล้วนะ!”

ฉีเซียวหยุนก็ได้เสนอกับเฉินเกออีก ในใจของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจในตัวเฉินเกอ คิดว่ายังไงตัวเองก็ต้องเอาคืนความอัปยศที่แพ้ไปเมื่อกี้กลับมาให้ได้

ก่อนหน้านั้นคือเขาประมาทเกินไป เกมต่อไปนี้เป็นเกมที่เขาถนัดมากอยู่แล้ว สามารถที่จะชนะเฉินเกอได้อย่างแน่นอน

“ได้ ไม่มีปัญหา ในเมื่อหัวหน้าห้องก็พูดขนาดนี้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องให้เกียรติอยู่แล้ว!”

เฉินเกอไม่มีความเห็นแม้แต่นิดเดียว ก็ตกลงอย่างสบายอารมณ์ในทันที

เจินจีที่นั่งอยู่ด้านหน้ามองเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ ยื่นมือออกไปดึงเสื้อของเฉินเกอ

“เฉินเกอ นายอย่ามามั่วนะ!”

เจินจีมองเฉินเกอแล้วกล่าวตักเตือนด้วยเสียงที่เบา

เฉินเกอมองเจินจีแล้วส่งสายตาที่บ่งบอกให้เธอวางใจ

“วางใจเถอะ ไม่เป็นไร ฉันมีลิมิตของตัวเอง!”

“ใช่ เจินจี เธอต้องเชื่อน้องเฉิน!”

ฉีเซียวหยุนก็มองไปกล่าวกับเจินจี

เจินจีฟังแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว ทำแค่เพียงนั่งเงียบๆ เธอเชื่อคำพูดของเฉินเกอ เชื่อว่าเฉินเกอคงไม่ทำอะไรที่ไม่ดี

พูดจบ ฉีเซียวหยุนก็ได้นำลูกเต๋ายื่นให้เฉินเกอ

เฉินเกอรับลูกเต๋ามา จากนั้นก็เขย่าลูกเต๋าขึ้นมาทันที

ลูกเต๋านั้นเฉินเกอเคยเล่นมานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความชำนาญในการเล่นอย่างมาก ไม่กลัวที่จะต้องเล่นกับฉีเซียวหยุนเลยแม้แต่นิดเดียว

อีกอย่างเฉินเกอยังมีความสามารถพิเศษที่คนอื่นไม่รู้ นั่นก็คือสามารถฟังเสียงจำนวนแต้มของลูกเต๋าออก

นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถทำได้ มีเพียงเฉินเกอที่ทำได้