ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 916

บทที่ 916 ฆ่างูหลามยักษ์

“ฟู่ เสียงขู่คำราม!”

ในวินาทีต่อมางูหลามยักษ์ขู่คำรามใส่เฉินเกอ

เมื่อสิ้นเสียง งูหลามยักษ์ก็โจมตี และพุ่งตรงไปที่เฉินเกอ

เฉินเกอหลบไปด้านข้างทันที และสามารถหลบหลีกการโจมตีของงูหลามยักษ์

“ทุกคนรีบหาที่ซ่อน!”

เวลานี้ เฉินเกอรีบตะโกนใส่เจินจีทั้งสามคน

เมื่อได้ยินเสียงตักเตือนของเฉินเกอ พวกเขาทั้งสามก็ตั้งสติขึ้นมา และรีบไปหลบภัยอยู่หลังต้นไม้

ท้ายที่สุดงูหลามยักษ์พุ่งเข้าไปแค่คนเดียว ดังนั้นให้เฉินเกอจัดการคนเดียวก็พอ

งูหลามยักษ์โจมตีครั้งแรกไม่สามารถทำอะไรเฉินเกอได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะยอมแพ้และหันกลับมาทันทีและพุ่ง

เข้าหาเฉินเกออีกครั้ง

ร่างกายใหญ่โตพุ่งไปชนบนพื้น ทำให้พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน

งูหลามยักษ์พุ่งไปข้างหน้าเฉินเกอ ยกหางขึ้นหวังจะฟาดไปที่หัวเฉินเกอ

ถ้าครั้งนี้ฟาดถูก คิดว่าแม้จะไม่ตายก็คงหมดสติแน่นอน

แต่ว่า เฉินเกอจะไม่ปล่อยให้งูหลามยักษ์ตัวนี้ทำสำเร็จ

ในตอนนี้ เฉินเกอชักกระบี่ซิงหยวนออกมาอย่างรวดเร็ว

“ชั๊วะ!”

เห็นกระบี่เฉือนผ่านไป

เฉินเกอสับหางงูหลามยักษ์ตัวนี้

“คำราม!”

หลังจากนั้นไม่นานงูหลามยักษ์ก็คำรามขึ้นไปบนฟ้า และส่งเสียงกรีดร้องที่ทิ่มแทงหัวใจ

ทันใดนั้นเลือดก็ไหลไปทั่วพื้น และหางงูขนาดใหญ่ก็หล่นลงไปในกองเลือดที่พื้น

“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน น้ำหน้าอย่างนี้คิดจะฆ่าฉันเหรอ!”

เฉินเกอจ้องมองงูหลามยักษ์และพูดด้วยความโกรธ

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็กระโดดขึ้น และใช่กระบี่ซิงหยวนแทงเข้าไปที่ลำตัวของงูหลามยักษ์

งูหลามยักษ์กระดิกตัวอย่างแรงนั้น จากนั้นก็ล้มลงบนพื้นและเสียชีวิต

จัดการได้อย่างง่ายดาย เฉินเกอใช้เพียงสองกระบวนท่าก็สามารถฆ่างูหลามยักษ์ได้สำเร็จ

“โอเค ไม่เป็นไรแล้ว!”

หลังจากจัดการกับงูหลามยักษ์แล้ว เฉินเกอก็ตะโกนบอกเจินจีทั้งสามคน

เจินจีทั้งสามคนเดินออกมาจากหลังต้นไม้

เดินไปยืนดูงูหลามยักษ์ที่ตายแล้ว

“งูตัวนี้ใหญ่เกินไป!”

เล๋ยเล่อุทานออกมาด้วยความตะลึง

เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นงูหลามยักษ์ตัวใหญ่เช่นนี้ มันมีขนาดใหญ่กว่าสองเท่าของงูที่พวกเขาเคยเห็น

มันก็เหมือนกันกับเม่นที่เราเคยเจอมาก่อนหน้านั้น หรือว่าสัตว์ที่นี่จะมีความพิเศษ พวกมันตัวใหญ่มาก!”

เจินจีก็พูดแสดงความคิดของเธอทันที

“อาจเป็นเพราะฟอสฟอรัสแดง ซึ่งทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในยีนของสัตว์เหล่านี้!”

เฉินเกอพูดถึงเรื่องนี้

“แต่มันก็พอดี เจ้าตัวนี้ได้ส่งอาหารมาให้พวกเรา ได้ยินมาว่าเนื้องูอร่อยมาก ฉันยังไม่เคยกินมาก่อน!” เล๋ยเล่มองงูที่อยู่

บนพื้นแล้วพูด

“นายก็ห่วงแต่กิน เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่ฉัน นายคงจะถูกงูหลามยักษ์ตัวนี้กินเข้าไปแล้ว!”

เฉินเกอมองไปที่เล๋ยเล่และพูดด้วยความหมั่นไส้

“เอ้อ..พี่เฉิน คุณอยู่ที่นี่ไง ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ปล่อยให้ฉันลำบากแน่นอน”

เล๋ยเล่รีบมองไปที่เฉินเกอและพูดด้วยรอยยิ้ม

มากมาย

“เฉินเกอ พวกเราข้ามเขตหินฟอสเฟตไปแล้วหรือยัง? ”

เดินไปบนถนน เจินจีมองเฉินเกอและถามอย่างสงสัย

ทันทีที่เฉินเกอได้ยิน เขารีบหยิบแผนที่ออกมาเพื่อตรวจสอบทันที

หลังจากดูสักพัก เฉินเกอก็ตอบ

“เกือบแล้ว อีกไม่กี่กิโลเมตรพวกเราสามารถข้ามเขตหินฟอสเฟตได้”

เพราะเขตหินฟอสเฟตครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่มาก

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เฉินเกอทั้งสี่คนยังไม่หยุดการเดินทาง ดังนั้นพวกเขาจึงเดินเป็นระยะทางไกลมาก

อย่างไรก็ตามยังเหลืออีกไม่กี่กิโลเมตรที่จะข้ามเขตหินฟอสเฟตทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์

“คุณคิดว่าพวกนักล่าจะไล่ทันพวกเราไหม? ”

เจินจีมองไปที่เฉินเกอและถามด้วยความกังวล

เฉินเกอส่ายหัวทันที

“ฉันคิดว่าคงไม่ พวกเขาไม่รู้แน่นอนว่าพวกเราได้ออกจากเขตหินฟอสเฟตแล้ว และเปลี่ยนเส้นทางเดิน แต่มีโอกาสมากที่

พวกเขาจะออกจากเขตหินฟอสเฟตไปแล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุด”

เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่พูด

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เฉินเกอกังวลมากที่สุด

หากนักล่าพวกนั้นออกจากเขตหินฟอสเฟตเร็วกว่าเฉินเกอทั้งสี่คน นั่นหมายความว่าเส้นทางเดินของเฉินเกอทั้งสี่คนจะถูก

นักล่าขัดขวาง

แต่ในทางกลับกัน ถ้าเฉินเกอทั้งสี่คนออกจากเขตหินฟอสเฟตเร็วกว่าพวกนักล่านั้น เฉินเกอและทั้งสี่คนจะได้ครองความ

ได้เปรียบก่อน ก็จะไม่ใช่ผู้ถูกกระทำ

“ถ้าอย่างนั้นเราต้องรีบ อย่าให้พวกนักล่านำหน้าพวกเรา มิเช่นนั้นพวกเราจะเสียเปรียบ!”

เจินจีเข้าใจความกังวลของเฉินเกอทันที และรีบตักเตือนเฉินเกอทั้งสามคน