ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 939

บทที่939 แก้ไขสถานการณ์

“สาวน้อย คุณยังอยากจะหนีอีกเหรอ？”

ในเวลานี้เองชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็เดินไปที่ตรงหน้าของเถ้าแก่เนี้ย ด้วยท่าทางที่บึ้งตึงและโกรธแล้วกล่าว

“พี่ใหญ่ พวกเราเป็นแค่ธุรกิจเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีเงินให้พวกคุณจริง ๆ ！”

เถ้าแก่เนี้ยรีบแสดงท่าทีลำบากใจและมองไปที่หนุ่มแผลเป็นแล้วกล่าว

“เหอะ หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับฉัน！”

หนุ่มแผลเป็นหัวเราะเยาะและดุใส่เธอ

“เพี๊ยะ！”

พูดจบ หนุ่มแผลเป็นก็ใช้มือตบไปที่บนใบหน้าของเถ้าแก่เนี้ย

ทันใดนั้นเถ้าแก่เนี้ยก็ถูกตบ และเดินเซไปด้านหลังสองสามก้าว จากนั้นกระแทกเข้ากับรถเข็นอย่างนหนัก

“แม่！”

เมื่อเห็นว่าแม่ของตัวเองโดนตบ ลูกสาวของเถ้าแก่เนี้ยก็ร้องอุทานขึ้นมาทันที และรีบวิ่งไปพยุงแม่ของตัวเองแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“พวกแกมันพวกสารเลว แม้กระทั่งผู้หญิงก็ตบ！”

ต่อมาลูกสาวของเถ้าแก่เนี้ยก็หันกลับไปจ้องหนุ่มแผลเป็นด้วยความโกรธและตะโกนด่า

“อุ๊ย สาวน้อย คนนี้เป็นลูกสาวของคุณเหรอ รูปลักษณ์หน้าตาก็สวยดีนิ！”

เมื่อเห็นลูกสาวของเถ้าแก่เนี้ย หนุ่มแผลเป็นก็แสดงท่าทางที่อัตรายออกมาทันทีและกล่าว

หนุ่มแผลเป็นพูดพร้อมกับเดินขึ้นไปข้างหน้า แล้วยื่นมือออกมาและจับไปที่แขนของลูกสาวเถ้าแก่เนี้ยแล้วดึงเข้าไปหาเขา

“ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว แกจะทำอะไร？”

ลูกสาวของเถ้าแก่เนี้ยตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที และในระหว่างที่เธอตะโกนเธอก็พยายามดิ้นออกจากเขา

แต่น่าเสียดาย ร่างกายที่อ่อนแอผอมบางและเล็กอย่างเธอจะสามารถหลุดพ้นจากกำมือของหนุ่มแผลเป็นได้อย่างไรล่ะ

เมื่อเถ้าแก่เนี้ยเห็นเช่นนี้ ก็รีบพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ คุณปล่อยลูกสาวของฉัน ฉันให้เงินกับคุณ。。”

เถ้าแก่เนี้ยตะโกนร้องไห้เล็กน้อย จากนั้นรีบดึงลูกสาวของตัวเองออกมาจากกำมือของหนุ่มแผลเป็น แล้วปกป้องลูกสาวของเธอไว้ข้างหลังของเธอ

หนุ่มแผลเป็นยกยิ้มแปลกๆ ขึ้นที่มุมปากของเขา

“เหอะๆ ตอนนี้ฉันไม่อยากได้เงินแล้ว เอาอย่างนี้ ต่อไปพวกคุณสองแม่ลูกก็คอยติดตามฉัน ดูแลฉัน ฉันรับประกันว่าพวกคุณจะได้กินอาหารดี ๆ อร่อยๆ คุณคิดว่าไง？”

หนุ่มแผลเป็นมองไปที่คู่แม่ลูกเถ้าแก่เนี้ยด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและกล่าวข้อเสนอให้พวกเขา

สำหรับเงินแล้ว หนุ่มแผลเป็นยิ่งรู้สึกถูกใจคนมากกว่า เขาอยากได้เถ้าแก่เนี้ยกับลูกสาวของเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คู่แม่ลูกเถ้าแก่เนี้ยทั้งสองคนต่างตกตะลึงพร้อมกัน พวกเธอรู้ว่าคืนนี้ถูกกำหนดแล้วว่าพวกเธอไม่สามารถหนีออกไปจากปัญหาที่ยุ่งยากนี้ได้

“เอาอย่างนี้พี่ใหญ่ คุณปล่อยลูกสาวของฉัน แล้วฉันไปกับคุณ！”

ต่อมา เถ้าแก่เนี้ยก็กล่าวเสนอให้กับหนุ่มแผลเป็น เธอเลือกที่จะเสียสละตัวเอง เพื่อปกป้องลูกสาวของเธอ เพราะว่าอย่างไรก็ตามลูกสาวของเธอนั้นยังบริสุทธิ์อยู่ และเธอไม่อยากให้ลูกสาวของเธอต้องถูกเหยียดหยาม

“แม่งเอ๊ย ยังจะต่อรองกับฉันอีก！”

หลังจากที่หนุ่มแผลเป็นฟังแล้ว ก็ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธอีกครั้ง

“เอาตัวพวกเธอไปให้หมด！”

ต่อมาหนุ่มแผลเป็นก็หันกลับไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา และในเมื่อใช้วิธีอ่อนนุ่มไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นเขาจึงทำได้เพียงใช้วิธีอันธพาลเท่านั้น

เมื่อได้ยินหนุ่มแผลเป็นออกคำสั่ง ลูกน้องของเขาต่างก็ก้าวไปข้างหน้าและลากตัวคู่แม่ลูกเถ้าแก่เนี้ยไป

และในขณะนี้ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นมาช่วยเหลือคู่แม่ลูกคู่นี้เลย และไม่มีใครต้องการไปหาเรื่องเดือดร้อนเข้าตัวเอง

“เฮ้ย หยุด！”

และในเวลานี้เอง เสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

ทันใดนั้นเอง สายตาของผู้คนต่างก็มองไปยังทิศทางของเสียง

และเมื่อมองไป ก็เห็นเล๋ยเล่ยืนอยู่ที่ตรงหน้าของหนุ่มแผลเป็นพวกเขา พร้อมกับชี้และตะโกนหนุ่มแผลเป็นพวกเขา

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกของเล๋ยเล่ หนุ่มแผลเป็นพวกเขาก็กวาดสายตาและมองไปยังเล๋ยเล่ทันที

“คนไม่กลัวตายหลุดออกมาจากไหนเนี่ย ไอ้หนุ่ม แกไม่ต้องยุ่งเรื่องชาวบ้าน กินอาหารของแกไป！”

หนุ่มแผลเป็นจ้องมองไปที่เล๋ยเล่อย่างเย็นชาและตะคอกด้วยความโกรธ

“ไอ้สารเลวอย่างพวกแกนี่มัน เกินไปจริง ๆ เลย กลุ่มผู้ชายใหญ่ๆ รังแกผู้หญิงสองคน พวกแกมันหน้าตัวเมีย！”

เล๋ยเล่ชี้ไปที่หนุ่มแผลเป็นพวกเขาสามคนแล้วดุ

“ฟิ้ว！”

เฉินเกอยื่นฝ่ามือออกไป แล้วลูกน้องของหนุ่มแผลเป็นก็ถูกกระแทกออกไปโดยตรง

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ หนุ่มแผลเป็นเองก็รู้สึกตะลึงมาก เขาคาดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะสุดยอดขนาดนี้

“แม่งเอ๊ย จัดการมัน！”

หนุ่มแผลเป็นออกคำสั่งไปยังลูกน้องที่เหลืออยู่โดยตรง

แต่ว่ามันสายไปแล้ว เพราะเฉินเกอนั้นได้ล้มลูกน้องของหนุ่มแผลเป็นจนล้มลงไปอยู่บนพื้นหมดแล้ว และเหลือเพียงแต่หนุ่มแผลเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ที่เดิม

บอกตามตรง เฉินเกอล้มลูกน้องของตัวเองลงไปอยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่หนุ่มแผลเป็นเองก็ไม่เห็น

และทันใดนั้นเองหนุ่มแผลเป็นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาภายในใจของเขา และเขารู้ว่าครั้งนี้เขาพบเจอกับบุคคลแข็งแกร่งที่มีอำนาจแล้ว

ลมหนาวพัดผ่านไป เฉินเกอก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของหนุ่มแผลเป็น และจ้องตรงไปที่หนุ่มแผลเป็น

“พาคนของแกไปให้พ้น ไม่เช่นนี้ฉันจะให้แกไปพบกับพระเจ้า！”

เฉินเกอจ้องมองไปที่หนุ่มแผลเป็นและกล่าวตักเตือนเขาทีละคำ

ลูกกระเดือกของหนุ่มแผลเป็นอดไม่ได้ที่จะขยับไปมา จากนั้นเขาก็พยักหน้าตอบรับด้วยความกลัว

ต่อมา หนุ่มแผลเป็นก็พาลูกน้องของเขาหนีไปอย่างน่าเวทนา และน่าสงสารเหมือนกับหนูที่กำลังวิ่งข้ามถนน

เมื่อรอจนหนุ่มแผลเป็นพวกเขาจากไป เฉินเกอจึงจะเดินไปยังคู่แม่ลูกเถ้าแก่เนี้ย

“เถ้าแก่เนี้ย ไม่เป็นอะไรแล้ว！”

เฉินเกอมองไปที่คู่แม่ลูกเถ้าแก่เนี้ยด้วยรอยยิ้มและกล่าว

“ขอบคุณ ขอบคุณคุณมาก！”

เถ้าแก่เนี้ยเองก็มองไปที่เฉินเกอแล้วกล่าวขอบคุณ

“ไม่ต้องเกรงใจ มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ”

เฉินเกอเองก็ตอบกลับอย่างถ่อมตัว

บอกตามตรง ตอนแรกนั้นเฉินเกอเองก็อยากจะช่วยพวกเธออยู่แล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าเล๋ยเล่จะออกหน้าไปสักก่อน

เพียงแต่ว่าสุดท้ายก็ต้องให้เฉินเกอมาแก้ไขปัญหา เพราะว่าเล๋ยเล่นั้นไม่ได้มีความแข็งแกร่งอย่างเฉินเกอ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ทำเป็นต่อสู้บนพื้นผิวเท่านั้น