ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 941

บทที่ 941 ถูกทำลายล้างแล้ว

สำหรับความคิดของเฉินเกอ สองคนนี้สมควรตายแล้ว

แทนที่จะให้พวกเขามาหาเรื่องตน เฉินเกอชิงจัดการสองคนนี้แต่เนิ่นๆ ก่อนเสียจะดีกว่า ซึ่งจะทำให้ปัดปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าได้อย่างมากเลยทีเดียว

หลังจากที่ดูอยู่หลายวินาที ในมือเฉินเกอก็ปรากฏป้ายเส่ส้าขึ้นมา

จากนั้นก็เหวี่ยงป้ายเส่ส้าออกไปสลายดวงวิญญาณของสองคนนี้

คนประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องไปผุดไปเกิดตลอดกาลหน่ะดีแล้ว

หลังจากที่จัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว เฉินเกอก็ออกไปทันที

เฉินเกอรู้ว่าเช้าวันรุ่งขึ้นต้องมีข่าวจากสื่อใหญ่ต่างๆ รายงานข่าวเรื่องการเสียชีวิตของเจ้าสำนักหงซินเป็นอย่างแน่ พอถึงเวลานั้นก็คงเกิดความประหลาดใจไปทั่วทั้งเมืองอย่างแน่นอน

แต่ทว่าคนส่วนใหญ่ต้องรู้สึกสะใจกับผลที่เกิดขึ้นเป็นอย่างแน่ ต้องรู้สึกว่าเกิดจากเวรกรรมที่พวกเขาเคยก่อขึ้นเอง

หลังจากกลับมาถึงที่พักแล้ว เฉินเกอก็กลับเข้าสู่ร่างของตน จากนั้นก็นอนหลับพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงสายเรียกเข้าปลุกเฉินเกอให้ตื่น

หลังจากที่เฉินเกอถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาก็เอามือถือมาดู จึงเห็นเป็นสายเรียกเข้าจากหลี่เยว่เหอ

เมื่อเห็นหลี่เยว่เหอโทรมา เฉินเกอก็พอจะคาดเดาได้คร่าวๆ ว่าต้องเป็นเพราะเรื่องเจ้าสำนักหงซินถูกฆ่าเมื่อวานแน่เชียว จึงอยากให้ตนเข้าช่วยเหลือ

หลังจากที่ลังเลไปไม่กี่วินาที เฉินเกอก็รับสายโทรศัพท์

“ฮัลโหล？ท่านหลิน！”

เมื่อเฉินเกอรับสายก็ถามหลี่เยว่เหออย่างเหนื่อยล้า

หลี่เยว่เหอราวกับฟังน้ำเสียงของเฉินเกอออก จึงรีบถามเฉินเกออย่างมีมารยาทว่า “ต้องขออภัยด้วยครับคุณเฉินที่โทรมาหาคุณแต่เช้าอย่างนี้ แต่ว่าเมื่อคืนที่สำนักหงซินเกิดเรื่องแปลกประหลาดขึ้นครับ เจ้าสำนักหงซินนามว่าเก่อเล่กับลูกน้องของเขาคนหนึ่งได้ตายอยู่ด้านใน ซึ่งตอนตายมันพิสดารมากครับ ลูกน้องคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่มีใครเห็นเงาคนเลยครับ”

เป็นไปอย่างที่เฉินเกอคาดเดาไว้ไม่มีผิด หลี่เยว่เหอโทรมาด้วยสาเหตุเรื่องนี้

“ออ？มีเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอ？ได้ ตอนนี้ผมจะรีบไปทันที！”

เฉินเกอแสร้งทำเป็นถามอย่างสงสัย จากนั้นก็ตอบรับหลี่เยว่เหอทันที

หลังจากที่วางสายลง เฉินเกอก็ลุงขึ้นจากเตียงนอน

หลังจากที่เดินออกไปจากห้องก็เห็นพวกเล๋ยเล่สามคนกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องรับแขก ซึ่งในโทรทัศน์กำลังประกาศข่าวเรื่องที่เกี่ยวกับการเสียชีวิตของเจ้าสำนักหงซิน

เมื่อเห็นเฉินเกอเดินออกมา ทั้งสามคนต่างจ้องมองไปที่เฉินเกอในเวลาเดียวกัน

“พวกคุณมองผมทำไม？”

เฉินเกอถามพวกเขาสามคนอย่างประหลาดใจ

“เฉินเกอ เรื่องสำนักหงซินเกี่ยวข้องกับคุณใช่หรือไม่？”

ราวกับเจินจีดูอะไรบางอย่างออก จึงรีบถามเฉินเกอทันที

“ไม่ผิดหรอก เป็นฝีมือผมเอง！”

ถูกเจินจีซักถามเช่นนี้ เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย เขาเลือกที่จะยอมรับทันที

“หา？คุณเฉิน เป็นฝีมือคุณจริงๆ เหรอ？”

ได้ยินประโยคนี้ เล๋ยเล่ก็พูดด้วยสีหน้าประหลาดใจทันที

“ถ้าหากผมไม่ไปหาพวกเขา เช่นนั้นคนที่มีปัญหาก็คือพวกเรา ผมได้ยินว่าพวกเขาคิดจะกำจัดพวกเราทิ้ง ดังนั้นผมจึงชิงลงมือก่อน！”

เฉินเกอใช้น้ำเสียงที่เรียบเฉยอธิบายให้พวกเล๋ยเล่ทั้งสามคนฟัง

พวกเจินจีทั้งสามคนได้ยินก็เข้าใจขึ้นมาทันที

“ใช่แล้ว เล๋ยเล่ ตอนนี้คุณไปที่สำนักหงซินพร้อมกับผมนะ ท่านหลินโทรศัพท์มาบอกให้พวกเขาไปที่นั่น！”

จากนั้นเฉินเกอก็สั่งเล๋ยเล่หนึ่งประโยค

“หา？เขาให้พวกเราไปที่นั่น คุณพี่เฉิน ไม่ใช่ว่าพวกเรารู้ว่าเป็นฝีมือของคุณแล้วนะ？”

เล๋ยเล่หยุดชะงักขึ้นมาทันที พลางถามเฉินเกอด้วยสีหน้างุนงง

“คุณวางใจได้ พวกเขาไม่รู้หรอกว่าเป็นฝีมือของผม พวกเขาแค่อยากให้ผมไปจัดการคดีเรื่องนี้ พอดีเลย ผมจะได้บอกวิธีแก้ไขให้กับพวกเขาได้ เพราะยังไงเสียพวกเขาก็ไม่รู้กลวิธีการจัดการของพวกเราอยู่ดี”

เฉินเกอมองเล๋ยเล่พลางบอกเล่า

ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเฉินเกอ เขาไม่มีทางทิ้งร่องรอยไว้เด็ดขาด

อีกทั้งเรื่องเช่นนี้มีเพียงเฉินเกอเท่านั้นที่สามารถจัดการได้อย่างรัดกุมไร้ที่ติ