ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 963

บทที่963 วางแผนใหม่

“กลับไปแล้วค่อยว่ากันเถอะ!”

เฉินเกอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร จึงได้เพียงแค่พูดกับเล๋ยเล่ไปแบบนั้น

พวกเขาเลือกที่จะกลับบ้านก่อนแล้วค่อยคุยกัน

เรื่องนี้ต้องวางแผนกันให้ดี

พูดจบแล้ว ทั้งสองจึงรีบออกเดินทางในทันที

ผ่านการเดินทางหนึ่งวันหนึ่งคืน ในที่สุดทั้งสองคนก็ถึงบ้าน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็พบเจินจีและหยูซินที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา

“เฉินเกอ เล๋ยเล่ พวกนายกลับมาแล้ว!”

เมื่อทั้งสองคนกลับมา เจินจีรีบส่งเสียงทักออกไปและลุกขึ้นมองดูเฉินเกอและเพื่อน

“อือ!”

เล๋ยเล่ส่งเสียงดังรับ จากนั้นก็ตรงไปที่โซฟาและล้มตัวลงนอน

“พระเจ้า กลับบ้านแล้วจริง ๆ สบายชะมัด!”

เล๋ยเล่แหงนหน้ามองเพดานแล้วถอนหายใจยาว

ก็พอจะดูออกอยู่ว่าการจากบ้านไปนานทำให้เล๋ยเล่ต้องทุกข์ใจเพียงใด

เมื่อเห็นเล๋ยเล่เป็นเช่นนั้น ยิ่งทำให้เจินจีเป็นกังวลแล้วหันไปมองเฉินเกอ

“เฉินเกอ พวกนายไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

เฉินเกอส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วตอบ “ไม่เป็นไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย!”

เมื่อพูดจบ ครั้งนี้เฉินเกอก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาบ้างแล้ว

ตอนนี้เขาอยากจะนอนหลับให้สนิทสักตื่นแล้วค่อยคุย ในช่วงนี้ต้องเจอเรื่องราวมากมาย ควรจะต้องพักผ่อนให้เพียงพอเสียบ้าง

นอกจากนี้ยังมีเรื่องอีกเยอะรอให้พวกเขาเข้าไปแก้ไขนะ

ตอนนี้หลินเทียนหยวนเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดแล้ว หลินเทียนหยวนเองก็คงไม่ปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ ยิ่งกว่านั้นคงจะหวนกลับมาอีกแน่ ไม่มีใครมีทางรู้ได้เลยว่าหลินเทียนหยวนจะก่อเรื่องน่ากลัวอะไรได้อีก

หลังจากพูดคุยกับเจินจีคร่าว ๆ แล้ว เฉินเกอและเพื่อนก็กลับไปพักผ่อนและนอนที่ห้องพักของตนเอง

ดูเฉินเกอแบบนี้แล้ว เจินจีปวดใจอยู่ไม่น้อย เธอรู้ว่าเฉินเกอจะต้องเหน็ดเหนื่อยและพบเจอเรื่องราวมากมาย

ดังนั้น เย็นนั้นเจินจีจึงได้พาหยูซินออกไปซื้ออาหารและอาหารเสริมมากมาย และทำอาหารมากมายให้เฉินเกอกับเล๋ยเล่ทั้งสองคนได้บำรุง

เฉินเกอและเล๋ยเล่นอนและตื่นขึ้นมาอีกทีตอนสองทุ่ม

ครั้งนี้เป็นการนอนหลับที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกว่าได้หลับอย่างสบาย

หลังทั้งสองตื่นมาก็เห็นอาหารวางเต็มโต๊ะ ทำให้ทั้งคู่รู้สึกทั้งอบอุ่นใจและตื่นเต้นเป็นที่สุด

มันเหมือนกับการที่ผู้ชายที่แต่งงานแล้วตรากตรำทำงานหนักมาทั้งวันแล้วกลับบ้านเจออาหารวางเต็มโต๊ะแบบนั้น มันช่างวิเศษจริง ๆ

เพียงแต่ว่าไม่อาจมีใครล่วงรู้ว่าวันเวลาที่แสนวิเศษแบบนี้จะดำเนินต่อไปอีกได้นานแค่ไหนกัน

“โอ้โห มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย แม่เจ้า!”

เล๋ยเล่นั่งลงด้วยดวงตาสุกสกาวและพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“หยูซินกับฉันเตรียมอาหารพวกนี้ด้วยตัวเองเลยนะ เพื่อเป็นรางวัลให้พวกนายไง รู้ว่าช่วงนี้พวกนายคงต้องเหนื่อยและลำบากมามาก ดังนั้นพวกนายต้องกินอาหารดี ๆ สักมื้อ”

เจินจียิ้มและพูดกับเฉินเกอกับเล๋บเล่

“ขอบคุณครับคุณหนูใหญ่เจิน คุณหนูใหญ่เจินใจดีเกินไปแล้ว!”

หลังจากเล๋ยเล่ได้ฟัง ก็รีบกล่าวขอบคุณเจินจีทันที

“หึ เล๋ยเล่ นายไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ในนั้นก็มีส่วนของฉันด้วยย่ะ!”

เมื่อเห็นเพียงเล๋ยเล่ที่กล่าวขอบคุณเจินจีเท่านั้น หยูซินที่อยู่ข้างๆก็เริ่มไม่พอใจและมุ่ยปากบ่นกับเล๋ยเล่ทันที

เมื่อเล๋ยเล่ได้ฟังก็กระอักกระอ่วนพักหนึ่ง จากนั้นก็รีบยิ้มและขอบคุณหยูซิน: “หึ ๆ ขอบคุณหยูซินด้วย นี่ผมลืมไปได้ยังไงนะ”

“หึ นายรู้ก็ดีแล้วย่ะ!”