TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 10

“ขอบคุณที่มารับเรานะ”

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าเป็นทิชาเรายินดีเสมอ” ทิชาส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้กับพันไมล์ ในตอนที่เขาหันกลับมายิ้มตอบด้วยความสุภาพ “ทิชารู้แล้วใช่ไหมว่ามาร์คกับเอนจอยคุยกัน”

“อือ เพิ่งรู้วันนี้เอง”

“ตอนเรารู้แอบตกใจเหมือนกันนะ แต่อย่างว่าแหละมาร์คมันชอบเอนจอยมาสักพักแล้ว แต่ไม่คิดว่าเอนจอยจะยอมคุยกับมัน”

“มาร์คเจ้าชู้หรือเปล่า”

“ไอ้มาร์คเหรอ ไม่นะ มีอะไรหรือเปล่า”

“ก็ถ้ามาร์คเจ้าชู้เราก็ไม่อยากให้มาหลอกเพื่อนเรา”

“ไม่ต้องห่วง มาร์คมันไม่เจ้าชู้”

“แล้วไมล์ล่ะ”

“เราว่าทิชาน่าจะรู้นะว่าเราเจ้าชู้หรือเปล่า” คนตัวเล็กโดนย้อนถามกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่เขาหยุดมือที่กำลังจะเข้าเกียร์หันไปสบตาตรงๆ กับเธอเล็กน้อยเหมือนย้ำคำถามเหมือนสักครู่นี้

“เรามั่นใจได้ใช่ไหม”

“มันขึ้นอยู่กับทิชาเองมากกว่าว่าจะมั่นใจเรามากแค่ไหน ความรู้สึกของทิชาสำคัญกว่าคำตอบของเราอีกนะ”

“อืม” หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อย่างเข้าใจ ดีที่พันไมล์ไม่ได้เข้าข้างตัวเองแต่ใช้ความรู้สึกของเธอเป็นหลักว่าจะยอมรับศึกษาดูใจกับเขาหรือไม่

@CRUEL PUB

ไม่นานนักรถยนต์ของพันไมล์ก็เคลื่อนเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของผับหรูย่านทองหล่อ ดวงตากลมโตมองสำรวจผับใหม่เล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูเดินรถแล้วเข้ามาในผับพร้อมกับเพื่อนชายคนสนิท

“…” ทิชาสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อพันไมล์เอื้อมมือมาโอบเอวเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่อีกฝ่ายจะส่งยิ้มแล้วบอกเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ออกมา

“ขอโทษนะ แต่คนในผับเยอะเราไม่อยากให้คนอื่นมาโดนตัวทิชาน่ะ”

“อือ ไม่เป็นไร” ร่างเล็กพยักหน้าเข้าใจในการกระทำของอีกฝ่าย แล้วกวาดสายตาหาเพื่อนสนิททั้งสามคนที่มารอตั้งแต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วไปด้วย และเมื่อเห็นว่านั่งอยู่บนชั้นสองโต๊ะวีไอพีเท้าเล็กก็รีบสาวเท้าขึ้นไปด้านบนทันที

“โอบกันมาแบบนี้จะเปิดตัวแล้วเหรอค๊าาาาา~”

“เสียงดัง” ทิชาว่าให้เพื่อนสนิทอย่างไม่ได้จริงจังมากนัก แล้วเดินมาหย่อนตัวนั่งโซฟาตัวที่ว่างโดยมีพันไมล์นั่งลงข้างๆ เธอ

“อะไรยังไงกันค๊าาาา~”

“ยัยบีน่า”

“แหมๆ โอบกันมาขนาดนี้คงชัดเจนแล้วเนาะ งั้นไม่ถามก็ได้”

“ชงเหล้าให้หน่อย” คนโดนแซวส่ายหัวน้อยๆ แล้วเอ่ยสั่งเพื่อนพร้อมกับพยักหน้าไปยังขวดเหล้าสีอำพันราคาแพงที่พร่องลงไปเพียงเล็กน้อย

“ของแกเอาเหมือนเดิมเนาะ แล้วหมอไมล์เอาแบบไหนดี”

“โซดาน้ำครับ”

ครืด ครืด~ แรงสั่นจากโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างของทิชาสั่นขึ้นมา ทำให้เธอละสายตาจากเพื่อนแล้วหยิบมันขึ้นมาดู

LUPIN : ไม่ตอบฉันแบบนี้คิดดีแล้วเหรอ

LUPIN : ทำตัวไม่น่ารักเลยนะ คุณครูอยากโดนไม้เรียวฟาดก้นบ้างเหรอครับ

ร่างเล็กเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วคว่ำหน้าโทรศัพท์ลงบนหน้าตักตัวเอง ก็ยังคงเป็นข้อความจากลูแปงผู้ชายร้ายกาจคนเดิมที่ส่งข้อความมาหาเธอตลอดหลายวันที่ผ่านมา

“ถ้ามึงเป็นก็คงตายห่าไปตั้งนานแล้วล่ะ ป่าวประกาศไปทั่ว” คำพูดกระแนะกระแหนของลูแปง ทำให้เซนต์ที่นั่งดื่มเงียบๆ หันไปแค่นหัวเราะให้กวินที่พูดอย่างไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอะไรสักอย่าง ว่าการเป็นลูกมาเฟียต้องทำยังไงบ้าง เพราะชีวิตไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด

“บอกพ่อพวกมึงรับกูเป็นลูกอีกสักคนได้ปะวะ”

“ดีเอ็นเอมันเห็นชัดนะ พ่อกูคงไม่อยากมีลูกโง่แบบมึง”

“ไอ้สัดนี่!” ท่าทางหัวเสียของกวิน สร้างเสียงหัวเราะภายในโต๊ะได้เป็นอย่างดี “นั่นสาวแก๊งบริหารนี่หว่า แล้วมากับไอ้พวกแพทย์ได้ยังไงวะ”

“…” ลูแปงมองตามมือของกวินที่ชี้ไปโต๊ะวีไอพีฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาราบเรียบ เขาไม่ได้มีท่าทางตกใจอะไร เพราะเห็นตั้งแต่ที่ทิชาเดินขึ้นบันไดมาตั้งแต่แรกแล้ว

“ทิชาอยู่มหาลัยโคตรน่ารัก แต่พอมาเที่ยวผับโคตรเซ็กซี่ ไอ้เหี้ยเอ๊ย! อิจฉาพวกแม่งฉิบหายเลย”

“ไม่ใช่ของมึง”

“แล้วเขาเป็นของมึงเหรอ?” เซนต์ถาม

“มึงคิดว่าใช่ไหมล่ะ” ลูแปงย้อนถามกลับพร้อมกับหันไปสบตากับเพื่อนตรงๆ สายตาของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างที่ว่าสนใจผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน

“หึ” เซนต์ส่งเสียงในลำคอเบาๆ ที่เห็นสายตาเอาจริงของเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอย่างลูแปง

“อย่าบอกนะว่ามึงคิดจะเคลมทิชาจริงๆ? ที่บอกว่าจะจีบเขามึงเอาจริงดิ นั่นดาวคณะบริหารเลยนะเว้ย”

“มึงพูดเหมือนไม่รู้จักมัน ดาวคณะไหน มหาลัยไหนมันก็เอามาหมดแล้ว” เซนต์ตอบคำถามกวินแทน

“เชี่ย! กูจ้องมาตั้งนาน”

“มึงก็ได้แค่จ้องนั่นแหละ เพราะกูจะเอา”