TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 9

ทิชารีบยกมือจับมือของลูแปงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะรูดซิบชุดว่ายเธอลงไปมากกว่านี้ ดวงตากลมโตบ่งบอกไม่สบอารมณ์เอามากๆ ที่อีกฝ่ายถึงเนื้อถึงตัวเธอจนน่าเกลียดแบบนี้

“ไม่อยากรู้จักฉันบ้างเหรอ”

“ไม่”

“ปฏิเสธโดยไม่คิดเลยนะ” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างนึกชอบใจ ยิ่งทิชามีท่าทีต่อต้านเขาก็ยิ่งอยากแกล้งให้เธอเสียอาการ

เจ้าของหุ่นดูดีเลื่อนสายสบกับคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ อีกฝ่ายก็ยิ่งพยายามรูดซิบของเธอลงมามากกว่าเดิม แรงเพียงนิดไม่สามารถห้ามปรามท่าทางคุกคามของเขาได้เลย “นายกำลังคุกคามร่างกายฉันอยู่นะ”

“ไม่อึดอัดเหรอใส่ชุดรัดจนถึงคอขนาดนี้”

“นี่มันตัวฉัน ถ้าฉันอึดอัดก็คงไม่ใส่หรอก”

“ฉันไม่ชอบน่ะสิ ทำยังไงดี” ทิชาขมวดคิ้วให้กับคำพูดของคนตรงหน้า เขามีสิทธิ์อะไรที่จะไม่ชอบชุดบนร่างกายเธอ แถมยังทำท่าว่าจะสั่งให้เธอถอดชุดยังไงอย่างนั้น

“ไม่ชอบก็เรื่องของนายสิ”

“แต่ฉันไม่ชอบจนอยากจะถอดมันซะเดี๋ยวนี้เลย” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปกระซิบกระซาบประชิดใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ร่างเล็กย่นคอเล็กน้อยทันทีที่รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดรินผิวเนื้ออ่อนจนขนลุกซู่

“ถ้านายทำแบบนี้ฉันจะไม่มาที่นี่แล้วนะ”

“พูดเหมือนกับว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีกทีอย่างนั้นแหละ คิดว่าไม่รู้เธอว่าเธอตั้งใจจะหนีหน้าฉันหลังจากนี้” ลูแปงเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันความคิดของทิชา ไม่มีทางที่เธอจะกลับมาที่นี่อีกแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มีวิธีให้เธอกลับมาที่นี่อีกครั้งโดยไม่ต้องเสียแรงเปล่า

“ฉะ…ฉันก็ต้องกลับมาสิ นายจ่ายเงินค่าเรียนมาแล้วนี่” ร่างเล็กแย้งด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักที่อีกฝ่ายรู้ทันความคิดของเธอ เบือนหน้าหนีสายตาจับผิดที่เขากำลังมองมาไปอีกทาง

“มีอะไรการันตรีว่าเธอจะกลับมาไหม หรือตั้งใจพูดลอยๆ”

“ฉันกลับมาแน่ ไม่ต้องห่วงหรอก”

“เหรอ งั้นขอมัดจำไว้ก่อนก็แล้วกัน” ยังไม่ทันที่ทิชาจะได้พูดอะไรกลับไป ใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มเข้ามาใกล้จนริมฝีปากเขาแนบชิดกับริมฝีปากบางของเธออย่างรวดเร็ว ถ้อยคำที่ทิชากำลังจะพูดถูกลูแปงช่วงชิงจนกลายเป็นว่าเธอเปิดทางให้เขาสอดเรียวลิ้นเข้ามาข้างในโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อื้อออออ~” เสียงร้องอื้ออึงในลำคอกำลังประท้วงให้อีกฝ่ายผละริมฝีปากออกไป มือเล็กทั้งสองข้างพยายามดันหน้าอกแกร่งจนสุดแรก แต่อีกฝ่ายกลับใช้แรงที่ตัวเองมีตักตวงความหวานจากโพรงปากจนพอใจ

…จูบแรกของเธอไม่น่าจดจำเอาซะเลย!

“ฉันมัดจำเอาไว้แล้ว หวังว่าเธอจะไม่หลบหน้าฉันหลังจากนี้นะ” คนตัวสูงพูดพร้อมกับกระตุกมุมปากด้วยความพึงพอใจ ในขณะที่คนถูกกระทำกำลังหอบหายใจตักตวงอากาศหายใจเข้าปอด

“นายเป็นบ้าหรือไงลูแปง จูบฉันทำไม!”

“ฉันคิดวิธีมัดจำอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้น่ะ พอดีฉันถนัดแบบนี้” ลูแปงเลื่อนสายตามองริมฝีปากบางสีชมพูด้วยความรู้สึกอยากจะจูบเธออีกสักครั้ง แต่วันนี้คงพอเท่านี้ก่อน เพราะทิชาต้องได้เจอกับเขาอีกนาน

หลายวันต่อมา…

“วันนี้เลิกคลาสได้ค่ะนักศึกษา” สิ้นเสียงของอาจารย์ผู้สอน ทิชาก็ทิ้งศีรษะลงบนหลังมือแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เป็นอะไรยัยทิชา ถอนหายใจแรงเชียว”

“เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ” หญิงสาวตอบเพื่อนทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ในขณะนั้นแรงสั่นของโทรศัพท์ที่มีการแจ้งเตือนข้อความจากแอปพลิเคชันไลน์ก็สั่นอย่างไม่หยุดหย่อน เธอรู้ดีว่าเป็นฝีมือของใคร

“วันนี้ไปดื่มหน่อยไหม จะได้คลายเครียดด้วย”