TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 14

เช้าวันต่อมา…

แสงแดดยามเช้าสาดกระทบใบหน้าคมคายจนทำให้ลูแปงปรือตาสู้กับแสงแดดอย่างช้าๆ เมื่อปรับสายตากลับมาเป็นปกติได้แล้ว จึงหันมองไปยังคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วตวัดท่อนแขนเข้าไปโอบรั้งเธอเข้ามากอดแนบชิด…ราวกับพึงพอใจในเซ็กซ์เมื่อคืนที่ตักตวงได้จากเธอเป็นอย่างมาก

“อื้ออออ~” เสียงอู้อี้ในลำคอดังเล็ดลอดออกมาด้วยความรู้สึกรำคาญที่มีบางอย่างกำลังโอบรอดร่างกายเธอจนหายใจไม่ออก ไออุ่นจากอีกฝ่ายยิ่งส่งผลให้ทิชาพยายามเขยิบหนีออกมานอนไกลๆ โดยลืมนึกไปว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงของใคร

ใบหน้าสะสวยไม่หลงเหลือเคล้าเดิมเมื่อคืน พยายามลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แต่หัวอันหนักอึ้งจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ทำให้เธอหลับตาลงอีกครั้ง และเมื่อนาฬิกาจากโทรศัพท์ส่งเสียงแจ้งเตือนเวลาจึงทำให้ลูแปงปล่อยมือจากร่างเล็กแล้วหยัดตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะหันไปปิดเสียงพลางก้าวขาลงยืนที่พื้นคว้าบุหรี่จากโต๊ะใกล้ๆ ออกไปสูบด้านนอกโดยที่สายตาเขายังมองกลับมาที่เจ้าของแผ่นหลังเปลือยเปล่า

“อ๊ะ!” ริมฝีปากบางร้องออกมาเสียงหลง เมื่อเธอพลิกตัวรับไอเย็นจาเครื่องปรับอากาศที่กำลังแผ่ซ่านเป็นระยะ แต่เพราะสงครามรักที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาเล่นงานจนทนไม่ไหว “จะ…เจ็บ”

เมื่อสติสัมปะชัญญะของทิชากลับเกือบครบร้อยเปอร์เซ็น ภาพความเจ็บปวดทั้งหมดประเดประดังเข้ามาในสมองจนทำให้มันกลายเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตเธอ หากย้อนเวลากลับไปได้จะเลือกไม่มาที่นี่…ไม่เชื่อคำพูดหลอกลวงกลับกลอกของเขา ยิ่งคิดทุกอย่างก็เหมือนจะย่ำแย่ เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเป็นประเภทเดียวกับผู้ชายที่เธอรังเกียจนักหนา

“สารเลว” ปากเล็กต่อว่าเจ้าของการกระทำป่าเถื่อนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายคนจะร้องไห้ ก่อนที่จะกวาดมองรอบๆ ห้องจนสายตาไปปะทะกับดวงตาคู่คมที่จ้องมองมา หญิงสาวแสดงความเกลียดชังออกมาทางสีหน้าและแววตา แล้วเบือนหน้าหนีมาอีกทางเพราะไม่ต้องการเห็นหน้าคนที่ทำร้ายเธอ

ทิชาพยายามหยัดตัวลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก ก้าวลงเตียงอย่างทุลักทุเล ก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับส่งเสียงเย้ยหยันพูดด้วย

“ไม่คิดจะมองหน้าผู้ชายคนแรกบ้างเหรอ” สรรพนามใหม่ที่ลูแปงใช้เคลมตัวเอง ทำให้ทิชากัดฟันแน่นแต่ยังไม่ยอมหันกลับไปสนใจเขา “หรือว่าเมาจนจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนฉันเอาเธอไปแล้ว”

“หยุดพูด!” ริมฝีปากบางสั่นระริกตวาดเจ้าของคำพูดตอกย้ำเสียงดัง

“ก็จำได้นี่ แต่ทำไมถึงไม่ทักทายกันยามเช้าหน่อยล่ะ” คิ้วหนาเลิกเล็กน้อยมองใบหน้าสะสวยเจืออิดโรยจากการร่วมรักแสนหนักหน่วงของเขาเมื่อคืน

“ไอ้สารเลว”

“เจ็บแฮะ แต่ยังเบาไปหน่อย” น้ำเสียงของเขาไม่ได้บ่งบอกถึงความเจ็บปวดต่อคำพูดด่าทอที่ทิชาเปล่งออกมาเมื่อสักครู่เลย มันมีแต่ความเย้ยหยันที่ต้องการย้ำเตือนว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เจ้าของริมฝีปากบางเม้มปากแน่นกับคำพูดของอีกฝ่ายแล้วพยายามก้าวขาเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างทุลักทุเล

พรึ่บ!

“อ๊ะ!” ทิชาตวัดสายตามองคนตัวสูงที่เดินเข้ามารั้งเอวเลยเข้าไปหาตัว โดยไม่สนว่าการกระทำของเขาจะทำให้เธอเจ็บตรงส่วนนั้นมากแค่ไหน

“ฉันไม่ชอบให้ใครเงียบใส่นะ”

“ปล่อย”

“เจ็บมากเหรอ ฉันว่าเมื่อคืนฉันทำเบาที่สุดแล้วนะ” ดวงตาคมเลื่อนสายตามองรอยแดงตามร่างกายเปลือยเปล่าที่เขาฝากฝังมันไว้เมื่อคืน

“หยุดพูดเรื่องเมื่อคืนสักทีได้ไหมลูแปง ฉันไม่อยากฟัง”