TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 15

@Berkly U

“จอดตรงนี้” เมื่อรถยนต์เฟอร์รารีราคาแพงเคลื่อนผ่านประตูมหาวิทยาลัยมาได้เพียงแค่นิดเดียว ทิชาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วสั่งคนตัวสูงเสียงเรียบ

“ทำไมไม่ให้ฉันเข้าไปส่งหน้าคณะ”

“ฉันไม่อยากให้ใครเห็นฉันลงจากรถนาย” หากเพื่อนหรือคนรู้จักเห็นว่าเธอมากับลูแปงคงเกิดคำถามซักไซ้มากมายแน่นอน หญิงสาวจึงเลือกที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า

“คิดจะฟันผมแล้วทิ้งเหรอครับคุณครู”

“หยุดพูดเลยนะลูแปง!” ทิชาตวัดสายตาหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความไม่พอใจเพราะตั้งแต่เขาขับรถมาส่งเธอที่คอนโดและบังคับให้เธอมาที่มหาวิทลัยด้วยกันก็ใช้คำพูดทำนองนี้มาตลอด

“ถ้าจะลงตรงนี้ เลิกเรียนฉันจะมารับนะ”

“มารับทำไม?”

“วันนี้เธอต้องมาสอนฉันไม่ใช่เหรอ” ลูแปงถามออกไปด้วยรอยยิ้มราวกับว่าดีใจที่ทิชาจะมาสอนเขาเหมือนกับเด็กน้อย ก่อนจะจอดรถข้างฟุตบาทแล้วหันมาสบตากับคนตัวเล็ก

“แต่วันนี้ฉันมีสอนที่อื่น”

“สอนเสร็จก็มาสอนฉันต่อไงไม่เห็นยากเลย”

“…” คิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากันเล็กน้อย หงุดหงิดกับความเอาแต่ใจของอีกฝ่ายที่ไม่เคยนึกถึงใจของเธอเลย คิดว่าเป็นหุ่นยนต์หรือไงถึงได้คิดจะให้เธอทำอะไรที่มันเยอะแยะแบบนั้น

“รู้ตัวไหม…เธอน่ะ คิ้วขมวดก็ยังสวย” มือหนาเลื่อนไปจับหัวของอีกฝ่ายแล้วหมุนวนเบาๆ พร้อมกับโน้มเข้าไปใกล้จนเกือบจะแนบชิด “สวยจนฉันอยากจะกิน…เธออีกสักรอบ”

“โรคจิต!” ทิชาปัดมือของลูแปงออกจากใบหน้าตัวเอง ก่อนยกสองมือบอบบางดันหน้าอกเขาให้ถอยห่างออกไป แต่ร่างสูงก็ยังนิ่งราวกับว่าแรงของเธอไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรให้เขาต้องตอบสนองเลย

“อยากลงจากรถฉันหรือยัง”

“ปล่อยสิ ฉันจะได้ลง”

“ถ้าจะลงฉันมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยนะ”

“…” ร่างเล็กมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไหวใจ สายตากรุ่มกริ่มของเขาที่ไล่มองใบหน้าลงมาจนถึงต้นคอทำเธอหายใจไม่ทั่วท้องคล้ายจะหยุดหายใจเสียดื้อๆ “ขอแลกเปลี่ยนพิลึกพิลั่นฉันไม่ทำหรอกนะ”

“ขึ้นมานั่งบนนี้สิ”

“บอกว่าไม่ทำไง” ทิชาแสดงสีหน้าบึ้งตึงทันทีที่ลูแปงตบหน้าขาตัวแล้วส่งให้เธอขึ้นไปนั่งบนนั้นทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งจะบอกไปว่าจะไม่ทำอะไรที่มันแปลกประหลาด

“ฉันไม่เอาเธอบนนี้หรอก มันแคบไป” ชายหนุ่มส่งยิ้มมุมปากให้คนตัวเล็กราวกับว่าไม่ได้แอบแฝงความคิดที่จะเอาเปรียบใดๆ “ขึ้นมาก่อนที่จะเปลี่ยนใจวนกลับไปที่คอนโด”

พรึ่บ! สิ้นเสียงขู่ของลูแปง ทิชาก็ทำท่าฟึดฟัดแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งโดยที่ลืมไปว่าใจกลางความสาวยังคงหลงเหลือความเจ็บปวดอยู่

“เป็นอะไรยังเจ็บอยู่เหรอ”

“ที่ถามนี่คิดแล้วใช่ไหม?” เจ้าของใบหน้าสะสวยกัดริมฝีปากเล็กน้อยข่มความระบม แล้วถามอีกฝ่ายกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือความเจ็บปวดอยู่

“ผมถามเพราะเป็นห่วงคุณครูต่างหาก” ลูแปงจับผมสีน้ำตาลอ่อนของทิชาทัดใบหูเล็ก แล้วส่งยิ้มที่สามารถทำหัวใจผู้หญิงที่ได้เห็นสั่นไหวได้ให้กับเธอ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ยาคุมฉุกเฉิน เมื่อคืนฉันไม่ได้ป้องกัน”