TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 28

“ที่นายอยากจะคุยกับฉันมีเท่านี้ใช่ไหม” ทิชาทำราวกับไม่สนใจคำข่มขู่ของลูแปง มันเหมือนทุกครั้งที่เวลาเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจก็จะหาคำพูดเหล่านี้มาหยุดการกระทำหลังจากนี้ของเธอเท่านั้น

“ประจำเดือนหมดแล้วใช่ไหม”

“…” หญิงสาวขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แถมสายตาที่เขากำลังลากไล้อยู่บนเนินอกภายใจใต้เดรสสีชมพูกะปิของเธอยังแปลกไปอีกต่างหาก

“ฉันถาม”

“ถามทำไม”

“จะได้มีเรื่องให้ทำกับเธอมากกว่านี้ไง” รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่เขาจะมองผ่านทิชาไปที่เตียงนอนขนาดหกฟุตของตัวเอง “ถอดชุดแล้วไปนอนบนเตียง”

“นี่บ้านนายนะ”

“ดีที่ไม่ใช่บ้านเธอ”

“ฉันจะลงไปข้างล่างแล้ว” พูดจบร่างเล็กก็หยัดตัวลุกขึ้นจากโซฟาหมายจะเดินไปที่ประตูห้อง แต่ทว่าท่อนแขนแกร่งกลับตวัดโอบรอบเอวเล็กแล้วรั้งตัวลงมานอนบนโซฟาตัวเดิมโดยมีเขาคร่อมร่างเธอไว้ “ออกไปจากตัวฉัน”

“เปลี่ยนสถานที่บ้างมันน่าตื่นเต้นจะตาย” ลูแปงโน้มลงมากระซิบประชิดใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า ทำร่างกายเล็กขนลุกชันไปทั้งตัว ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะแตะสัมผัสที่ไหปลาร้าได้รูปลงมาถึงเนินอกอวบอิ่ม ในขณะที่มืออีกข้างเลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นจนปลายถันแข็งชันเป็นไต

ทิชากัดริมฝีปากแน่นพยายามจะดันใบหน้าอีกฝ่ายออกห่างให้พ้นตัว แต่ยิ่งเขาสัมผัสร่างกายเธอมากเท่าไรก็ยิ่งอ่อนยวบยาบราวกับพร้อมใจยอมรับสัมผัสพวกนั้นทั้งที่หัวใจกำลังปฏิเสธแต่สมองกลับไม่ยอมฟัง

“ร่างกายเธอมันซื่อสัตย์กว่าปากเธออีกนะ อยากให้ฉันหยุดแต่ก็ดูเหมือนจะชอบที่ฉันทำแบบนี้”

“คิดว่าฉันจะชอบเซ็กซ์ห่วยๆ ของนายเหรอ ขนาดฉันไม่เคย…ยังรู้เลยว่าคนอื่นต้องทำดีกว่านี้แน่” ทิชาเชิดหน้ามองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย ริมฝีปากบางยักยิ้มมุมปากเมื่อเห็นใบหน้าของลูแปงไม่พอใจที่ถูกหยามศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย

“อย่าปากดี”

“อย่าปากหมา”

“ทิชา!”

“ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมนะเผื่อนายไม่รู้” ยิ่งลูแปงทำท่าโมโหก็ยิ่งทำให้ทิชากวนประสาทเขามากกว่าเดิม หากสุดท้ายแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้มันก็คงไม่ต่างจากเดิมสักเท่าไร

“แล้วเธอจะคิดผิดทึ่ท้าทายฉัน”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~ ทันทีที่ลูแปงเตรียมจะกระชากเดรสของคนใต้อาณัติออกให้พ้นทาง เสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะจนทุกอย่างหยุดชะงัก ทิชาอาศัยจังหวะที่คนบนร่างหันไปมองที่ประตูผลักเขาออกเต็มแรง

“ลูแปงทำอะไรอยู่ลูก พวกลุงๆ มากันหมดแล้วนะ” เมื่อได้ยินเสียงหวานของผู้เป็นแม่เล็ดลอดผ่านช่องประตู ลูแปงก็ถอนหายใจพรืดใหญ่ในขณะที่ตัวเขาเองพยายามปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ “หนูทิชาได้ยินแม่ไหม”

“ได้ยินค่ะ เดี๋ยวทิชาเปิดประตูให้นะคะ” ทิชาขานรับคนข้างนอกเสียงดังจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วรีบสาวเท้าเดินตรงไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

“หนูอยู่คนเดียวเหรอลูก ลูแปงล่ะ”

“ลูแปงเข้าห้องน้ำค่ะ อีกสักพักน่าจะเสร็จ”

“อ๋อ…งั้นแม่ฝากบอกลูแปงให้เขารีบลงมาข้างล่างนะ เพื่อนพ่อมากันหมดแล้วจ้ะ”

“ลูแปงบอกให้หนูลงไปพร้อมกับคุณน้าเลยค่ะ เดี๋ยวเขาตามลงมา” ทิชาใช้เหตุผลบอกหญิงวัยกลางคนตรงหน้าเพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมมือปีศาจร้ายอย่างลูแปง ก่อนจะปิดประตูห้องสนิทเพื่อบอกว่าจะลงไปข้างล่างในทันที

“จ้ะ” เพตรายิ้มตอบอย่างเป็นมิตร เธอไม่ได้มีท่าทีสงสัยใดๆ กับทรงผมที่ยุ่งกว่าเดิมเล็กน้อยของเด็กสาวรุ่นลูก แล้วหมุนตัวเดินลงมาจากบันไดโดยมีทิชาเดินตามหลังมา “ลูแปงดื้อไหม เขาเอาแต่ใจกับหนูบ้างหรือเปล่า”

“…”

อีกด้าน…

ลูแปงเดินออกมาจากห้องของตัวเองด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น เพราะเขาได้จัดการกับอารมณ์ที่ค้างเติ่งพวกนั้นด้วยตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงมาจัดการกับคนตัวเล็กที่พูดจาหยามศักดิ์ศรีเขาก็เท่านั้น

“แม่ครับ ทิชาล่ะ”

“ออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกน่ะ”

“ทิชาคือเด็กผู้หญิงเมื่อกี้เหรอ?”

“ใช่ค่ะพี่ควีน”

“ตอนแรกพี่นึกว่าเราตอนสาวๆ”

“ใช่ไหม เพย์ก็คิดเหมือนกัน” เพตราพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ควีนพูด เธอแอบรู้สึกว่าทิชาคับคล้ายคับคลากับเธอเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเอามากๆ

“พาแฟนมาแนะนำตัวกับป้าสิลูแปง”

“พอๆ เลยยัยแม่มด แฟนลูกฉันเธอก็จะไม่เว้นเลยหรือไง”

“ไอ้แปง เมียกูแค่อยากเห็นหลานสะใภ้ไหมวะ มึงอย่ามองเมียกูในแง่ร้าย” โนอาห์แก้ตัวแทนภรรยาของตัวเองที่มักจะถูกเพื่อนในกลุ่มจิกกัด เพราะเธอมักจะเอ็นดูเด็กผู้หญิงมากกว่าเสมอ

“เมียมึงมันเป็นแม่มดไง จ้องแต่จะคายตะขาบหาทายาทตลอดเวลา”

“งั้นเดี๋ยวผมไปตามทิชาก่อนนะครับ” ลูแปงส่ายหัวน้อยๆ ให้กับผู้ใหญ่ที่จ้องจะเถียงกันตลอดเวลาที่เจอกัน ถึงแม้ว่าจะเห็นภาพแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนชินแล้วก็ตาม