TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 29

“ที่ฝรั่งเศสอากาศเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงคุยโทรศัพท์ของทิชาทำให้ลูแปงหยุดฟังอยู่เงียบๆ

(แปรปวนนิดหน่อยลูก)

“รอบนี่จะเปิดเส้นทางบินใหม่เหรอคะ”

(เปล่าลูก พ่อกับแม่อยากมาเยี่ยมพี่ชายเราสักหน่อยน่ะ เรียนจบแต่ไม่ยอมกลับบ้านสักที)

“ฝากความคิดถึงพี่ด้วยนะคะแม่”

(ไว้ปิดเทอมมาด้วยกันนะลูก รักลูกจ้ะ)

“ค่ะแม่ รักแม่เหมือนกัน” ทิชาตอบรับด้วยน้ำเสียงหวาน เลื่อนโทรศัพท์ออกจากหูแล้วมองชื่อบนหน้าจอด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะกดวางสาย

“ยัยตัวแสบ!”

“ลูแปง” น้ำเสียงเข้มๆ จากคนตัวสูงด้านหลัง ทำให้ทิชาหมุนตัวหันไปมองอย่างรวดเร็ว เธอมองเขาที่กำลังเดินเข้ามาอย่างไม่ไว้ใจ พยายามก้าวถอยหลังสองสามก้าวเพื่อออกห่างจากเขา

“ทำเรื่องไว้แล้วหนีเลยนะ” ลูแปงหมายถึงที่ทิชาทำให้เขาอารมณ์ขึ้นแต่เธอไม่อยู่ช่วยให้อารมณ์พวกนั้นลง เขาจึงจำเป็นต้องจัดการมันให้สงบก่อนที่จะลงมาเจอทุกคน

“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย นายนั่นแหละที่ทำตัวเอง”

“เดี๋ยวกลับคอนโดแล้วเจอกัน” ชายหนุ่มขู่ทิ้งท้ายไว้ด้วยสายตาคาดโทษ พร้อมทั้งรีบก้าวเท้ายาวๆ เดินตรงมาหาทิชาอย่างรวดเร็ว

“ปล่อย”

“เข้าไปในบ้าน คนอื่นรอเธออยู่” ร่างสูงจูงเธอเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่อีกครั้งนึง แต่ครั้งนี้กลับมีสายตาหลายสิบคู่จ้องมองเธอจนรู้สึกเสียความเป็นตัวเองไป

“หนูทิชามานั่งนี่สิลูก” เพตรากวักมือเรียกทิชามาให้มานั่งที่ว่างใกล้ๆ เธอ แน่นอนว่าเจ้าของชื่อรีบสะบัดมือออกจากเกาะกุมของลูแปงอย่างรวดเร็ว แล้วเดินตรงมาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาข้างแม่ของเขาทันที

“สวัสดีค่ะ” ทิชายกมือไหว้บรรดาผู้ใหญ่หลายๆ คนก่อนเป็นอย่างแรก ก่อนที่ลูแปงจะเดินมาหย่อนตัวนั่งข้างๆ โดยมือข้างนึงของเขาโอบเอวคอดไว้อย่างหลวมๆ

“พอเห็นชัดๆ แบบนี้พี่ยิ่งคิดว่าหน้าเหมือนเธอนะเพย์”

“เนอะ”

“…”

“สวัสดีจ้ะ ป้าชื่อควีนนะ เป็นเพื่อนสนิทของพ่อเจ้านี่” ควีนพยักหน้ามาทางหลานชายแล้วหันมากรีดยิ้มให้กับเด็กสาวใบหน้าสะสวยน่าเอ็นดูอีกครั้ง

“ค่ะ หนูชื่อทิชา” ทิชายิ้มตอบพร้อมกับยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อมอีกครั้ง

“ลูแปง ป้าขอหนูทิชามาเป็นลูกสะใภ้แทนได้ไหม”

“ไม่ได้ครับ บอกไอ้คิงหาเอง อย่ามายุ่งกับคนของผม”

“ฮ่าๆ เหมือนจงอางหวงไข่เลยนะ” ควีนหัวเราะให้กับท่าทางจริงจังของลูแปง ทั้งที่เธอตั้งใจพูดเล่นก็เท่านั้น

“เหมือนมึงตอนหนุ่มๆ เลยไอ้แปง หวงเมียแบบนี้” เรเวนที่นั่งฟังเงียบๆ ออกความคิดเห็นขึ้นมาบ้าง

“แล้วไม่เหมือนมึงตรงไหน”

“นี่พวกนายจะมาทะเลาะกันทำไมยะ สร้างความประทับใจให้แฟนหลานหน่อยสิ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ” ทิชาคลี่ยิ้มบางๆ ตอบ ทั้งที่ช่วงเวลานี้เธอควรจะปฏิเสธความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลูแปง แต่เพราะไม่อยากทำให้วันเกิดของแม่เขากร่อยจึงเลือกที่จะเก็บมันไว้เงียบๆ เพราะตัวเธอเองรู้ดีที่สุดความสัมพันธ์มันเป็นยังไง

“งั้นมาฉลองให้กับหลานสะใภ้คนแรกดีกว่านะ”

“แต่นี่วันเกิดเมียกู” โชแปงแย้งว่าคีนที่ชูแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นเป็นคนแรก

“ฉันเลือกเธอไง ไม่เลือกตรงไหน”

“เหอะ”

“หนูทิชาอย่าลืมที่แม่บอกนะลูก ถ้าลูแปงทำอะไรไม่ดีมาฟ้องแม่ได้เลย”

“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” น้ำเสียงที่ใช้พูดกับเพตรางมันต่างกับน้ำเสียงที่ใช้พูดกับลูแปงโดยสิ้นเชิง

“แล้วถ้าทิชาดื้อผมมาฟ้องแม่บ้างได้ไหมครับ ช่วงนี้ดื้อมากด้วย”

“ลูกโกหกน่ะสิ หนูทิชาเหรอจะดื้อไม่มีทาง”

“เข้าข้างกันชัดๆ” ลูแปงทำท่าทางงอแงกับผู้เป็นแม่ ก่อนจะคว้าเอวเล็กของทิชามาโอบไว้หลวมๆ ข้างกาย “งั้นผมกลับก่อนนะ ดึกแล้ว”

“ครับ ขับรถกลับกันดีๆ นะลูก”

“สวัสดีค่ะ…คุณพ่อคุณแม่” เพราะความเอ็นดูที่เพตรามีให้กับเธอจึงเลือกที่จะเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกพ่อแม่ของลูแปงใหม่ ถึงแม้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์กับลูแปง แต่การเรียกพ่อแม่ของเขามันก็เป็นเรื่องปกติ

“จ้ะ” เพตราคลี่ยิ้มมีความสุขเมื่อได้ยินสรรพนามใหม่จากปากของเด็กสาวที่เธอเอ็นดูนักหนา มองแผ่นหลังของทั้งสองคนที่พากันเดินไปที่รถจนมันลับสายตาไป “เพย์ไม่คิดเลยว่าการที่ลูกพาหนูทิชามาให้รู้จักจะรู้สึกดีแบบนี้”

“เด็กคนนั้นน่ารักเหมือนเราตอนที่พี่เจอแรกๆ ไง”

“หวังว่าลูกชายตัวดีของพี่จะไม่ทำให้ลูกสะใภ้เพย์เสียใจนะ”

“ลูกพี่คนเดียวหรือไงล่ะ ก็ลูกเรา”

“ชื่อก็คล้ายกัน หน้าก็เหมือนกันนี่คะ”

“ก็ทำมาด้วยกัน มันไม่หน้าเหมือนพี่จะไปเหมือนใคร” โชแปงลูบหัวภรรยาด้วยความอ่อนโยน แล้วหมุนตัวพาเดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์ด้วยกัน หลังจากที่ส่งลูกชายหัวแหวนหัวแก้วกับผู้หญิงของเขากลับออกจากบ้านไปอย่างปลอดภัย