TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 32

ลูแปงยืนงงเล็กน้อยกับท่าทางเปลี่ยนไปของทิชาที่กำลังแสดงออกมา เขาไม่เข้าใจว่าเรื่องที่เขาตอบช้าไปเพียงแค่สิบห้านาทีจะทำให้เธอโกรธเคืองเขาได้มากขนาดนี้เชียวเหรอ หรืออาจจะเป็นเพราะคนตัวเล็กหิวมากจนรู้สึกโมโหจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เขาก็ไม่อาจรู้ได้เลย แต่มีหนึ่งเหตุผลที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขาตอนนี้คือทิชาอาจจะมีผู้ชายคนอื่นอีกคนโดยที่เขาไม่รู้ก็ได้

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงสั่นจากโทรศัพท์ของทิชาที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารส่งผลให้ลูแปงตวัดสายตามองมันอย่างให้ความสนใจ หากข้อความที่ส่งมาหาเธอเป็นของผู้ชายมันก็คงชัดเจนว่าเธอออกปากไล่เขาไปเพื่ออะไร

BENA : ทิชา ฉันลืมบอกแกว่าลูแปงเขาออกจากผับไปตั้งแต่ยี่สิบนาทีแล้วนะ แต่ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งกลับไปเมื่อกี้

คิ้วหนาขมวดยุ่งเหยิงเมื่อเห็นข้อความจากเพื่อนของทิชาที่ส่งเข้ามาและที่สำคัญมันเป็นเรื่องของเขาซะด้วย ทำให้ลูแปงอยากรู้บทสนทนาก่อนหน้านี้จนแทบทนไม่ไหวจึงเลือกที่จะปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์แล้วอ่านข้อความทั้งหมดอย่างถือวิสาสะจนได้รู้เหตุผลที่แท้จริง

“มีตัวเสี้ยมสินะ” ริมฝีปากหนาพ่นลมหายใจหนักๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงที่เดิม หลังจากนั้นเขาก็หันหลังเตรียมเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กในห้องครัว แต่ทว่าเป็นจังหวะเดียวกันที่เธอเดินออกมาพอดี “ทิชามาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”

“…” ร่างเล็กเมินเฉยคำพูดของเขาแล้วเดินผ่านหน้าไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อจะกลับเข้าไปในห้องนอน แต่ลูแปงกลับใช้ท่อนแขนตวัดโอบรัดเอวคอดไว้ได้เสียก่อน

“ที่โกรธไม่ใช่เพราะฉันตอบช้า แต่เพราะเพื่อนส่งรูปฉันมาให้ดูใช่ไหม”

“นายมายุ่งอะไรกับโทรศัพท์ของฉัน”

“ถ้าฉันไม่ยุ่งจะรู้เหรอว่าเธอกำลังเข้าใจผิด”

“ฉันว่าฉันเข้าใจถูก แต่นายเองนั่นแหละที่กำลังจะโกหก” ภาพที่ลูแปงกำลังโอบผู้หญิงที่เธอเห็นมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาไปเที่ยวกับผู้หญิงจริงๆ ต่อให้เขาจะอธิบายยังไงมันก็เปลี่ยนความคิดเธอไม่ได้

“ถ้าไม่เชื่อก็มานี่ ก่อนเข้าใจผิดไปกันใหญ่” ชายหนุ่มดึงร่างเล็กเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับหย่อนตัวนั่งโดยมีเธอนั่งอยู่บนตักของเขา ก่อนจะล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาถือ หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีเสียงแหลมก็ดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์

(ที่รักโทรมาทำไมคะ ถึงคอนโดแล้วเหรอ)

“เลิกเรียกที่รักก่อนเฮร่า ฉันมีเรื่องจะให้ช่วย”

(อ่า…มีอะไร ฉันขับรถอยู่)

“จอดรถข้างทางก่อนได้ไหม ขอวิดีโอคอลหน่อย”

(แป๊บค่ะที่รัก คิดถึงก็ไม่บอก)

“เฮร่า”

(ฮ่าๆ แป๊บๆ) เสียงหัวเราะดังมาจากปลายสายเมื่อถูกลูแปงเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายกดเปิดวิดีโอคอลแล้วพูดขึ้น (มีอะไร เรื่องยากไม่ช่วยนะ)

“ไม่ยากหรอก แค่อยากให้เธอยืนยันอะไรหน่อย”

(ยืนยันอะไรอะ)

“ช่วยยืนยันหน่อยว่าเธอเป็นใคร”

(ฉันก็เป็นฉันสิจะให้เป็นใคร นายแปลกๆ นะลูแปง)

“ไม่ใช่ ช่วยบอกเมียฉันทีว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน”

(ไหนบอกไม่ใช่เมีย)

“เฮร่า”

(ฮ่าๆ โอเค ไหนแฟนนายอยู่ไหน ฉันไม่ชอบคุยแบบไม่เห็นหน้าอะ)

“…” ทิชาหันหน้ามองลูแปงทันทีที่เขาเลื่อนโทรศัพท์มาตรงหน้าเธอ แต่ก็ยอมหันกลับมามองจอโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงทักทายจากปลายสาย

(สวัสดีค่ะ ทิชาใช่ไหม)

“ค่ะ”

(เราเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยของลูแปง สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ทิชาน่าจะเคยเจอพ่อแม่เรานะ คนที่สวยๆ หล่อๆ เป็นเพื่อนกับพ่อแม่หมอนี่แหละ)

“แล้วที่เรียกกันที่รักคือ?” ทิชาจิ๊ปากเบาๆ ให้กับปากที่ไวกว่าความคิดของตัวเอง มันเลยกลายเป็นเหมือนเธออยากรู้อยากเห็นไปเสียหมด แถมคำถามเมื่อกี้ก็ทำให้ลูแปงกระตุกยิ้มหยอกล้ออีกด้วย

(อ๋อ ตอนเด็กๆ จับฉลากได้ลูแปงเป็นแฟนตอนเล่นพ่อแม่ลูกบ่อยเลยติดเรียกมาตั้งแต่ตอนนั้น) เฮร่าเห็นใบหน้าที่ดูเหมือนไม่เชื่อของทิชาผ่านหน้าจอโทรศัพท์ก็เลยตัดสินใจพูดขึ้นมาอีกครั้ง (เราไม่ชอบผู้ชายอย่างหมอนี่หรอก ไม่ต้องห่วง)

“ไปยิ้มไกลๆ ไป น่ารำคาญ”

“อยากยิ้มตรงนี้ เธอมีปัญหาเหรอ”

“ออกไปยิ้มที่อื่น อย่ามายิ้มในห้องฉัน” ทิชาเริ่มพาลกลบเกลื่อนความรู้สึกที่รู้ความจริงว่าในผับนั้นไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่ต้องการให้ลูแปงรู้ว่าเธอรู้สึกดีที่ทุกอย่างมันคลี่คลาย

“ไม่ยิ้ม แต่ขอยะ…” ทิชารีบยกมือทั้งสองข้างตะครุบปากหนาเมื่อรู้ทันว่าเขากำลังจะพูดคำหยาบคายอะไรออกมา ก่อนที่จะรีบชักมือออกอย่างรวดเร็วทันทีที่ปลายลิ้นสากแลบเลียผ่ามือเธอจนรู้สึกจั๊กจี้

“ลูแปง!”

“อยากเลียมากกว่ามือ” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มพร้อมกับอุ้มกระเตงคนตัวเล็กให้เปลี่ยนหันกลับมานั่งตรงหน้าเขาแทน

“แต่ฉันไม่…”

“คนไม่มีเหตุไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเลยครับ” มือหนาเริ่มปลดกระดุมชุดนอนของทิชาอย่างช้าๆ แต่เพียงไม่กี่วินาทีมันก็ถูกปลดออกจนหมด ส่งผลให้มันล่วงหล่นลงมาบริเวณข้อผับแขนเผยให้เห็นหน้าอกขนาดใหญ่ที่หอบหุ้มด้วยบราเซียร์สีดำลายลูกไม้ราคาแพง ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปด้านหลังแล้วปลดตะขอบราเซียร์เพื่อสลัดให้มันพ้นทาง

ลูแปงไม่รอช้าเขาเลื่อนริมฝีปากเข้าไปทักทายเนินเนื้อนุ่มขาวนวลจนปลายถันสีชมพูแข็งชันเป็นไตตอบรับสัมผัสหวาบวามที่เขามอบให้เป็นอย่างดี

“อื้ออออ~” ทิชาครางเบาๆ ในลำคอเมื่อลูแปงเริ่มสอดมือเข้ามาเขี่ยใจกลางความเป็นสาวผ่านแพนตี้ลายเดียวกัน ส่งผลให้เธอปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาโดยอัตโนมัติ

“ปฏิเสธไม่ดูร่างกายตัวเองเลยนะ” ลูแปงเอ่ยแซวทันทีที่สัมผัสได้ทิ้งความเปียกชื้นจากใจกลางความเป็นสาวของคนตัวเล็ก

“จะทำก็ทำ อย่าพูดมาก”

“จะให้ใช้ปากหรือคะ…”

“ใช้อะไรก็ใช้เหอะ” ทิชารีบพูดแทรกเพราะรู้ว่าคำที่ลูแปงต้องการจะพูดมันหยาบคายขนาดไหน ถึงแม้จะไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยถึงขั้นรับกับคำพูดพวกนี้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะอยากได้ยินมัน

“ดูเหมือนเธอจะพร้อมแล้ว งั้นรีบทำเลยดีกว่าเนอะ เดี๋ยวเธอจะไม่มีแรงตื่นไปเรียนพรุ่งนี้”