TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 31

@CRUZ PUB

ลูแปงเดินเข้ามาในครูซผับท่ามกลางสายตาของสาวนักท่องราตรีที่จดจ้องมาที่เขาอย่างให้ความสนใจ ถึงแม้จะชุดที่เขาใส่จะเป็นเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมกับกางเกงยีนส์สีเข้ม แต่ทว่ามันกลับดูโดดเด่นชวนหลงใหล

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ยัยตัวแสบ”

“ขอบคุณย่ะ ไม่ได้เจอตั้งนานหล่อขึ้นนะเนี่ย” เจ้าของวันเกิดส่งยิ้มหวานให้กับลูแปงในขณะที่เขาเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ เธอ

“ธรรมดา”

“นี่ก็วันเกิดกูปะ ไหนของขวัญกูทำไมมีแต่ของวีร่า”

“ของมึงไม่มีอะ กูให้แต่ผู้หญิง”

“ลำเอียงฉิบหาย” วินซ์ว่าให้เพื่อนอย่างไม่ได้จริงจังมากนัก เพราะปกติลูแปงก็ไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดอะไรเขาอยู่แล้ว

“หึ” ร่างสูงแค่นเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ พร้อมกับกวาดสายตามองเพื่อนสนิทอีกคนนึงที่มักจะมาสายอยู่เสมอ “แล้วยัยแว่นไปไหนไม่มาสักที”

“เดี๋ยวก็มา…นั่นไงมาพอดี”

“ยัยเฮร่าทางนี้” วีร่าโบกมือเรียกเพื่อนรักที่กำลังมองหาโต๊ะของพวกเขาอยู่แถวๆ ทางเดินใกล้ๆ ก่อนที่เธอจะรีบสาวเท้าเดินตรงมาอย่างรวดเร็ว

“ที่รักก็มาด้วยเหรอคะ”

“ที่รักฉันมาแล้ว เธอเขยิบไปนั่งข้างไอ้วินซ์ไปวีร่า”

“ชิ! ไล่เลยนะยะ” วีร่าแกล้งมองค้อนลูแปง แต่ก็ยอมลุกจากโซฟาไปนั่งอีกฝั่งเพื่อให้คนที่มาใหม่ได้นั่งข้างคู่จิ้นของตัวเอง

“เฮร่ามานั่งนี่”

“คิดถึงนายจังเลย เดี๋ยวนี้ไม่โผล่หัวมาที่มหาลัยฉันเลยนะ” ทันทีที่เฮร่านั่งลงข้างๆ ลูแปงก็ยกมือวางบนพนักโซฟาราวกับว่ากำลังประคองเพื่อนอยู่ เฮร่าเห็นแบบนั้นก็เขยิบเข้าไปซบไหล่ แน่นอนว่ามันเป็นการกระทำปกติที่ทั้งสองมักจะทำกันอยู่เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ ล่วงเกินต่อกัน

“ช่วงนี้ยุ่งน่ะ”

“แหม~ มึงจะไม่ยุ่งได้ไง ก็ตามติดเมียซะขนาดนั้น” กวินที่กำลังนั่งเงียบๆ ฟังเพื่อนคุยกันก็อดที่จะกระแนะกระแหนเพื่อนรักไม่ได้

“เดี๋ยวนะ นายมีเมียตั้งแต่เมื่อไร”

“นี่แกไม่รู้เหรอเฮร่า น้าริณไม่ได้บอกหรือไงว่าหมอนี่พาแฟนไปเปิดตัววันเกิดน้าเพตราอะ” แต่เป็นวีร่าที่ให้คำตอบเพื่อนสนิทแทนที่จะเป็นเจ้าของเรื่อง

“แม่ไม่ได้บอกอะไรฉันเลย”

“ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน ถ้าเป็นไว้จะพามารู้จัก”

“ขอดูรูปหน่อย สวยไหม”

“สวย”

“ปกตินายไม่ค่อยชมใครสวยนะเนี่ย สวยกว่าฉันอีกเหรอ”

“สวยกว่าเธอตอนใส่แว่น”

“ฮ่าๆ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” เฮร่าหัวเราะเมื่อได้รับคำตอบจากปากของลูแปง เพราะเวลาที่เฮร่าใส่แว่นจะกลายเป็นสาวเนิร์ดที่ไม่มีใครจับตามองเลยสักคน แต่สำหรับลูแปงแล้วทิชาก็คงสวยที่สุดในสายตาของเขา

“มัวแต่คุยกันอยู่ได้ ไม่แดกกันหรือไงเหล้า”

“มึงจะรีบไปไหนไอ้คิง เพิ่งสามทุ่มเอง”

“กูมีธุระต้องไปทำ”

“มาๆ งั้นมาฉลองให้กูกับยัยวีหน่อย” วินซ์ยกแก้วเครื่องดื่มสีอำพันของตัวเองขึ้นเป็นคนแรก ก่อนที่หลายคนจะพร้อมใจกันหยิบมันขึ้นมาถือไว้ในมือ

“เอ้า! ชน”

สองชั่วโมงต่อมา…

ทิชาก้มมองโทรศัพท์มือถือที่เปิดหน้าจอแชตของแอปพลิเคชันไลน์ค้างไว้ หลังจากที่เธอส่งข้อความบอกลูแปงตามที่เขาสั่งไว้ แต่ยังไม่มีข้อความตอบรับจากเขากลับมา

TICHA : ฉันไปหาอะไรกินก่อนนะ

BENA : เคๆ

ทิชามองข้อความสุดท้ายที่เพื่อนส่งกลับมาเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างไม่สนใจมันมากนัก ถึงแม้ว่าเธอกับลูแปงจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ก็อดรู้สึกกับภาพที่เขากำลังโอบกอดผู้หญิงอีกคนไม่ได้จริงๆ ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามห้ามหัวใจของตัวเองแล้ว

…แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจของเธอมันเจ็บปวดเพราะความรู้สึกที่มีต่อเขามันมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเธอจะย้ำเตือนตัวเองมากแต่ไหนว่าลูแปงไม่ใช่ผู้ชายที่เธอจะมอบความรักครั้งแรกให้ แต่หัวใจของเธอมันก็ยิ่งทำอะไรที่สวนทางกับความคิดอยู่เสมอ

“ให้ตายเถอะ…ทำไมฉันต้องมารู้จักคนอย่างนายด้วยนะ”

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด! เสียงกดรหัสผ่านเข้าห้องทำให้ทิชาที่นั่งกินข้าวอยู่บนโต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้นไปมองเพียงแค่เสี้ยววินาที และเมื่อเห็นว่าเป็นลูแปงเธอจึงหลุบตาลงสนใจของในจานข้าวตัวเองเพียงเท่านั้น

“ทำไมไม่ตอบข้อความ ฉันซื้อข้าวมาให้แล้ว”

“…” ทิชาเมินเฉยต่อคำถามของคนตัวสูง แน่นอนว่าเขาเองก็เห็นถึงความผิดปกติบางอย่างจากใบหน้าเกลี้ยงเกลานั้น มันแสดงออกถึงความเย็นชาจนผิดปกติ

“โกรธที่ฉันตอบช้าเหรอ เสียงเพลงในผับมันดังมากเลยไม่ได้ยิน แต่พอเห็นฉันก็รีบกลับมาเลยนะ” ลูแปงวางของลงบนโต๊ะอาหารที่ทิชากำลังนั่งอยู่ ก่อนจะนั่งยองๆ ลงข้างตัวแล้วจับแขนข้างนึงของเธอไว้

“เปล่า”

“น้ำเสียงแบบนี้เธอกำลังไม่พอใจฉันอยู่ชัดๆ คิดว่าไม่รู้เหรอ”

“แล้วมันสำคัญตรงไหน” ทิชาวางช้อนส้อมลงบนจานแล้วเลื่อนสายตานิ่งๆ มามองใบหน้าคมคาย เมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นน้ำหอมที่เธอไม่เคยได้กลิ่นมันจากเขา

“สำคัญสิ ก็ฉันทำให้เธอไม่พอใจ”

“ฉันต้องดีใจใช่ไหมที่นายให้ความสำคัญกับฉันพร้อมกับ…” พร้อมกับผู้หญิงคนอื่น ทิชาเลือกที่เงียบไป เพราะรู้ตัวว่ากำลังใช้อารมณ์มากจนเกินไปและที่สำคัญเธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรตอกย้ำความรู้สึกตัวเองด้วย

“พร้อมกับอะไร เงียบทำไม พูดต่อสิ”

“เมื่อไรนายจะเลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันเบื่อหน้านายเต็มทนแล้ว” ทิชาสะบัดมือที่ลูแปงกำลังจับอยู่ออก พร้อมกับหยิบจานข้าวลุกจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาในห้องครัว เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นว่าเธอกำลังรู้สึกอะไร ไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แบบนั้น