TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 34

เช้าวันต่อมา…

เมื่อรถยนต์คันหรูของลูแปงเคลื่อนผ่านประตูมหาวิทยาลัยเข้ามาได้เพียงไม่ถึงสามนาที ทิชาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปสั่งคนขับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หญิงสาวไม่ต้องการให้ใครเห็นว่าเธอลงมาจากรถของใคร เพราะคนที่ขับรถแลมโบกินีสีนี้แต่งแบบนี้มีแค่ลูแปงคนเดียวเท่านั้น หากใครเห็นก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นรถของเขา

“ส่งฉันลงตรงนี้”

“ฉันจะไปส่งหน้าคณะ”

“ฉันบอกให้ส่งฉันตรงนี้” ร่างเล็กขึ้นเสียงใส่คนตัวสูงด้วยความไม่พอใจที่เห็นเขาเมินเฉยต่อคำพูดของเธอ แถมยังเคลื่อนรถมาทางคณะของเธอด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันทิชา”

“นายก็หัดฟังฉันบ้างสิ อย่าเอาแต่ใจนัก”

“ทำไมฉันถึงจะไปส่งเธอที่คณะไม่ได้ กลัวผู้ชายรู้หรือไงว่าตอนนี้มีฉันเป็นผัวแล้ว”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะอยากให้คนอื่นรู้ได้ไงฮะ!”

เอี๊ยดดดดด! เท้าหนาเหยียบเบรกอย่างแรงจนรถที่เคลื่อนด้วยความเร็วกว่าหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงหยุดชะงักอย่างกระทันหัน

“อยากให้มันเป็นความลับนักงั้นก็ลงไป”

“…” ทิชามองหน้าคนตัวสูงที่ทำเสียงโกรธเคืองเธอ แล้วปลดล็อกรถโดยไม่พูดอะไรต่อหลังจากนั้น เมื่อเขายอมปล่อยเธอลงตรงนี้ร่างเล็กจึงไม่ขัดอะไร เธอรีบสะพายกระเป๋าแล้วเปิดประตูรถลงอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนักทิชาก็เดินมาจนถึงคณะบริหารของตัวเอง แต่ทว่าดวงตากลมโตกลับเหลือบเห็นรถยนต์คันที่เธอเพิ่งลงเมื่อสักครู่นี้จอดอยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้นด้วย

“ลูแปง…” ร่างเล็กกัดฟันแน่นด้วยความระหวาดระแวง เมื่อเบนสายตาไปเจอลูแปงกำลังนั่งพูดคุยกับกลุ่มเพื่อนของเธออยู่ ไม่รู้ว่าเขาจะพูดเรื่องระหว่างเธอกับเขาให้พวกเพื่อนรับรู้บ้างหรือเปล่า

“ยัยทิชายืนทำไรมานั่งสิแก” เสียงเอนจอยทำให้ทิชาที่กำลังทำอะไรไม่ถูกหันหน้าเหลอหลาไปมอง แล้วจึงยอมก้าวขาเดินไปหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามกับลูแปงโดยไม่สบตาเขา แน่นอนว่าเธอกำลังทำราวกับไม่รู้จักกับลูแปงเป็นการส่วนตัว

“ขึ้นเรียนกันเลยไหม”

“ยังเหลือเวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันว่าจะไปซื้ออะไรกินที่โรงอาหารก่อน”

“งั้นฉันไปด้วย” อย่างน้อยการที่ไม่ได้อยู่ตรงมันก็ยังดีซะกว่า เกิดเพื่อนสงสัยท่าทีไม่เป็นตัวของตัวเองของเธอขึ้นมาแล้วจะยุ่งวุ่นวายกันไปหมด

“ทิชา” ในขณะที่ร่างเล็กกำลังจะหยัดตัวลุกจากเก้าอี้ม้านั่ง เสียงทุ้มของลูแปงก็เรียกชื่อเธอขึ้นมาเสียก่อน

“หือ?” คนตัวเล็กแอบกังวลกับสายตานิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ของเขาเป็นอย่างมาก หากเป็นไปได้เธออยากจะภาวนาให้โชคชะตาอย่าเล่นตลกอะไรกับเธออีกเลย

“ฉันเห็นว่าตอนออกจากห้องเธอลืมเอาเสื้อคลุมมาด้วย ฉันเลยเอาเสื้อคลุมฉันมาให้ แล้วก็ถ้าเรียนเสร็จโทรมานะ เดี๋ยวมารับจะได้กลับบ้านพร้อมกัน”

“…” ทิชาตัวชาหวาบเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของลูแปง และไม่ใช่แค่ทิชาคนเดียวรวมถึงเพื่อนทั้งสามคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย ทุกคนต่างงงเป็นไก่ตาแตกที่ได้ยินว่าเพื่อนเธอและปีศาจร้ายแห่งคณะนิเทศมีความสัมพันธ์บางอย่างต่อกัน

“ตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวตอนเลิกเรียนมารับไปฉลองเป็นแฟนกันวันแรก” ชายหนุ่มเดินมากดจมูกลงบนศีรษะทุยเล็กหนักๆ หนึ่งที ยกมือลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นจึงเดินกลับไปที่รถของตัวเองแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

ทิชาขาอ่อนทันทีที่รู้สึกตัว การกระทำของลูแปงทำให้ทุกคนต่างมองเธอเป็นสายตาเดียวกัน แถมยังเกิดเสียงซุบซิบนินทาจนหนาหู ที่ลูแปงทำท่าทีไม่พอใจแล้วส่งเธอลงรถตามที่ต้องการอย่างว่าง่าย นั่นก็คงเป็นเพราะเขาตั้งใจจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรก…มันเป็นแผนร้ายๆ ของเขาที่ทิชาคาดไม่ถึง

เธออยากจะบ้า…แทบจะไม่กล้าสบตาเพื่อนตัวเองเลยด้วยซ้ำ!

“แกกับลูแปงนี่ยังไง อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะยะ!”