TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 35

“เรียนเหนื่อยเหรอ หน้าเครียดเชียว” คนตัวสูงถามด้วยรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นใบหน้าของคนตัวเล็กดูไม่สดใสเหมือนตอนเช้า ก่อนที่เขาจะยกมือเขี่ยปอยผมที่ตกลงมาบนแก้มนวลออก แต่ทว่าทิชากลับตวัดสายมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจพร้อมกับปัดมือเขาออกอย่างแรง

“อย่ามาทำรุ่มร่ามต่อหน้าคนอื่น”

“อย่าขึ้นเสียงไม่น่ารักเลย”

“ฉันไม่มีอารมณ์เล่นกับนายหรอกนะลูแปง”

“แล้วฉันบอกว่าเล่นเหรอ นี่ฉันกำลังจริงจังอยู่นะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามกลับไป แล้วคว้ามือเล็กมาจับประสานหมายจะจูงเดินไปที่รถ แต่ทิชาก็เลือกที่จะสะบัดออกอีกเพราะตอนนี้มีสายตาหลายๆ คนกำลังจ้องมองมาที่เธอและเขาอย่างให้ความสนใจ

“ฉันเหนื่อยจะต่อล้อต่อเถียงกับนายจริงๆ” ทิชาถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก้าวขาเดินผ่านคนตัวสูงไปที่รถยนต์ของเขาโดยมีเขาเดินตามมาทีหลัง

หลังจากที่ทิชาขึ้นมานั่งบนรถของลูแปง เธอก็เลือกที่จะหยิบแอร์พอดออกมาฟังเพลงแล้วเอนเบาะลงนอนหันหน้าหนีอีกฝ่าย แต่หูฟังข้างนึงกลับถูกลูแปงดึงออกไปจนทำให้เธอหันไปมองเขาด้วยสายตาไม่สบอารมณ์อีกครั้ง

“เอาแอร์พอดคืนมา”

“วันนี้แม่ฉันชวนเธอไปกินข้าว”

“ฉันไม่ไป”

“ปฏิเสธผู้ใหญ่ไม่ดีนะ”

“ไม่ไป” ทิชาเน้นเสียงดังฟังชัดให้คนตัวสูงได้ยินเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องยัดเยียดสิ่งที่เธอไม่ต้องการมาให้อีก

“ยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าอยู่หรือไง”

“แล้วฉันควรโกรธไหม นายทำอะไรไม่ปรึกษาฉันบ้างเลย” ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขาพูดต่อหน้าเพื่อนเธอแบบนั้น และที่เขาหอมศีรษะเธอต่อหน้าทุกคนอีก มันทำให้เธอกลายเป็นคนในวงสนทนาของคนอื่นไปทั่ว

“ฉันกำลังทำหน้าที่แฟนที่ดะ…”

“ก่อนจะเป็นแฟนที่ดีเป็นคนดีให้ได้ก่อนเถอะ เพราะที่นายทำน่ะ คนดีๆ เขาไม่ทำกันหรอก” ทิชากระชากแอร์พอดในมือของลูแปงกลับคืนมาใส่มันไว้ในหูเหมือนเดิม ลูแปงมองใบหน้าบึ้งตึงของคนตัวเล็กด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะโน้มเข้าไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

“เข้าใจแล้วครับคุณครู ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ”

“ก็ทำไปแล้วนี่ พอใจหรือยังล่ะ”

“ก็พอใจอยู่นะ” รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ถึงแม้ว่าคนตัวเล็กยังไม่หายโกรธเขา แต่ก็อดเอ็นดูใบหน้ามุ่ยของเธอจนเผลอยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ

“ยังจะกล้ายิ้มอีกเหรอ นับวันยิ่งเป็นบ้านะนายเนี่ย”

“หายโกรธได้แล้ว เดี๋ยวพาไปกินข้าวอร่อยๆ ฝีมือแม่ผัว”

“เหอะ เดี๋ยวฉันจะฟ้องแม่นายให้หมดเลยว่านายทำอะไรกับฉันไว้บ้าง” ร่างเล็กขู่ฟ่อราวกับตัวเองเหนือกว่าอีกฝ่าย แต่ดันผิดคาดที่ลูแปงไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวคำขู่ของเธอเลย

“อยากฟ้องก็ฟ้องเลยครับ ระวังแม่จับมัดมือชกนะ”

“นั่นมันนิสัยนาย”

“ก็เป็นแม่ลูกกัน นิสัยก็ต้องเหมือนกันบ้างแหละ”

“เหอะ” ทิชาส่งเสียงในลำคอเบาๆ ก่อนที่ลูแปงจะโน้มเข้ามาใกล้เพื่อดึงเข็มขัดนิรภัยคาดให้กับเธอ เขาไม่ลืมที่จะขโมยจูบบนกลีบปากเล็กหนึ่งที แล้วจึงกลับมานั่งในท่าทางปกติสตาร์ตรถและขับออกมาจากมหาวิทยาลัย

@คฤหาสน์หรู

เกือบหนึ่งชั่วโมงที่รถยนต์ราคาแพงฝ่ารถติดในเมืองกรุงเทพเพื่อมาที่คฤหาสน์ของผู้เป็นพ่อแม่ แต่กว่าจะถึงทิชาก็ผล็อยหลับไปเสียแล้ว คงเป็นเพราะกว่าที่เธอจะได้นอนหลับเต็มตาก็ปาไปเกือบตีหนึ่งครึ่ง

“ทิชาถึงแล้ว”

“อือ” คนตัวเล็กขานรับทั้งที่ยังไม่ลืมตา ริมฝีปากหาวหวอดๆ ก่อนจะลืมตาสู้แสงแดดยามโพล้เพล้

“ปะ พ่อกับแม่รออยู่”

“อือ” ทิชาพยักหน้าน้อยๆ พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย หยิบโทรศัพท์บนหน้าตักมาถือไว้โดยไม่ได้สะพายกระเป๋าลงมาจากรถด้วย เท้าเล็กก้าวขาเดินเข้ามาในคฤหาสน์โดยมีคนตัวสูงจูงเธอเดินมาด้วยกัน