TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 36

@คอนโดลูแปง

หลังจากที่ลูแปงและทิชารับประทานอาหารค่ำร่วมกับโชแปงและเพตราจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เนื่องจากเวลาเริ่มล่วงเลยไปเกือบสี่ทุ่ม ทั้งที่ยังคุยกันออกรสออกชาติ แถมทิชายังได้กลับมาเป็นเบอร์โทรศัพท์และไอดีไลน์ของเพตราอีกด้วย

“ลงได้แล้วครับ ลูกรักคนใหม่” ชายหนุ่มเอ่ยแซวคนข้างๆ ที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่เพียงคนเดียว ในขณะที่เขาร้องเพลงพึมพำมาตลอดทาง

“ฉันจะกลับคอนโด”

“คืนนี้นอนที่นี่”

“ลูแปงเลิกเอาแต่ใจสักทีได้ไหม” ทิชาเอนตัวหลบในตอนที่ลูแปงโน้มเข้ามาหมายจะหอมแก้มเธอ

“บอกตัวเองเถอะ ทำไมชอบหงุดหงิดอยู่เรื่อย”

“ก็ดูนายทำแต่ละอย่างสิ บอกเพื่อนฉันว่าเราเป็นแฟนกัน แถมยังบอกแม่นายอีกว่ามีอะไรกันแล้ว”

“ไม่ดีเหรอ แม่จะได้เป็นพวกเธอไง เวลาฉันทำอะไรผิดเธอจะได้มีแม่เป็นแบ็ก”

“มันใช่เหตุผลเหรอถามจริงๆ” มันดูไม่ใช่เหตุผลที่ดีที่จะเอามาโต้แย้งในเวลานี้เลยสักนิด หรือไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ไม่ควรบอกเรื่องส่วนตัวลงลึกขนาดนี้เสียหน่อย

“หรือว่าเธอเขิน? บ้านฉันเปิดกว้างเรื่องนี้จะตาย เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้แม่ฉันหาว่าเธอใจง่ายหรอกน่า”

“…” จะว่าเขินมันก็ใช่ แต่หลังจากนี้หากพ่อแม่ของลูแปงเกิดบังเอิญเจอพ่อแม่เธอแล้วพูดคุยเรื่องนี้ออกไป มีหวังเธอโดนเฉ่งยับแน่นอน ถึงพ่อแม่จะปล่อยให้เธอใช้ชีวิตอย่างอิสระ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะทำอะไรเสียหายก่อนเรียนจบได้ “ลูแปงบอกแม่นายได้ไหมว่าอย่าถึงขั้นแต่งงานเลย ฉันยังไม่พร้อม เราก็ยังไม่พร้อม”

“กว่าเธอจะเรียนจบอีกตั้งหลายเดือน วันนั้นเธออาจจะอยากแต่งงานกับฉันก็ได้”

“แต่ฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้”

“ฉันไม่ได้เจ้าชู้ แค่เอ็นดูผู้หญิงบ่อย”

“…” ลูแปงคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นดวงตากลมโตตวัดสายตาคมกริบมามองเขา ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยแล้วโน้มเข้าไปคลอเคลียคนตัวเล็ก

“แล้วตอนนี้ฉันเจ้าชู้เหรอ ฉันก็มีแค่เธอคนเดียวนะ”

“แล้วหลังจากนี้ล่ะ”

“หลังจากนี้ก็จะเหมือนเดิม” เขาจูบหนักๆ บนริมฝีปากเล็ก ก่อนที่จะเป็นฝ่ายอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักเขา ท่าทางมันก็จะลำบากนิดหน่อย เนื่องจากทิชาไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กเหมือนอย่างคนอื่นๆ “เปิดใจหน่อย ฉันชอบเธอจริงๆ นะเนี่ย”

“นายก็ชอบผู้หญิงทุกคนนั่นแหละ”

“ทำไมชอบพูดถึงผู้หญิงคนอื่น”

“ก็วีรกรรมนายมันเยอะนี่ ใครก็รู้”

“เธอรู้?”

“หึ” แม้แต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันแบบตรงๆ เขายังออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรุ่นน้องของเธอเลย แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอระแวงเขาได้ยังไง “นายจำฉันไม่ได้เหรอ”

“จำได้สิ นอนด้วยทุกวัน ถามอะไรแปลกๆ”

“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงวันที่นายเดินออกมาจากห้องน้ำผู้หญิงกับฟ้าใสรุ่นน้องฉัน ลืมไปแล้วเหรอว่าคนที่อยู่หน้าห้องน้ำวันนั้นคือฉันเอง”

ลูแปงขมวดคิ้วพลางนึกถึงวันนั้น แต่สำหรับเขาการที่ได้มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นมันไม่ได้สำคัญอะไรกับเขามากมายขนาดนั้น แต่เขาจำได้ว่าผู้หญิงหน้าห้องน้ำคนนั้นคือทิชา “จำได้”

“จำได้ก็ยังกล้ามาจีบฉันอีกนะ”

“ก็เพราะรู้ไงว่าเธอจำได้ ฉันเลยไปสมัครเป็นนักเรียนแทน”

“เหอะ”

“เรื่องมันผ่านไปนานแล้วนะ ถ้าฉันทำแบบเดิมอีกเธอก็ค่อยมาบอกเลิกฉันแล้วกัน แต่ถ้าฉันไม่ได้ทำอะไรสักอย่างแล้วเธอมาบอกเลิก ฉันไม่เอาไว้หรอกนะ”

“จะฆ่าฉันเหรอ”

“จะเอาให้ตายคาเตียงเลย” ลูแปงซุกหน้าลงบนซอกคอขาวเนียน แล้วพูดออกมาพร้อมกับขบเม้มจนเกิดรอยแดงอ่อนๆ

“อ๊ะ! เจ็บนะ”

“อย่าร้องเสียงแบบนี้”

“ทำไม”

“ลูกฉันมันตื่นขึ้นมาแล้วเธอจะไม่ได้นอนนะ” ถึงแม้จะออกปากเตือนไปแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่ที่ลูแปงอุ้มทิชามานั่งบนตักความใหญ่โตก็แข็งชันขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

“โรคจิต”

“อยากว่ายน้ำไหม ช่วงนี้เราไม่ได้ว่ายน้ำด้วยกันเลย”

“อย่าพิเรนทร์น่าลูแปง ฉันรู้ว่านายคิดอะไรอยู่” ทิชาตอบกลับมาอย่างรู้ทันว่าคนตัวสูงชวนเธอว่ายน้ำเพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เพราะจะรวบรัดเธอในสระว่ายน้ำนั้น

“ถือว่ารู้จักผัวตัวเองดี” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอแล้วดันคงตัวเล็กลงไปนั่งที่เดิม พร้อมกับเปิดประตูรถลงมาเป็นคนแรก “ลงมา”

หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนที่เธอจะคว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดขึ้นมาคล้องแขน แล้วเปิดประตูลงมายืนข้างรถ เดินตามลูแปงมายืนหน้าลิฟต์เพื่อที่จะขึ้นไปที่ห้องของเขา

“ลูแปงปล่อยก่อน” ทันทีที่ประตูห้องเปิดกว้างลูแปงก็สวมกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลังโดยใช้เท้าปิดประตูลง

“ขอกอดหน่อยตัวเธอหอม”

“ฉันเหนียวตัว อยากอาบน้ำ”

“เดี๋ยวฉันอาบให้…แต่หลังจากเสร็จแล้วนะ”

“มันดึกแล้วลูแปง ฉันง่วง”