TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 42

รถยนต์โดยสารเคลื่อนมาจอดบริเวณประตูรั้วของคฤหาสน์ราคาแพงของมาเฟียทรงอิทธิพล ทันทีที่ชายฉกรรจ์ที่จ้องมองมายังรถเห็นว่าเป็นใครที่เพิ่งลงมาก็รีบเปิดประตูออกมาทำความเคารพอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับนายน้อย”

“ปู่ย่าอยู่ไหม” ลูแปงพยักรับเล็กน้อย ก่อนที่จะถามอีกฝ่ายกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“นายใหญ่กับนายหญิงอยู่ข้างในครับ”

“อืม” เมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการ ลูแปงจึงจูงมือแฟนสาวของเขาเดินเข้ามาในบ้านโดยระยะทางจากหน้าประตูถึงคฤหาสน์เป็นระยะเกือบห้าร้อยเมตร เนื่องจากเจ้าของเป็นผู้ทรงอิทธิพลและต้องการความเป็นส่วนตัวจึงไม่อยากให้คนภายนอกที่ผ่านไปผ่านมามองเข้ามาเห็นถึงตัวบ้าน

“นายน้อยรออยู่ตรงนี้ก่อนครับ เดี๋ยวผมให้คนเอารถมารับ”

“ไม่เป็นไร ฉันเดินได้ นายกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองเถอะ”

“ครับ” ชายฉกรรจ์ในชุดสีดำพยักหน้าแล้วก้มให้กับเด็กหนุ่มที่เด็กกว่าจนทิชารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น “เดินได้ใช่ไหม มันไกลนิดหน่อย”

“ได้ไม่มีปัญหา แต่ว่าทำไมถึงมีผู้ชายชุดดำยืนอยู่รอบบ้านแบบนี้ล่ะ”

“เดี๋ยวอีกหน่อย เธอก็รู้เอง” ร่างสูงไม่ได้ตอบหรือป่าวประกาศภูมิหลังของบ้านตัวเองว่าเป็นใคร ทำอะไรทำไมถึงต้องมีคนคุ้มกันตลอดเวลาแบบนี้ กว่าสิบนาทีที่ลูแปงพาทิชาเดินเล่นจนมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ที่ใหญ่โตโอ่โถงราวกับบ้านเศรษฐีที่เธอเคยดูมาในซีรีย์บางเรื่อง แต่ก็นั่นแหละบ้านของทิชาก็ไม่ต่างจากที่นี่เท่าไร เพียงแต่ว่าระยะทางจากหน้าบ้านถึงตัวบ้านมันใกล้กันนิดเดียว

“ปู่ย่านายท่านใจดีไหม”

“ใจดี ยิ่งกับคนที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน พวกท่านยิ่งใจดีเลยแหละ”

“เหรอ”

“ฉันอยากเล่าอะไรให้ฟังจะฟังไหม”

“เล่ามาสิ”

“แต่ก่อนพ่อกับแม่ฉันสถานะทางบ้านหรือทางสังคมต่างกันมากเลยนะ แต่พวกท่านถูกชะตากับแม่มากเลยอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ ถึงขั้นพาแม่หนีเพราะพ่อปากแข็งไม่ยอมรับสักทีว่ารักแม่ฉันแค่ไหน”

“ทำไมพ่อนายถึงไม่ยอมรับแม่นายล่ะ”

“ทิชา…ถ้าฉันบอกความจริงกับเธอ อย่ากลัวนะ” เจ้าของร่างสูงชะงักเท้าเดิน แล้วหันมาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกับแฟนสาว

“ฉันจะกลัวก็ตอนนายพูดแบบนี้แหละ”

“ตอนหนุ่มๆ พ่อฉันเป็นมาเฟียเลยปากแข็งมากไปหน่อย”

“มาเฟียเหรอ” ทิชาทวนคำพูดของเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดผิดคาดสักเท่าไร จากที่เห็นชายฉกรรจ์ยืนรอบบ้าน ไม่ว่าจะเป็นที่ฝรั่งเศสหรือไทยก็คงจะมีไม่กี่อย่างที่ทำให้ต้องป้องกันอย่างรัดกุมขนาดนี้

“ไม่ตกใจเหรอ”

“ไม่อะ พ่อนายใจดีกับฉันนี่”

“ว่าที่ลูกสะใภ้ก็แบบนี้แหละ แต่ถ้าเป็นคนอื่นพ่อฉันไม่เคยยิ้มให้เลยนะ”

“แล้วตอนนี้ยังเป็นอยู่หรือเปล่า”

“อืม”

“แล้วนายต้องเป็นมาเฟียด้วยไหม” หญิงสาวถามออกมาด้วยความอยากรู้ หากวันนึงเธอต้องใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา นั่นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องรู้ไว้

“ไม่รู้สิ ถ้าเกิดวันนึงฉันต้องสืบทอดกิจการต่อก็อาจจะต้องเป็นมั้ง”

“อืม”

“ถ้าฉันเป็นเธอจะว่ายังไง”

“ฉันจะว่าอะไรได้ล่ะ มันชีวิตนายนี่ แต่ถ้านายต้องทำเรื่องไม่ดีหรือเรื่องผิดกฎหมาย ฉันก็คงรู้สึกแย่ แต่ช่างมันเถอะ เรายังไม่ต้องคิดเรื่องนั้นตอนนี้หรอก ตอนนั้นฉันอาจจะไม่คิดอะไรแล้วก็ได้”

“…” ลูแปงไม่ได้พูดหรือเอ่ยอะไรออกมาเลย เขาทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วโน้มริมฝีปากเข้าไปจูบบนหน้าผากมนหนักๆ หนึ่งที ก่อนที่จะจูงทิชาเดินเข้ามาในบ้าน

“นั่นใครมาน่ะ” เสียงแหลมของหญิงชราวัยเจ็ดสิบห้าปีที่ยังดูสะสวยไม่เปลี่ยนไปจากเดิมมากนักหรี่ตามองทั้งสองคนด้วยความสงสัย

“ไม่ทิ้งหรอกค่ะ คุณย่าไม่ต้องห่วง”

“น่ารักจริงๆ เลย” โซเฟียคลี่ยิ้มพึงพอใจให้กับเด็กสาว ก่อนจะนั่งพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อยโดยมีทิชาเป็นคนตอบคำถามเพียงคนเดียว

ไม่นานนักลูแปงก็เดินกลับมาพร้อมกับชายชราวัยเจ็บสิบห้าปีที่ยังดูหนุ่มแน่นคับคล้ายคับคลากับพ่อของเขา จนทิชาเริ่มประหลาดใจว่าทำไมครอบครัวนี้ถึงดูดีกันมากขนาดนี้ แม้จะอายุปาเข้าไปเกือบแปดสิบปีแล้วก็ตาม

“คนนี้เหรอที่แม่หลานพูดถึงบ่อยๆ” ริชาร์ดเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมานั่งบริเวณโซฟา เขาจ้องมองใบหน้าสะสวยของเด็กสาวด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ใช่ครับ น่ารักไหม”

“น่ารักเหมือนแม่หลานตอนสาวๆ”

“ถ้าแม่ได้ยินคงยิ้มแก้มปริแน่ๆ”

“หึ” ริชาร์ดแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ กับคำพูดของหลานชาย แต่เขายังจ้องมองไปที่ทิชาอย่างไม่ละสายตาไปไหน พาลให้นึกถึงในเรื่องของโชแปงและเพตราเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน “แล้วจะแต่งงานกันตอนไหน ปู่กับย่าอยากเห็นหน้าเหลนก่อนตายนะ”

“อย่าเพิ่งรีบสิครับ ผมกับทิชายังเรียนไม่จบเลย”

“ใกล้จบแล้วไม่ใช่เหรอ แม่หลานจะไปสู่ขอหนูทิชาเร็วๆ นี้แล้วหนิ เห็นว่าเดือนหน้านะที่คุยกับย่าไว้”

“เร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ” ทิชาถามด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินบทสนทนาของพวกท่าน

“จ้ะ เพตราเขาถูกใจหนูมากเลยอยากได้มาเป็นสะใภ้ไวๆ คงกลัวลูกชายตัวดีทำเสียเรื่อง” เธอเองก็เอ็นดูทิชาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ คงเป็นเพราะเหมือนกับลูกสะใภ้ที่เธอถูกใจและยินดีต้อนรับนักหนา

“โห! ย่าครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ไม่เชื่อถามทิชาดูก็ได้” ลูแปงแหวเสียงขึ้นมาเมื่อมันไม่เป็นความจริง เขาไม่เคยคิดอยากจะทำอะไรให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับทิชามันพังลง

“เรามันเจ้าเล่ห์เหมือนพ่อ อย่าทำให้หนูทิชาหนีเหมือนแม่เราก็แล้วกัน”

“ก็ย่าไม่ใช่เหรอครับที่พาแม่หนีพ่อผมน่ะ แล้วก็ห้ามคิดจะพาทิชาหนีผมด้วยนะ”

“ย่าไม่พาหนีหรอก แต่เดี๋ยวเดือนหน้าย่าจะเป็นคนไปสู่ขอหนูทิชาให้หลานด้วยตัวเองดีกว่า…โอเค ตกลงตามนี้นะ” โซเฟียยิ้มกริ่มทันทีที่พูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านทำทิชารู้สึกขนลุกขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ทิชาก็ยังคิดในแง่ดีว่าที่ท่านพูดมาคงเป็นเรื่องล้อเล่น ไม่ได้จริงจังอะไรมากมายขนาดนั้น