TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 44

หนึ่งเดือนต่อมา…

“แปลกนะยะ วันนี้ผัวแกปล่อยออกมาสู่โลกกว้างได้”

“ก็นี่มันเปิดเทอมแล้วไหม” ทิชาเงยหน้ามาจากชีตเรียนมองหน้าบีน่าที่ป้องปากพูดกระแนะกระแหนราวกับหมั่นไส้นักหนา ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันไปพูดกับเพื่อนอีกสองคนที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ

“มันไม่ปฏิเสธคำว่าผัวแล้วว่ะ”

“ต่อให้มันปฏิเสธแกก็พูดเหมือนเดิมอยู่ดีไม่ใช่เหรอ” ไข่มุกพูดออกมาอย่างรู้ทัน เพราะไม่ว่าทิชาจะปฏิเสธสักกี่ครั้งบีน่าก็ยังคงพูดแบบเดิมต่อไปเรื่อยๆ “แล้วนี่ลูแปงไปไหน ทำไมไม่เห็นโผล่หัวมานั่งเฝ้าแกเหมือนทุกวัน”

“เขาก็มีเรียนไหมล่ะ”

“ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆ ยัยทิชา ผัวเรียนก็เก่ง รวยก็รวย หน้าตาก็แสนจะเพอร์เฟกต์ แกบอกฉันมานะว่าไปบนวัดไหน ฉันจะไปขอบ้าง”

“บนให้เรียนจบก่อนเถอะ” ทิชายอกย้อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ บีน่าทำท่าทีฟึดฟัดหมายจะเอาเรื่องเธอ แต่ก็ถูกเอนจอยพูดขัดขึ้นมาก่อน

“เออ แกรู้ไหมว่าบ้านลูแปงเป็นผู้สนับสนุนหลักของมหาลัยเราเลยนะ ตึกใหม่ของคณะเราพ่อเขาก็เป็นคนให้งบประมานสร้างอะ เหมือนจะมีงบประมานจัดงานแข่งขันกีฬาของมอด้วย ที่อาจารย์มีนามาขอร้องให้แกไปลงแข่งว่ายน้ำอะทิชา โคตรใจดีแล้วก็โคตรรวย”

“ที่ลูแปงพาแกไปเขอพ่อแม่เขาเป็นไงบ้างยัยทิชา” ไข่มุกถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้

“พวกท่านน่ารักกับฉัน” สำหรับเธอทั้งใจดีแล้วก็น่ารักกับเธอมากๆ ไม่ต้องพูดถึงความเอาใจใส่ที่มีให้กับเธอมันมากมายจนคาดไม่ถึงเลยล่ะ

“ทำบุญด้วยอะไรวะ ทำไมพ่อแม่ผัวถึงเอ็นดูขนาดนี้”

“พ่อเขาใช่คนที่ลูแปงถ่ายรูปกับแกแล้วมีผู้ชายฝรั่งหล่อๆ ติดมาด้วยปะ”

“อือ”

“ก็ว่าทำไมลูแปงหล่อลากขนาดนั้น ดีเอ็นเอพ่อที่แท้ทรู”

“แม่เขาก็สวย”

“ยอแม่ผัว” บีน่าเบะปากกลอกตาให้กับคำพูดที่ผ่านรอยยิ้มของทิชา ดูเหมือนความรักของเพื่อนเธอจะมีแต่เรื่องดีๆ เกิดขึ้น อย่างน้อยการที่ทำให้ทิชายิ้มเมื่อพูดถึงครอบครัวของแฟนหนุ่มได้ก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่ามีความสุขขนาดไหน

“พวกคุณสี่คนจะคุยกันอีกนานไหมครับ ถ้าอยากคุยเชิญด้านนอก” เสียงคุยที่เริ่มดังขึ้นของทั้งสี่คน ทำให้อาจารย์ผู้สอนตบโต๊ะหนึ่งครั้ง แล้วหรี่ตามองพวกเธอด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก

“ขะ…ขอโทษค่ะอาจารย์”

“ยุ่งจนได้เรื่อง” ทิชาเอ็ดเพื่อนที่เอาเวลาเรียนมาพูดคุยจนโดนอาจารย์หมายหัว พวกเธอจึงยอมสงบเสงี่ยมนั่งเรียนอย่างตั้งใจจนกระทั่งหมดเวลา

หลังจากเลิกเรียนเพื่อนทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เว้นแต่ทิชาที่เดินไปที่คณะนิเทศศาสตร์เพื่อรอกลับบ้านพร้อมกับลูแปงตามคำสั่งที่เขาสั่งไว้เมื่อเช้า

“ก็ไม่เห็นเหมาะกันตรงไหน ลูแปงเอาไปได้ยังไง”

“นั่นสิ ไม่เห็นโดดเด่นตรงไหน เป็นฉันฉันไม่เอาให้เสียเวลาหรอก”

“มาเอาฉันยังดีกว่ายัยนี่เลย”

เสียงซุบซิบนินทาจากผู้หญิงกลุ่มนึงที่นั่งจับกลุ่มคุยกันดังขึ้นในขณะที่ทิชาเดินผ่านพวกเธอ ทิชาตั้งใจที่จะเดินผ่านมาเงียบๆ แต่ดูเหมือนผู้หญิงพวกนั้นจะไม่ยอมหยุดส่งเสียงน่ารำคาญ

“แล้วลูแปงเคยเอาพวกเธอเหรอ?” สุดท้ายเท้าเล็กก็หยุดเดิน แล้วหันไปถามคนที่กำลังเอาเธอไปอยู่ในบทสนทนาพวกนั้น

“…”

“ไม่ตอบล่ะ เคยเอาไหม”

“เคยเอาแล้วไม่เอาเกี่ยวอะไร ไม่รู้จักแฟนตัวเองเหรอว่ากินไม่เลือกน่ะ”

“ฉันว่าลูแปงเลือกกินนะ เพราะดูจาก…” ทิชาเลื่อนสายตาเหยียดหยามที่เธอไม่เคยมองใครมาก่อน ไล่มองปลายเท้าขึ้นมาจนถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนึงที่เพิ่งต่อปากต่อคำกับเธอเมื่อกี้ “…สภาพกับนิสัยของเธอแล้ว เขาคงไม่เอาให้เสียเวลา ดูแค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าลูแปงไม่เคยเลือกกินเธอ ไม่งั้นคงไม่มานั่งอิจฉาแบบนี้หรอก ฉันพูดจริงไหม”

“ปากดีนักอีนี่!”

“อย่ามาชี้หน้าฉัน”

“ไม่คิดว่าเธอจะสู้คนด้วย”

“ฉันสู้หมดแหละ ถ้าใครทำไม่ดีกับฉัน”

“ทำไมไม่เห็นสู้ฉันเลย”

“ฉันรู้ไงว่าสู้ไปนายก็ยังหน้าด้านเหมือนเดิม” ทิชามองค้อนแฟนหนุ่มทันทีที่ได้ยินเขาถามคำถามนั้นออกมา แม้เธอจะสู้จนตัวตายก็เอาชนะคนเอาแต่ใจอย่างเขาไม่ได้หรอก

“นี่หลอกด่าผัว?”

“มันคือเรื่องจริงเหอะ”

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง~ เสียงโทรศัพท์ดังมาจากกระเป๋าสะพายใบหรูของทิชา ทำให้ลูแปงหยุดการกระทำที่จะดึงแฟนสาวเข้ามาจูบทำโทษ แล้วชะโงกหน้าไปมองเมื่อทิชาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

“ค่ะแม่”

(เลิกเรียนหรือยังลูก)

“เพิ่งเลิกค่ะแม่ แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”

(พอดีที่บ้านมีเรื่องสำคัญมากเกิดขึ้น และลูกต้องมาที่บ้านเดี๋ยวนี้)

“เรื่องอะไรเหรอคะ”

(เรื่องที่ลูกไม่เคยบอกพ่อกับแม่)

“คะ?”

(รีบเข้ามาล่ะ อย่าให้ผู้ใหญ่รอนาน)

“แม่…แม่คะ” ทิชาเรียกผู้เป็นแม่อีกครั้ง แต่ทว่าท่านกดวางสายไปเสียก่อนไม่รอให้เธอได้ถามอะไรกลับไป คิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความงุนงงกับคำพูดเมื่อสักครู่นี้ แต่ก็นึกไม่ออกว่ามันคือเรื่องอะไร ทำไมถึงสำคัญมากขนาดที่ทำให้แม่ของเธอรีบร้อนได้ขนาดนี้