TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 45

@คฤหาสน์หรู

ลูแปงเคลื่อนรถยนต์สีดำขลับเข้ามาจอดภายในบริเวณรั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านพ่อแม่ของเธอ เขามองรถยนต์ที่จอดตระหง่านอยู่ใกล้ๆ ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นรถประจำที่พ่อแม่ของเขามักใช้ไปไหนมาไหนด้วยกัน

“นายรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกหรือเปล่า”

“เธอก็ได้ยินพร้อมกันตอนแม่ฉันโทรมานี่” ลูแปงเลือกที่จะไม่โกหก แต่ก็ไม่ยอมตอบคำถามของแฟนสาว เพราะแท้ที่จริงแล้วเขารู้แผนการของผู้เป็นแม่มาตลอด และก็เห็นดีเห็นงามด้วย

“เฮ้อ…” ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกกังวล ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถยนต์ลงมายืนข้างล่างโดยมีลูแปงลงมาทีหลัง ทิชาก้าวเดินตรงเข้ามาในบ้านด้วยความรู้สึกกังวลนิดๆ ถึงแม้จะรู้ว่าคงจะมีเรื่องที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายน่าจะตกลงกันเกิดขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกกังวลมากอยู่ดี

“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า คบกันในสายตาผู้ใหญ่มันก็ดีแล้วนี่”

“อือ” มันไม่ใช่แค่เรื่องนั้นที่ทิชารู้สึกกังวล แต่ถ้าหากว่าวันนึงระหว่างเธอกับลูแปงเป็นมากกว่าแฟนกัน อยู่ในสถานะคู่หมั้นหรืออะไร แล้วเกิดทะเลาะกันจนนำไปสู่การเลิกลามันคงมีปัญหาตามมาทีหลังแบบไม่จบไม่สิ้นแน่นอน

“พ่อคะ แม่คะ”

“มาแล้วเหรอลูก มานั่งสิ” เสียงหวานใจดียังถูกส่งออกมาจากริมฝีปากของผู้เป็นแม่ จนทิชารู้สึกโล่งใจเล็กน้อย ดูเหมือนเรื่องของเธอกับลูแปงจะไม่ได้ทำให้พ่อกับแม่รู้สึกโกรธเคืองใดๆ

“ลูกด้วยมานั่งนี่” เมื่อทิชาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาชุดข้างๆ แม่ของเธอ เพตราจึงกวักมือเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองให้ไปนั่งข้างๆ เช่นกัน

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่”

“สวัสดีจ้ะหนูทิชา ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันเลยนะ” ทิชายิ้มส่งกลับไป พร้อมกับเหลือบมองใบหน้าของผู้เป็นพ่ออย่างพินิจพิเคราะห์ว่าท่านกำลังโอเคกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากน้อยแค่ไหน “ต้องขอโทษที่รบกวนพี่วาในวันนี้นะคะ แต่ว่าเพย์ค่อนข้างร้อนใจนิดหน่อยเลยรีบมาน่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไร คนกันเองพูดคุยกันได้”

“งั้นเพย์ขอพูดตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อมเลยนะคะพี่วาพอดีหลังจากลูกชายน้องพาหนูทิชามาแนะนำให้รู้จัก เพย์ก็รู้สึกปลื้มและถูกใจมากๆ จึงอยากจะมาสู่ขอหนูทิชาไว้น่ะค่ะ” ไม่รู้ว่าเธอจะเจอเด็กที่เพียบพร้อมจะมาเป็นลูกสะใภ้ของตัวเองแบบนี้อีกเมื่อไร และจะไม่ยอมให้อะไรมาทำให้ทิชาไม่ได้เป็นลูกสะใภ้ของเธอเด็ดขาด

“เรื่องนั้นพี่คิดว่าต้องดูๆ กันไปก่อนไหม เด็กทั้งสองคนยังเรียนไม่จบเลยนะ”

“อีกไม่กี่เดือนลูกชายของเพย์กับหนูทิชาก็เรียนจบแล้ว ถ้าเป็นไปได้เพย์อยากให้หมั้นกันไว้ก่อนแล้วถ้าเด็กๆ พร้อมค่อยแต่งงานค่ะ” ทิวาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันมองหน้าผู้เป็นสามีที่ยังคงทำหน้าเรียบเฉยออกมา ก่อนจะหันมามองหน้าลูกสาวที่นั่งอยู่อีกฝั่งราวกับขอคำตอบ

“เรื่องนั้นพี่อยากให้ทิชาเป็นคนตัดสินใจเองนะ เพราะนี่พี่ก็เพิ่งรู้ว่าลูกชายน้องกับลูกสาวพี่คบหากันอยู่” ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ห้ามอะไร แต่เรื่องชีวิตคู่เธอเองก็อยากให้ลูกสาวเป็นคนตัดสินใจอนาคตด้วยตัวเอง

“…” ลูแปงมองหน้าทิชาเพื่อขอคำตอบด้วยสายตาออดอ้อนเจือเว้าวอน ซึ่งแน่นอนว่าถ้าทิชาปฏิเสธเขาก็ทำอะไรไม่ได้ แต่สำหรับเขาไม่อยากให้มันเกิดแบบนั้นขึ้น

“ถ้าเรื่องแต่งงานหนูยังไม่มั่นใจค่ะ”

“ทำไมล่ะหนูทิชา ลูกชายแม่ทำตัวไม่ดีเหรอ”

“ไม่ใช่ค่ะคุณแม่ แต่หนูไม่มั่นใจว่าหนูจะเป็นภรรยาของใครได้ อีกอย่างเรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับหนู หนูอยากให้พร้อมกว่านี้ก่อน”

“ถ้าหมั้นกันไว้ก่อน แล้วเรื่องแต่งงานให้หนูทิชาเป็นคนกำหนดดีไหมลูก”

“…” คนตัวเล็กเงียบไปครู่หนึ่ง พร้อมกับมองหน้าพ่อและแม่สลับกันไปมา ทั้งสองคนเพียงแค่ส่งยิ้มบางๆ ให้เพื่อให้เธอเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“ทิชา” ลูแปงเรียกชื่อแฟนสาวด้วยน้ำเสียงผะแผ่ว สีหน้าเขาดูกังวลใจเป็นอย่างมาก หากทิชาปฏิเสธที่ทุกอย่างไม่เว้นกระทั่งเรื่องหมั้น “เชื่อใจฉันนะ”

“หนูหมั้นก็ได้ค่ะ” เมื่อได้ยินคำตอบลูแปงก็ยิ้มกว้างออกมาในทันที เขาแทบอยากจะพุ่งเข้าไปกอดเธอแน่นๆ แต่ทำได้แต่ห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำแบบนั้นต่อหาพ่อแม่เธอ

“ถ้าอย่างนั้นเพย์ขอเป็นคนจัดงานหมั้นและหาฤกษ์นะคะพี่วา”

“พี่ไม่มีปัญหา”

“ผมรู้ตัวแน่ๆ ครับว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่น” เพราะต่อจะให้ตรงตามสเปกเขาแค่ไหน แต่ผู้หญิงที่เขาจะยุ่งด้วยก็จะมีเพียงทิชาเพียงคนเดียว

“แล้วถ้ามีผู้หญิงมาเล่นด้วย?”

“นั่นมันเป็นเรื่องของเธอครับ เพราะผมจะไม่ยุ่งกับพวกเธอ”

“อืม” สิปาพยักหน้าพึงพอใจในคำตอบของแฟนลูกสาว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้คิดจะวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของลูกมากสักเท่าไร บางครั้งการใช้ชีวิตควรจะให้เรียนรู้ไปด้วยตัวเอง หากแต่ลูกสาวเขามีคนที่พร้อมจะเรียนรู้ไปด้วยกันมันก็เป็นเรื่องที่ดี

“แม่ฝากลูแปงดูแลลูกสาวแม่ได้ใช่ไหม”

“ได้ครับ ไม่ต้องห่วงเลย” ลูแปงตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำให้กับคนรักอยู่แล้ว

“โชคดีนะที่แม่รู้จักกับเพตราแม่ของเรามาก่อน ไม่งั้นไม่ยอมยกให้ง่ายๆ หรอก”

“รู้จักกันมานานแล้วเหรอคะ”

“ก็ตั้งแต่สมัยเรียนน่ะ แม่เป็นย่ารหัสของเพตรา เธอนิสัยดีเป็นเด็กน่ารักสำหรับแม่ แม่เลยคิดว่าเพตราน่าจะสอนถูกชายมาดีเหมือนกัน”

“อ่า คนกันเอง” ทิชาครางออกมาเบาๆ เมื่อรู้ว่าทำไมพ่อแม่ถึงดูไม่ตกใจหรือตั้งคำถามอะไรมากนัก คงเป็นเพราะรู้จักกันมานานร่วมยี่สิบกว่าปีได้

“ขอบคุณที่ยอมยกทิชาให้ผมดูแลนะครับ”

“หลังจากนี้ก็ดูแลกันไปนะ มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ พูดจากัน เพราะแม่คิดว่าอีกไม่นานหรอก แม่ของเราคงจะรีบเราฤกษ์หมั้นมาเร็วๆ นี้”

“ผมพอจะรู้อยู่ครับ” ลูแปงคลี่ยิ้มส่งให้กับคนโตกว่า เขารู้จักแม่ตัวเองดีว่าถ้าแม่เขาถูกใจหรือต้องการอะไรก็จะรีบทำให้มันเกิดขึ้นโดยเร็วที่สุด…เหมือนกันกับเขา