TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 46

บ่ายวันต่อมา…

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง~ เสียงโทรศัพท์ของลูแปงที่วางอยู่บนโซฟาเกิดแผดเสียงดังลั่นขึ้นมา ทำให้ทิชาที่กำลังนั่งดูซีรีย์ละลายตาหันมามองมันอย่างให้ความสนใจ

“ลูแปง แม่นายโทรมา”

“รับเลย ฉันเข้าห้องน้ำอยู่” เมื่อได้ยินแบบนั้นคนตัวเล็กจึงคว้าโทรศัพท์ของเขาขึ้นมารับสาย

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

(อ่า หนูทิชาเหรอลูก แล้วลูแปงล่ะ)

“ลูแปงเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ คุณแม่มีธุระสำคัญหรือเปล่าคะ เดี๋ยวหนูเดินเอาไปให้เขาได้ค่ะ”

(พอดีแม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเขานิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร เรื่องนี้แม่ว่าแม่คุยกับหนูได้เหมือนกัน)

“เรื่องอะไรเหรอคะ”

(เรื่องฤกษ์หมั้นจ้ะ พอดีหลวงพ่อให้ฤกษ์ดีเหมาะกับการหมั้นหมายมาแล้ว แม่เลยอยากจะโทรมาบอกพวกลูกน่ะ)

“วันไหนเหรอคะ”

(อีกสามอาทิตย์หลังจากนี้จ้ะ น่าจะตรงกับวันที่เกิดของลูแปงเขาพอดี)

“มันกระชั้นชิดขนาดนี้เลยเหรอคะ”

(หนูทิชาไม่สะดวกใจเหรอลูก)

“ไม่เชิงหรอกค่ะคุณแม่ แต่ว่ามันเร็วไปหรือเปล่าคะ”

(แม่ว่าถ้าหมั้นกันเวลาเท่านี้เหมาะสมแล้วนะ แต่ถ้าหนูทิชาอยากเลื่อนก็คงจะเป็นปีหน้าเลยน่ะลูก)

“ปีหน้าเลยเหรอ…” ทิชาพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ถึงแม้ว่าสามอาทิตย์มันจะเร็วเกินไปสำหรับเธอ แต่ว่าหากเธอเลื่อนเป็นปีหน้ามันก็คงนานเกินไปเหมือนกัน “หนูขอคุยกับลูแปงก่อนได้ไหมคะ แล้วหนูจะให้คำตอบทีหลัง”

(ได้จ้ะ แต่อย่านานนะ แม่จะได้เตรียมจัดงาน)

“ค่ะคุณแม่”

(งั้นเท่านี้นะลูก แม่ไม่กวนแล้วจ้ะ)

“สวัสดีค่ะคุณแม่” ทิชายกโทรศัพท์ออกจากหู เมื่อเพตราวางสายไป เธอครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ว่าควรตัดสินใจยอมรับฤกษ์หมั้นในสามอาทิตย์ที่จะถึง หรือจะเลื่อนงานหมั้นไปก่อนดี

“คุยเสร็จแล้วเหรอ แม่โทรมาทำไม”

“โทรมาเรื่องฤกษ์หมั้นน่ะ”

“วันที่เท่าไร แล้วอีกนานไหม” ทันทีที่ได้ลูแปงได้ยินแบบนั้นแววตาของเขาก็ลุกวาวด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินมาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วคลี่ยิ้มรอคำตอบจากเธอ

“อีกสามอาทิตย์”

“จริงดิ สามอาทิตย์เองเหรอ”

“มันเร็วไปไหม” ทิชาถามแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว เพราะคนที่อยากหมั้นนักหนาก็คือลูแปงไม่ใช่ใครที่ไหน

“ไม่เร็วเลย เธอว่าเร็วเหรอ”

“นิดหน่อย” เมื่อทิชาตอบออกมาตรงๆ ลูแปงก็หุบยิ้มแล้วถามออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

“ไม่อยากเป็นคู่หมั้นฉันเหรอ”

“ฉันแค่คิดว่าทุกอย่างมันปุ๊บปั๊บเกินไป ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากหมั้นกับนายสักหน่อย” ระยะเวลาการคบหาศึกษาดูใจสำหรับเธอมันยังน้อยเกินไปสักหน่อย หากเปลี่ยนจากสามอาทิตย์เป็นสามเดือนเธอคงจะตอบตกลงในทันที ไม่คิดนานแบบนี้หรอก

“หมั้นกันได้ไหม อยากจองไว้ก่อน กลัวคนอื่นมาแย่ง”

“พูดเหมือนฉันเป็นขนมปังแถวตามซุปเปอร์ ใครมาหยิบก็ได้อย่างงั้นแหละ”

“ไม่ใช่ แต่ฉันอยากให้คนอื่นรู้ว่าฉันจริงจังกับเธอ พวกที่มันชอบนินทามันจะได้รู้ว่าเธอไม่ใช่แค่ของเล่นของฉัน แต่เป็นเมีย” เพราะบางคนแค่รอเวลาให้เขาทิ้งทิชาไปหาคนใหม่ และใช้เวลานั้นซ้ำเติมถากถางให้เธอรู้สึกไม่ดี แต่นั้นมันไม่ใช่ความต้องการของเขาเลยสักนิด เขาไม่เคยคิดอยากจะเลิกกับทิชาเลยสักครั้งเดียว

“นายแน่ใจนะว่าอยากหมั้นกับฉันจริงๆ ถ้าฉันยอมหมั้นด้วยแล้วมาทิ้งกันทีหลังไม่ได้นะ”

“ถ้าจะทิ้งทิ้งไปนานแล้ว ไม่ขอเป็นแฟนขนาดนี้หรอก”

“อือ งั้นหมั้นก็ได้”

“จริงนะ!” คนตัวสูงโพล่งถามด้วยน้ำเสียงดีใจจนปิดไม่มิด

“อือ”