TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 57

“นินทาฉันระยะเผาขนเลยนะ”

“เสียมารยาท มาอ่านอะไรเนี่ย” ทิชาเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของตัวเองคืน แต่ลูแปงกลับตีมือเธอเบาๆ แล้วก้มหน้าอ่านข้อความในโทรศัพท์ต่อ

“ไม่อ่านจะรู้ไหมว่าเธอกับเพื่อนนินทาฉันสนุกกันขนาดนี้”

“ทำตัวเอง นิสัยไม่ดีแล้วอย่าลืมไปขอโทษพันไมล์ด้วย”

“ฉันไม่ขอโทษหรอก มันสมควรโดนแล้ว อุตส่าห์เตือนมันแล้วว่าอย่ามายุ่งกับเธอ มันยังเสือกเสนอหน้า”

“ลูแปง” ร่างเล็กเค้นเสียงปรามคนตัวสูงที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำผิด แถมยังเถียงออกมาข้างๆ คูๆ อีกต่างหาก

“ไม่ต้องมาทำเสียงไม่พอใจเลยนะ ฉันก็ไม่พอใจเหมือนกันที่เธอกับมันใกล้ชิดกันขนาดนั้น แถมยังให้มันลงรูปเธอในไอจีทั้งที่ฉันเป็นผัวเธอ”

“รูป?”

“ก็รูปเมื่อวานที่มือเธอถือไอแพดอยู่ไง”

“ฉันไม่รู้” นี่สินะคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูแปงบุกมาถึงห้องเธอ ทั้งที่ไม่โผล่หน้ามาหาเธอเลยตั้งสองวัน “พันไมล์ไม่ได้แท็กฉันมาเหมือนนาย”

“ลองมันแท็กดูสิ ฉันได้กระแทกหน้ามันอีกรอบแน่”

“ฉันไม่ชอบคนใช้ความรุนแรงนะ ถ้านายยังนิสัยเสียอยู่แบบนี้ ฉันจะไม่ให้นายเห็นหน้าฉันอีกต่อไปเลย” ลูแปงทำหน้าบึ้งตึง แล้วปิดหน้าจอโทรศัพท์ของทิชา ก่อนจะเลื่อนมันไปคืนเธอด้วยท่าทีนิ่งๆ ดูยังไงก็เหมือนเขากำลังกลับมาทำตัวงี่เง่าแบบเดิมอีกแล้ว

“ใช่สิ ตอนนี้ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดนั่นแหละ ขอโทษแล้วกัน” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่ากำลังน้อยใจเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่ทิชาเขาก็คงไม่หึงหวงมากมายขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่เห็นสิ่งที่เขาทำและมองว่าเขากำลังทำตัวนิสัยไม่ดี

“จะไปไหน ไม่กินข้าวเหรอ”

“เธอกินเถอะ ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไร”

“ลูแปงอย่าน้อยใจไร้สาระ ฉันไม่ง้อหรอกนะ”

“…” ลูแปงเมินเฉยต่อคำพูดของคนตัวเล็ก แล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง หมายจะเดินเข้ามาในห้องนอน แต่ก็ถูกทิชาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเข้ม

“มานั่งกินข้าว”

“ไม่อยากกิน”

“ไม่อยากกินก็กลับไป” ทิชาออกปากไล่คนตัวสูงด้วยน้ำเสียงเข้ม เพราะคิดว่าเขาคงจะไม่ยอมกลับไปง่ายๆ แล้วกลับมานั่งกินอาหารที่เธอทำเหมือนเดิม ดวงตาคมทำแค่เพียงเหลือบมองใบหน้าสะสวยเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วกลับออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดเดิมที่เขาใส่มาเมื่อวาน

“ฉันกลับก่อนนะ ถ้าอยากเห็นหน้าฉันโทรมาก็แล้วกัน แต่ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไร”

“ลูแปง”

“?”

“เดินมานี่หน่อย”

“พูดมาสิ” ทิชาถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหยัดตัวลุกจากเก้าอี้เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเขาแทน

“ที่ฉันดุนายเพราะนายทำผิดจริงๆ ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรนายก็ไม่ควรทำร้ายคนอื่น ลองคิดกลับกันดูว่าถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดกับลูกของนายนายจะรู้สึกยังไง คงไม่มีพ่อแม่คนไหนโอเคกับการที่ลูกชายตัวเองหน้าฟกช้ำกลับบ้านหรอก ฉันพูดถูกหรือเปล่า”

“เธอไม่ได้ยินมันพูดกวนตีนฉันเหรอ ถ้ามันไม่พูดแบบนั้นฉันจะทำแบบนี้หรือเปล่าล่ะ” แต่ภาพที่เห็นมันก็ทำให้เขาเข้าใจผิดอยู่แล้ว และเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาก็ยิ่งทำให้เขาเข้าใจผิดไปกันใหญ่ว่าทั้งสองคนเป็นนัดกันมาทำอะไรสองต่อสอง

“เฮ้อ…สรุปผิดทั้งคู่ แต่นายผิดมากกว่าเพราะนายไปทำร้ายเขา”

“ในสายตาเธอฉันก็แย่กว่าไอ้เวรนั่นอยู่ดี เธอเข้าข้างมัน”