วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 12

เห็นแก่ตัว?

กู้หรันยืนอยู่ที่นั่น เธอแทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเองเลย

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยิ้มอย่างเย็นชา “หากในสายตาของคุณ ท่าทีของฉันที่มีต่อกู้อันหนิงนั้นเรียกว่าเห็นแก่ตัว ส่วนพวกเขาที่ทำเรื่องไร้ยางอายแต่ถูกเรียกว่าคนที่มีเกียรติ ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าฉันเห็นแก่ตัวแล้วกัน”

เธอหันไปมองที่สวี่ชิงชุ่ย ก่อนจะยกยิ้มมุมปากของเธออย่างเยาะเย้ย

“ยังไงบนโลกนี้ การที่คนเลวๆ อยู่ด้วยกัน พากันสมคบคิดเรื่องเลวๆ ก็มีเยอะแยะไป และฉันก็ไม่ต้องการการยอมรับจากพวกคุณ!”

“ลามปาม!”

ใบหน้าของสวี่ชิงชุ่ยซีดเผือดด้วยความโกรธ

กู้หรันไม่สนใจเธอเลย หลังจากพูดจบ เธอเดินตรงกลับไปที่ห้องของเธอ

หญิงชราสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยิ้มให้คุณหญิงเฉิง “หนูเฉิง ขอโทษจริงๆ ยัยเด็กนั่นถูกเอาใจจนเสียคนแต่เด็ก เธอเอาแต่ตะโกนใส่พวกผู้ใหญ่ เดี๋ยวฉันจะไปสอนเธอทีหลัง”

กู้อันหนิงสังเกตเธออย่างระมัดระวัง “คุณย่าคะ อย่าโกรธไปเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่กู้หรันทำแบบนี้ เมื่อก่อนเพราะพี่เฉิงเฟิงอยู่ด้วย เธอก็เลยไม่ได้แสดงท่าทีแบบนี้ แต่ตอนนี้ ... “

หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้พูดต่อ

คุณหญิงเฉิงจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

ที่แท้ความอ่อนโยนและความใจดีของกู้หรันที่แสดงต่อหน้าเธอนั้นเป็นแค่การเสแสร้ง?

ที่จริงแล้ว ไร้มารยาท จิตใจคับแคบถึงจะเป็นนิสัยที่แท้จริงของเธอ

เธอถอนหายใจ ก่อนจะพูดว่า “ไม่เป็นไร เป็นเพราะเฉิงเฟิงทำผิดกับเธอ การที่เธอจะโมโหก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว”

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ในแววตาของเขากลับเย็นชา

พวกเขาคุยกันอยู่พักหนึ่ง ตระกูลเฉิงก็ตัดสินใจขตัวกลับไปก่อน

ก่อนจากไป คุณหญิงเฉิงหยิบการ์ดเชิญออกมา

“ใช่แล้ว อีกสามวันเป็นงานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ของ Ceesi Group เนื่องจากตระกูลเฉิงของเรามีการติดต่อทางธุรกิจกับตระกูลสี ดังนั้นเราจึงได้รับเชิญทุกปี”

“ปีนี้เราโชคดีเลยได้การ์ดเชิญเพิ่มมาอีกสองสามใบ ต่อไปเราก็จะเป็นตระกูลเดียวกันแล้ว การ์ดเชิญพวกนี้เราขอมอบให้พวกคุณ ตอนนั้นพวกเราจะได้ไปด้วยกัน”

หญิงชรารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“จริงเหรอ? ขอบคุณพวกคุณมากๆ เลยนะ”

คุณหญิงเฉิงยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรอีก เธอจากไปพร้อมกับสามีและเฉิงเฟิงลูกชายของเธอ