วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 11

กู้อันหนิงดูหวาดกลัว

“คุณย่าคะ หนูขอโทษ หนูไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นแบบนี้”

กู้จิ่งเซิ่งที่อยู่ข้างๆ กล่าวว่า “แม่ครับ เรื่องนี้โทษอันหนิงไม่ได้ เมื่อคืนผมคุยกับเฉินจินซานไว้แล้ว แต่ใครจะคิดว่ายัยเด็กนั่นจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ เข้าไปในห้องพักแล้วแต่ก็ยังหนีออกไปได้ เฉินจินซานไม่กล้าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ก็เลยปล่อยไป”

หลิ่วม่านหยินพยายามยิ้มและพูดว่า “การที่หรันหรันหนีไปได้ ก็ถือว่าเธอเก่งมาก แต่เราก็พลาดโอกาสนี้ไป ครั้งต่อไปคงจะจับเธอได้ยากขึ้น”

เมื่อสวี่ชิงชุ่ยได้ยินคำพูด ใบหน้าของเธอก็มืดมนในทันที

“จะยากอะไรกัน? ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะหนีไปได้อีก? ตราบใดที่เธอเป็นลูกหลานของตระกูลกู้ เธอจะอยู่ภายใต้คำสั่งของฉัน!”

ในขณะที่ท่านพูด ท่านตั้งใจจะให้ใครซักคนโทรไปหากู้หรัน

แต่ในขณะนั้น พ่อบ้านก็เดินเข้ามาอย่างร้อนรน

“ท่านย่าครับ คนตระกูลเฉิงมาถึงแล้ว”

ทุกคนประหลาดใจ

หญิงชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเคร่งขรึม “การที่พวกเขามาที่นี่ตอนนี้ ก็เพื่อหารือเกี่ยวกับการแต่งงานของเฉิงเฟิงและอันหนิง”

“พวกแกฟังฉันให้ดีๆ เดี๋ยวถ้าพบกับคนตระกูลเฉิง ใครก็ห้ามหลุดปากพูดเรื่องเมื่อคืนนี้เด็ดขาด ถ้าคนตระกูลเฉิงรู้เข้า ภาพลักษณ์ของอันหนิงในสายตาของพวกเขาก็จะเสียหาย เข้าใจไหม?”

“เข้าใจค่ะ/ครับ”

เมื่อเห็นว่าทุกคนรับปาก เธอก็โล่งใจ

“พอได้แล้ว เชิญญาติๆเข้ามาได้เลย”

——

กู้หรันมาถึงหลังจากตระกูลเฉิงถึงครึ่งชั่วโมง

พอเข้าไปในบ้านก็พบว่าห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยผู้คน

ไม่เพียงแต่คนในตระกูลกู้เท่านั้น แม้แต่คนในตระกูลเฉิงก็อยู่ด้วยทั้งหมด

คุณหญิงเฉิงคุ้นเคยกับเธอดี เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา เธอก็รีบยิ้มและก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือเธอ

“หรันหรันกลับมาแล้วเหรอ ฉันได้ยินมาว่าเมื่อวานเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

กู้หรันเหลือบมองข้อมือที่ถูกเธอจับไว้ ก่อนจะสะบัดทิ้งอย่างเงียบๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่คุณหญิงเฉิงเป็นห่วง”

คุณหญิงเฉิงชะงักไป

เมื่อก่อนตอนที่กู้หรันและเฉิงเฟิงยังไม่ได้เลิกกัน เธอมักจะเรียกเธอว่าคุณป้า

ตอนนี้ทั้งสองเลิกกันแล้ว ก้ไม่นึกเลยว่าจะทำกับเธอขนาดนี้

คุณหญิงเฉิงยิ้มอย่างฝืนๆ เมื่อกู้อันหนิงเห็นสิ่งนี้ ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

คาดไม่ถึงว่า ร่างกายของกู้อันหนิงจะสั่นไหวและล้มลงไปที่พิ้น

ทุกคนต่างก็พากันตกใจ

สีหน้าของเฉิงเฟิงเปลี่ยนไป เขารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “อันหนิง เป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

กู้อันหนิงส่ายหัวและมองไปที่กู้หรันอย่างน่าสงสาร

“พี่คะ พี่ยังโกรธเรื่องที่ฉันแย่งพี่เฉิงเฟิงไปใช่ไหมคะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันขอโทษพี่ไปแล้ว ถ้ามันไม่พอจริงๆ ฉัน ฉันจะคืนพี่เฉิงเฟิงให้กับพี่ ดีไหม...…”

เมื่อเธอร้องไห้ หัวใจของเฉิงเฟิงก็แตกสลาย

คนที่เหลือก็ใจอ่อนเช่นกัน

“พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้ พี่เธอคงไม่ได้ตั้งใจ”

คุณหญิงเฉิงก็ทนไม่ได้เล็กน้อย

เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงกู้อันหนิงให้ลุกขึ้น และเมื่อเธอหันไปมองกู้หรัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย

“หรันหรัน มีบางสิ่งที่ฉันไม่ควรพูด แต่เมื่อฉันเห็นเธอเป็นแบบนี้ ถ้าไม่พูดก็คงจะไม่ได้”

“เรื่องระหว่างเธอกับเฉิงเฟิง เฉิงเฟิงผิดจริงๆ แต่ท้ายที่สุดแล้ว เรื่องของความรู้สึกมันเป็นเรื่องของคนสองคน”

“เมื่อก่อนเธอเป็นเด็กอ่อนโยนและใจดีมาก แม้แต่มดเธอก็ไม่กล้าเหยียบ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงน้องสาวของเธอเอง แต่ตอนนี้เพราะเธอกับเฉิงเฟิงคบกัน เธอก็เอาแต่หาเรื่องเธอทุกวิถีทาง การที่เธอทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า?”