วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 126

ก็ไม่ได้หมายถึง เธอไม่เชื่อในความตั้งใจของสีโม่เฉิงหรอกนะ

แต่ว่าผู้ชายคนนี้ยุ่งขนาดไหน เธอรู้ดี

คนที่ปกติเลิกงานกลับบ้านแล้วก็ยังต้องมาจัดการเรื่องงานต่อนั้น อยู่ๆ ก็ได้มาในที่ที่ห่างไกล เพื่อที่จะมองดูแสงไฟ

ไม่ว่าจะมองยังไงก็รู้สึกว่าแปลก

สีโม่เฉิงเลิกคิ้ว พูด “ทำไม ไม่เชื่อในความตั้งใจของผมเหรอ?”

“ก็เปล่าค่ะ”

ตอนที่กู้หรันกำลังจะคิดว่าจะอธิบายความคิดของตัวเองกับเขายังไงนั้น

ชายหนุ่มกลับหัวเราะเสียงดังออกมา

เขาได้ยื่นมือออกมา จูงมือของเธอ พูดเรียบๆ ว่า “ผมรู้ว่าในใจของคุณได้มีความสงสัยมากมาย แต่ว่าไม่ต้องรีบ ไม่นานคุณต้องรู้เหตุผลแน่นอน”

กู้หรันอึ้ง

ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ คิดที่จะเล่นไม้ไหนกันแน่

เห็นว่าเขาได้จูงมือของเธอแล้วลงไปข้างล่าง เธอก็ได้ถามอย่างสงสัย “นี่จะไปไหนคะ”

สีโม่เฉิงพูด “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณไม่หิวเหรอ”

พอพูดออกมา ก็ได้ยินเสียงโครกกกกก

ท้องของใครบางคนได้ร้องออกมา

กู้หรันก็ได้หน้าแดงขึ้นเลยทันที สีโม่เฉิงมองไปที่ท้องของเธอ อดหัวเราะไม่ได้

แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ลากเธอลงไปยังอาคารแกะสลัก

ในช่วงเวลานี้ ถ้าจะบอกว่าทานมื้อเย็น ให้พูดว่าเป็นมื้อดึกดีกว่า

ทั้งสองก็ได้เดินเข้าห้อง ก็เห็นว่าที่นี่จริงๆ นั้นเป็นร้านอาหารที่ใหญ่มากๆ

ถึงแม้ว่าข้างนอกเป็นการออกแบบสมัยโบราณ แต่ว่าข้างในเป็นการตกแต่งของสมัยนี้

เห็นพวกเขาเข้ามา ก็ได้มีผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งสวมสูทสีดำ รีบเข้ามาต้อนรับ

“คุณโม่เฉิง ต้อนรับครับ”

สีโม่เฉิงพยักหน้า ถาม “เตรียมเสร็จหรือยัง?”

“ได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ เชิญคุณตามผมมา”

เขาพูดไป แล้วก็ได้พาที่สองเดินขึ้นชั้นบน

กู้หรันเห็นเข้าก็ได้ประหลาดใจกว่าเดิม

แต่ก็แค่คิดว่าชายหนุ่มได้จองโต๊ะไว้ก่อนแล้ว เพราะงั้นไม่ได้คิดอะไรมาก

ถึงชั้นบน ที่แท้ที่นี่นั้นมันคล้ายกับสวนดอกไม้บนท้องฟ้า