วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 127

กู้หรันสั่นเล็กน้อย

นี่เป็นวันเกิดแรกที่เธอฉลอง หลังจากที่คุณแม่ได้เสียไป

ไม่เพราะอะไร ก็แค่เพราะ ฤดูใบไม้ร่วงเมื่อเก้าปีก่อน คุณแม่นั้นได้ตายในวันเกิดของเธอ

ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่ฉลองวันเกิดอีกเลย

สิ่งที่เธอเคยเจอมา แน่นอนว่าสีโม่เฉิงต้องรู้อยู่แล้ว

เห็นว่าสีหน้าของเธอได้แปลกไป ชายหนุ่มก็ได้วางแก้วลง มือนั้นก็ได้ยื่นไปกุมมือของเธอ

“หรันหรัน”

“หื้ม?”

กู้หรันรู้สึกตัว เงยหน้ามองเขา

ก็เจอสายตาที่จริงจังของชายหนุ่ม

“ผมไม่รู้ว่าเรื่องที่ผมทำวันนี้ มันผิดหรือถูก แต่ว่าผมรู้สึกว่า คนเรานั้นจะจมปรับกับคนที่ตายไปแล้วตลอดไม่ได้”

เขาได้ยกมือ เป็นการบอกให้เธอมองดาวบนท้องฟ้า

“ตอนเด็กๆ นั้น ฉันเคยได้ยินมาว่าคนที่ตายไปแล้วจะกลายเป็นดวงดาว ลอยอยู่บนท้องฟ้า คุณเคยคิดบ้างไหม ถ้าเกิดว่าแม่คุณรู้ว่าคุณนั้นได้เสียใจอยู่ตลอดกับการตายของท่าน ขนาดวันเกิดที่มีแค่ปีละครั้งก็ไม่จัด งั้นท่านจะต้องเสียใจขนาดไหน โทษตัวเองขนาดไหน?”

กู้หรันก็ได้มองไปตามมือของเขา มองไปบนฟ้า

ก็เห็นว่าในฟ้าที่มืดมิดนั้น มีแสงดาวส่อง นี่เป็นวิวที่ยากมากที่จะเห็นตอนอยู่ในตัวเมือง แต่อยู่ที่นี่ก็จะเห็นได้ชัดเจน

ใจของเธอก็ได้หวั่นไหวเล็กน้อย

สีโม่เฉิงพูดต่อว่า “คนตายกลับมาไม่ได้ คนที่อยู่ก็ต้องใช้ชีวิตให้ดี นี่ถึงเป็นการปลอบใจที่ดีที่สุดต่อคนตายที่อยู่บนฟ้า”

“ผมคิดว่า ถ้าให้คุณนั้นจมอยู่ในความเสียใจในอดีตอยู่ตลอด แม่ของคุณคงหวังว่าจะได้เห็นคุณมีความสุข ใช้ชีวิตอย่างไม่มีความกังวล”

กู้หรันไม่ได้พูดอะไร

เธอกำลังทำความเข้าใจกับคำพูดเมื่อกี้ของสีโม่เฉิง

ที่จริงเหตุผลบางอย่าง เธอไม่ได้ไม่เข้าใจ

แต่ว่าจิตใต้สำนึกของตัวเองไม่ยอมที่จะไปยอมรับมัน เมื่อก่อนก็ไม่มีใครยอมที่จะปลอบอะไรพวกนี้กับเธอ

เพราะงั้น เธอถึงได้ขังตัวเองอยู่ในอยู่ในกรง สร้างกำแพงให้ตัวเอง

ผ่านไปสักพัก

กู้หรันยิ้ม พูด “ขอบใจคุณมากนะคะที่พูดอะไรพวกนี้กับฉัน ฉันจะเอาคำพูดของคุณกลับไปคิดดีๆ อีกที”

มองอึ้งอยู่ตรงนั้น กู้หรันที่ยืนไม่รู้จะทำอะไรนั้น สีโม่เฉิงก็ได้เดินเข้ามาจูงมือของเธอ หัวเราะแล้วพูด “ไหนๆ ก็เป็นวันเกิด จะไม่มีเค้กได้ยังไง? มาเถอะ เจ้าของวันเกิดของผม ถึงเวลาขึ้นงานแล้ว”

กู้หรันก็ได้กลืนน้ำลาย

มองเทียนที่สว่างอยู่บนเค้ก ลังเลไปสักพัก สุดท้ายก็ได้หลับตา อธิษฐาน

ขอให้ทุกคนมีสุขภาพที่แข็งแรง

ขอให้คุณแม่ที่อยู่บนฟ้า สามารถที่จะวางใจได้

พออธิษฐานเสร็จ เธอก็ได้เป่าเทียนตามกระบวนการ

รอบข้างก็ได้มีเสียงปรบมือจากทุกๆ คน

กู้หรันทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าที่นี่คนไม่เยอะ แต่เธอก็สัมผัสได้ ถึงการดูแลเอาใจใส่ การให้ความสำคัญ

ต่อมา ทั้งสองก็ได้ชิมเค้ก แล้วก็ชมวิวไปอีกสักพัก

จนกระทั่งกู้หรันรู้สึกง่วงแล้วนั้น สีโม่เฉิงถึงได้ส่งเธอกลับไป

คาดไม่ถึงว่า ในระหว่างทางกลับนั้น ก็ได้มีเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น