วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 127

กู้หรันสั่นเล็กน้อย

นี่เป็นวันเกิดแรกที่เธอฉลอง หลังจากที่คุณแม่ได้เสียไป

ไม่เพราะอะไร ก็แค่เพราะ ฤดูใบไม้ร่วงเมื่อเก้าปีก่อน คุณแม่นั้นได้ตายในวันเกิดของเธอ

ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่ฉลองวันเกิดอีกเลย

สิ่งที่เธอเคยเจอมา แน่นอนว่าสีโม่เฉิงต้องรู้อยู่แล้ว

เห็นว่าสีหน้าของเธอได้แปลกไป ชายหนุ่มก็ได้วางแก้วลง มือนั้นก็ได้ยื่นไปกุมมือของเธอ

“หรันหรัน”

“หื้ม?”

กู้หรันรู้สึกตัว เงยหน้ามองเขา

ก็เจอสายตาที่จริงจังของชายหนุ่ม

“ผมไม่รู้ว่าเรื่องที่ผมทำวันนี้ มันผิดหรือถูก แต่ว่าผมรู้สึกว่า คนเรานั้นจะจมปรับกับคนที่ตายไปแล้วตลอดไม่ได้”

เขาได้ยกมือ เป็นการบอกให้เธอมองดาวบนท้องฟ้า

“ตอนเด็กๆ นั้น ฉันเคยได้ยินมาว่าคนที่ตายไปแล้วจะกลายเป็นดวงดาว ลอยอยู่บนท้องฟ้า คุณเคยคิดบ้างไหม ถ้าเกิดว่าแม่คุณรู้ว่าคุณนั้นได้เสียใจอยู่ตลอดกับการตายของท่าน ขนาดวันเกิดที่มีแค่ปีละครั้งก็ไม่จัด งั้นท่านจะต้องเสียใจขนาดไหน โทษตัวเองขนาดไหน?”

กู้หรันก็ได้มองไปตามมือของเขา มองไปบนฟ้า

ก็เห็นว่าในฟ้าที่มืดมิดนั้น มีแสงดาวส่อง นี่เป็นวิวที่ยากมากที่จะเห็นตอนอยู่ในตัวเมือง แต่อยู่ที่นี่ก็จะเห็นได้ชัดเจน

ใจของเธอก็ได้หวั่นไหวเล็กน้อย

สีโม่เฉิงพูดต่อว่า “คนตายกลับมาไม่ได้ คนที่อยู่ก็ต้องใช้ชีวิตให้ดี นี่ถึงเป็นการปลอบใจที่ดีที่สุดต่อคนตายที่อยู่บนฟ้า”

“ผมคิดว่า ถ้าให้คุณนั้นจมอยู่ในความเสียใจในอดีตอยู่ตลอด แม่ของคุณคงหวังว่าจะได้เห็นคุณมีความสุข ใช้ชีวิตอย่างไม่มีความกังวล”

กู้หรันไม่ได้พูดอะไร

เธอกำลังทำความเข้าใจกับคำพูดเมื่อกี้ของสีโม่เฉิง

ที่จริงเหตุผลบางอย่าง เธอไม่ได้ไม่เข้าใจ

แต่ว่าจิตใต้สำนึกของตัวเองไม่ยอมที่จะไปยอมรับมัน เมื่อก่อนก็ไม่มีใครยอมที่จะปลอบอะไรพวกนี้กับเธอ

เพราะงั้น เธอถึงได้ขังตัวเองอยู่ในอยู่ในกรง สร้างกำแพงให้ตัวเอง

ผ่านไปสักพัก

กู้หรันยิ้ม พูด “ขอบใจคุณมากนะคะที่พูดอะไรพวกนี้กับฉัน ฉันจะเอาคำพูดของคุณกลับไปคิดดีๆ อีกที”