วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 128

เป็นมือถือของกู้หรัน

เธอได้เอาออกมาดู พบว่ากู้จิ่งเซิ่งเป็นคนโทรมา ก็ได้ขมวดคิ้ว

“เป็นไรไป?”

เห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ปกติ สีโม่เฉิงก็ได้ถามอย่างเป็นห่วง

กู้หรันส่ายหน้า ไม่พูด รับสาย

“ฮะโหล กู้หรันเหรอ?”

กู้หรัน “อืม” ไปคำ สุดท้ายก็ยังเรียกคุณพ่อออกไป

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“อ้อ ไม่มีอะไร ก็วันนี้เป็นวันเกิดของเราไม่ใช่เหรอ พ่ออยากจะถามเราว่า จะกลับมาทานข้าวไหม พ่อกับคุณย่าของหนูได้เตรียมงานฉลองที่บ้านไว้ให้......”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ”

กู้หรันปฏิเสธออกไป อย่างไม่คิด

อีกฝ่ายได้เงียบเลยทันที

จากนั้น ยิ้มแล้วพูดว่า “เรามีงานที่ต้องจัดการใช่ไหม?”

“ค่ะ”

เธอนั้นไม่อยากที่จะพูดกับอีกฝ่ายมากไปกว่านี้

อาจเป็นเพราะว่ากู้จิ่งเซิ่งเดาไว้แล้วว่าเธอจะทำตัวยังไง เพราะงั้นต่อให้โดนหักหน้า ก็ไม่โมโห

ก็ได้แกล้งทำเป็นพูดไปว่า “ไหนๆ เรายุ่งอยู่ งั้นพ่อก็ไม่กวนเราแล้ว จริงด้วย วันนี้เราไม่ว่างกลับมา งั้นพรุ่งนี้กลับมาบ้านหน่อยนะ คุณย่าของหนูมีเรื่องจะคุยกับหนู”

“หนูรู้แล้วค่ะ”

พูดจบ เธอก็ได้กดวางสายไป

อีกฝ่าย กู้จิ่งเซิ่งเห็นว่าเธอได้วางสายไปเลยแบบนี้ ก็ได้โมโห

แต่ว่าพอคิดถึงเรื่องวันพรุ่งนี้ เขาก็ได้ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา แล้วก็วางมือถือกลับไป

ในรถ

สีโม่เฉิงมองเธอ ถาม “ใครน่ะ?”

“พ่อฉันค่ะ”

กับคนในครอบครัวของตัวเอง ต่อให้อารมณ์ไม่ดีขนาดไหน กู้หรันก็พูดมากไม่ได้

สีโม่เฉิงเหมือนก็เข้าใจ ยื่นมือออกไป กุมมือของเธอ

มือที่อบอุ่นก็ได้กุมมือเล็กๆ ของเธอไว้ เหมือนว่าได้ให้กำลังใจและพลังเธอมากมาย ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นต่อให้ค่ำคืนนั้นหนาวเหน็บขนาดไหน

เธอมองมือที่ตัก อยู่ๆ ก็ได้หัวเราะออกมา

สีโม่เฉิงเลิกคิ้ว