วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 129

กู้หรันก็ได้แข็งทื่ออยู่ตรงนั้นเลย

เสียงของชายหนุ่มได้สะท้อนในหู เหมือนไม้ตีกลอง ที่ได้ตีไปที่ใจของเธออย่างแรง

นี่เป็นครั้งแรก ที่รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ากำลังถูกปกป้อง

ดวงตาของเธออยู่ๆ ก็ได้แดงขึ้น

เสียงก็ได้สะอื้น “สีโม่เฉิง คุณไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้”

ไม่จำเป็นต้องดีกับฉันแบบนี้

ไม่จำเป็นที่ต้องโอ๋ฉันเหมือนว่าฉันเป็นแก้วตาดวงใจ

เพราะว่าฉันจะกลัว

กลัวว่าทั้งหมดนี้ ก็จะเหมือนกับเฉิงเฟิง ตัวเองเชื่อว่ามันจริง สุดท้ายกลับเป็นแค่ความเพ้อฝัน

เหมือนว่าจะรู้ในสิ่งที่เธอคิด สีโม่เฉิงก็ได้กอดเธอแน่นกว่าเดิม

ทั้งสองก็ได้กอดแบบนั้นไปชั่วครู่ สักพัก ชายหนุ่มก็ได้คลายกอดจากเธอ

เขาได้ยกมือไปเช็ดหางตาที่เริ่มเปียก พูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องมีความกดดันอะไร คุณต้องเชื่อ คุณสมควรที่ได้รับมัน”

กู้หรันก็ได้ฝืนยิ้มออกมา

แม้ว่าไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าในใจกลับได้รู้สึกผิดกว่าเดิม

สีโม่เฉิงได้จริงใจกับเธอขนาดนี้ เธอจะเอาอะไรตอบแทนล่ะ?

จะต้องตอบตกลง เรื่องที่จะเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงกับเขาจริงเหรอ?

ใจของกู้หรันก็ได้ตกอยู่ในความสับสน

วันต่อมา

สุดท้ายเธอก็กลับตระกูลกู้

ตอนที่ถึงบ้าน ก็พบว่าพวกสวี่ชิงชุ่ยกับกู้จิ่งเซิ่งก็อยู่ กู้อันหนิงกับหลิ่วม่านหยินด้วย และโซฟาข้างๆ ก็ได้มีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งนั่งอยู่

เห็นว่าเธอเข้ามา สวี่ชิงชุ่ยก็พูดขึ้น“กลับมาแล้วเหรอ รีบมาทักทาย คนนี้เป็นผู้จัดการของบริษัทหย่งต๋า ลู่หมิงชิง หมิงชิง คนนี้เป็นหลานสาวของฉัน กู้หรัน”

คนที่ชื่อลู่หมิงชิงตาได้เป็นประกายตั้งแต่เห็นกู้หรันเข้ามาแล้ว

เขาได้ยินมาตลอดว่า ลูกสาวคนโตของตระกูลกู้หน้าตาสวยมาก เมื่อก่อนก็เคยเห็นจากที่ไกลๆ

ตอนนั้นก็รู้สึกว่าสวยจนน่าตกใจ เวลานี้พอได้มองใกล้ๆ แบบนี้ ก็พบว่ากู้หรันได้สวยกว่าที่ตัวเองได้จินตนาการไว้ อย่าพึ่งพูดถึงใบหน้าที่สวยไร้ที่ติ แค่พูดเรื่องรูปร่างที่เป็นสัดส่วน ก็มากพอที่จะให้คนเพ้อถึงแล้ว

เขาก็ได้กลืนน้ำลายอย่างอดไม่อยู่ แล้วก็หัวเราะพร้อมยื่นมือออกมา

“สวัสดีครับคุณหรัน ผมชื่อลู่หมิงชิง คุณเรียกผมว่าหมิงชิงตามคุณท่านก็พอ”

กู้หรันก็ได้ขมวดคิ้ว

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไร แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก