วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 20

แต่การหัวเราะก้ส่วนการหัวเราะ สิ่งที่ต้องทำก็ยังต้องทำ

กู้อันหนิงบีบต้นขาของเธออย่างแรง น้ำตาคลอในดวงตาของเธอทันที ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปที่กลุ่มคน

“พวกเธอห้ามพูดถึงพี่สาวฉันแบบนั้นนะ!”

การสนทนาของทุกคนหยุดชะงัก และพวกเขามองเธออย่างสับสน

เธอเห็นดวงตาของกู้อันหนิงแดงก่ำ ทั้งดูเศร้าและโกรธ ก่อนจะพูดเสียงดังว่า “พี่สาวของฉันไม่เหมือนที่พวกเธอพูด เธอดีมาก แต่พวกเธอเข้าใจผิด”

คนที่พูดถึงกู้หรัน ก็คือกลุ่มลูกสาวของตระกูลสุงส่ง เมื่อเห็นท่าทีเธอ พวกเขาก็เยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม

“เข้าใจผิด? ใครเข้าใจผิด? ถ้าเธอไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นด้วยตัวเอง เธอจะถูกซุบซิบแบบนี้เหรอ?”

“หรือว่าพี่น้องอย่างพวกเธอก็เป็นเหมือนกัน เรื่องสกปรกที่เธอทำ เธอก็มีส่วนร่วมด้วยหรือเปล่า?”

กู้อันหนิงตื่นตระหนกและรีบพูด “ฉันไม่ได้ทำ”

“งั้นหมายความว่าเธอเป็นคนทำ? ดังนั้นเรื่องที่กู้หรันใช้ร่างกายหลอกล่อเสี่ยก็เป็นเรื่องจริงสิ?”

ดวงตาของเธอกะพริบ และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอพูดด้วยความรู้สึกผิดว่า “ฉัน ฉันไม่รู้ แต่ฉันเชื่อว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้น!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ……”

คนกลุ่มหนึ่งพากันหัวเราะคิกคัก

“กู้อันหนิง นี่เธออยากปกปิดซ่อนเร้น กลับกลายเป็นเปิดเผยให้โลกรู้?”

“แต่จะว่าไป พี่สาวเธอแย่งแฟนเธอ และก็หาเรื่องเธอตลอด นี่เธอยังลช่วยเธอพูดแก้ต่างอีกเหรอ สมองเธอมีปัญหาหรือเปล่า?”

“อาจเป็นเพราะคุกเข่านานจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ ด้วยภูมิหลังของเธอ แม้ว่าเธอจะแสร้งเป็นคุณหนูผู้ดี เธอก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนภูมิหลังที่ต่ำต้อยของเธอได้”

คำพูดที่น่าขันทำให้กู้อันหนิงรู้สึกเจ็บปวดในใจ

เธอกำหมัดของเธออย่างเงียบๆ แต่เธอยังคงมีท่าทีที่ดูอ่อนแอและน่าสงสาร

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “พวกเธอว่าฉันได้ แต่อย่าว่าพี่สาวฉันเลย ต่อให้เธอจะผิด เธอก็แค่หลงผิดไปชั่วขณะหนึ่ง และเธอไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบย่ำตัวเอง...”

ก่อนที่เอจะพูดจบ เธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเย็นชา

“ทำไมฉันถึงต้องเหยียบย่ำตัวเอง?”

เธอเห็นกู้หรันใส่ส้นสูงเดินไปด้านข้างนี้ทีละก้าว

ลมในค่ำคืนเย็นเย็ย และพัดผ้าของเธอปลิวไสว ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของเธอช่างงดงามราวกับนางฟ้าบนดิน

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองอย่างอึ้งๆ แต่ในวินาทีต่อมา ความรู้สึกอิจฉาก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

คนเลวนี่ มันมีความสามารถในการหลอกล่อคนแก่จริงๆ!

ถ้าพวกเขาเป็นผู้ชาย เกรงว่าพวกเขาคงจะไม่สามารถทนต่อการยั่วยวนเช่นนี้ได้!

เมื่อกู้อันหนิงเห็นเธอ ความตื่นตระหนกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“พี่คะ พี่มาที่นี่ได้ยังไง? อย่าไปฟังพวกเขา พวกเขาพูดจาไร้สาระ อันหนิงเชื่อว่าพี่จะไม่ทำสิ่งนี้”