วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 4

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็หันหน้าหนีและเพิกเฉยต่อเขา

เฉิงเฟิงยืนอยู่ที่นั่น เขาไม่รู้ว่าจะเข้าไปหรือถอยออกมาดี เขารู้สึกอับอายมาก

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดว่า “แค่คุณคิดได้ก็ดี คุณวางใจได้ ต่อไปผมก็จะเห็นคุณเป็นเพื่อน ถ้าคุณมีปัญหาอะไรบอกผมได้เลย ผม ผมไปก่อนนะ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ออกไปทันที

เสียงประตูกระแทกดังขึ้นข้างหลังเธอ

กู้หรันนั่งอยู่ที่นั่น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกโหวงเหวงในใจ

เธอนึกถึงช่วงเวลาตอนที่แม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อนานมาแล้ว

มันเป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของเธอ คนสุดท้ายบนโลกนี้ที่รักเธอก็ได้ล่วงลับไปแล้ว โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเหลือเธอเพียงคนเดียว

และในเวลานั้นเอง เธอก็ได้พบกับเฉิงเฟิง

ราวกับว่ามีแสงสว่างส่องเข้ามาในโลกที่มืดมน เธอคิดว่า ในที่สุดเธอก็ได้พบกับคนที่สามารถอยู่กับเธอไปตลอดครึ่งชีวิตที่เหลือ

แต่คาดไม่ถึงว่า นี่เป็นเพียงสิ่งที่เธอคิดเพ้อเจ้อก็เท่านั้น

กู้หรันรู้สึกอยากจะร้องไห้ เธอกอดอกไว้ ก่อนจะก้มหน้าซบลงไปที่เข่า และน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างเงียบๆ

ผ่านไปนานมาก

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และเป็นสายจากพ่อบ้านหลี่

กู้หรันปาดน้ำตาของเธอ ก่อนจะกดรับสาย เธอได้ยินเสียงของพ่อบ้านหลี่ที่อ่อนโยนแต่ก็เข้มงวด “คุณหนูใหญ่ ท่านย่ารู้เรื่องของพวกคุณแล้ว และสั่งให้คุณหนูกลับมาทันทีครับ”

เธอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะดึงมุมริมฝีปากล่างของเธอ

“เข้าใจแล้วค่ะ”

หลังจากวางสาย เธอก็ไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล จากนั้นเธอก็ขับรถกลับบ้าน

ในเวลานี้ บ้านตระกูลกู้

ห้องรับแขกเต็มไปด้วยผู้คน คุณย่าสวี่ชิงชุ่ย คุณพ่อกู้จิ่งเซิ่ง แม่เลี้ยงหลิ่วม่านหยิน รวมถึงกู้อันหนิงก็อยู่ที่นี่ด้วย

ทันทีที่กู้หรันเข้าไปในบ้าน หลิ่วม่านหยินก็ทักทายเธออย่างอบอุ่น

“หรันหรันกลับมาแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง? ร่างกายไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เช้านี้ตอนที่รู้ว่าเกิดเรื่องกับเธอ ฉันก็ตกใจจนแย่ ตอนแรกเราจะไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล แต่มีเรื่องกะทันหันเลยไม่ได้ไปเยี่ยมเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?”