วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 47

เธอยิ้มเจื่อนๆพลางเอ่ยว่า “คือว่า……คุณฉินจู คุณจะมาช่วยฉันย้ายบ้านจริงๆเหรอคะ”

ฉินจูพยักหน้า

“นี่เป็นคำสั่งของคุณชายครับ อีกอย่างช่วยคุณนายย้ายบ้านก็เป็นหน้าที่ของผม คุณไม่ต้องเกรงใจผม”

กู้หรันมองสีโม่เฉิงที่นั่งอยู่ในรถ เม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่กลับอดที่จะบ่นในใจไม่ได้

ใครจะไปเชื่อ ให้ผู้ช่วยที่ปกติช่วยงานเจ้านายบริหารธุรกิจหลายพันล้านมาช่วยเธอย้ายบ้าน จะเป็นหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ

แต่ในเมื่ออีกฝ่ายพูดมาแบบนี้แล้ว เธอก็ปฏิเสธความหวังดีของเขาไม่ได้

กู้หรันพาคนเดินเข้าไปในบ้าน

เวลานี้เอง คนในตระกูลกู้ล้วนกลับมากันหมดแล้ว

ทุกคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก ทั้งห้องรับแขกตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียด

เมื่อกู้หรันก้าวเข้าประตูมา สบตากับสวี่ชิงชุ่ยที่นั่งอยู่บนโซฟา

“เธอยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ!”

เธอหยิบถ้วยชาขึ้นมา แล้วปาลงที่พื้น

กู้หรันหลบไปเล็กน้อย ถ้วยชากระแทกกับตู้กระจกตรงประตู กระจกแตกอยู่ที่พื้น

ฉินจูที่ตามมาด้านหลังเธอสายตาเย็นเยือก จะก้าวมาข้างหน้า แต่กลับถูกกู้หรันห้ามเอาไว้

เห็นเธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและปัดแขนของเธอที่โดนเศษแก้วกระเด็นมา เดินเข้าไปด้านใน พลางเอ่ยเบาๆว่า “ที่นี่เป็นบ้านฉัน ทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้”

“แกนังตัวดีนี่! อยู่ข้างนอกพูดจาเหลวไหล ทำให้พวกเราต้องอับอายขายหน้ายังไม่พอ กล้าพูดอย่างหน้าไม่อายว่าที่นี่เป็นบ้านแกเหรอ แกคอยดู วันนี้ยังไงฉันก็ต้องตีแกให้ได้！ไม้เท้าล่ะ เอาไม้เท้าฉันมา!”

หลิ่วม่านหยินเห็นอย่างนั้น ก็แสร้งเกลี้ยกล่อมว่า “แม่คะ อย่าโกรธเลยนะคะ ระวังจะเสียสุขภาพ”

กู้อันหนิงกลับรีบยื่นไม้เท้ามาให้ สวี่ชิงชุ่ยคว้าได้ก็ตีไปทางกู้หรัน

แต่ทว่า ไม้เท้ายังไม่ทันถูกตัวเธอ ก็ถูกมือข้างหนึ่งขัดขวางเอาไว้

เมื่อก่อนฉินจูเคยได้ยินว่า คนตระกูลกู้ลำเอียง รักแต่ลูกสาวคนเล็กไม่รักลูกสาวคนโต

ที่เห็นในงานแถลงข่าววันนี้ ก็น่าโมโหมากแล้ว

นี่มาที่บ้าน ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เมื่อพบว่าพวกเขาร้ายกาจกับกู้หรัน

เธอน่าจะตาสว่างได้ตั้งนานแล้ว

ของที่ไม่ใช่ของเธอเหล่านั้น เธอก็ไม่ควรไปคาดหวัง

เพื่อไม่ให้ไปทำร้ายคนอื่น รวมทั้งทำร้ายตัวเอง

กู้หรันเอ่ยเบาๆว่า “วางใจเถอะค่ะ! ฉันไม่เอาของพวกคุณหรอก ฉันก็แค่มาเอาเสื้อผ้ากับสัมภาระของตนเองสองสามอย่าง ทำไมคะ ไม่ได้เหรอคะ”

หญิงชราได้ยินดังนั้น จึงถามด้วยสีหน้าสงสัยว่า “เธอจะย้ายไปอยู่ข้างนอกเหรอ”

บนใบหน้ากู้หรันไม่มีสีหน้าท่าทางอะไร

“ค่ะ”

ความจริงแล้ว หลังจากที่เธอเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว ส่วนใหญ่ก็มักจะพักอยู่ข้างนอก

บางครั้งก็อยู่ที่มหาวิทยาลัย บางครั้งก็อยู่ที่บริษัท ต่อมาออกมาทำงาน เวลาเกินครึ่งก็จะพักอยู่ที่คอนโดใกล้กับบริษัท

แต่เพียงเพราะฉันยังมีความคิดและความคาดหวังให้กับครอบครัว ดังนั้นฉันจึงไม่ได้ย้ายออก แต่กลับพยายามหาเวลาให้ตัวเองกลับมาใช้ชีวิตมากขึ้น เพื่อรักษาความสัมพันธ์ของฉันกับครอบครัวนี้

แต่วันนี้ ไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้แล้ว