วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 47

เธอยิ้มเจื่อนๆพลางเอ่ยว่า “คือว่า……คุณฉินจู คุณจะมาช่วยฉันย้ายบ้านจริงๆเหรอคะ”

ฉินจูพยักหน้า

“นี่เป็นคำสั่งของคุณชายครับ อีกอย่างช่วยคุณนายย้ายบ้านก็เป็นหน้าที่ของผม คุณไม่ต้องเกรงใจผม”

กู้หรันมองสีโม่เฉิงที่นั่งอยู่ในรถ เม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่กลับอดที่จะบ่นในใจไม่ได้

ใครจะไปเชื่อ ให้ผู้ช่วยที่ปกติช่วยงานเจ้านายบริหารธุรกิจหลายพันล้านมาช่วยเธอย้ายบ้าน จะเป็นหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ

แต่ในเมื่ออีกฝ่ายพูดมาแบบนี้แล้ว เธอก็ปฏิเสธความหวังดีของเขาไม่ได้

กู้หรันพาคนเดินเข้าไปในบ้าน

เวลานี้เอง คนในตระกูลกู้ล้วนกลับมากันหมดแล้ว

ทุกคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก ทั้งห้องรับแขกตกอยู่ในบรรยากาศตึงเครียด

เมื่อกู้หรันก้าวเข้าประตูมา สบตากับสวี่ชิงชุ่ยที่นั่งอยู่บนโซฟา

“เธอยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ!”

เธอหยิบถ้วยชาขึ้นมา แล้วปาลงที่พื้น

กู้หรันหลบไปเล็กน้อย ถ้วยชากระแทกกับตู้กระจกตรงประตู กระจกแตกอยู่ที่พื้น

ฉินจูที่ตามมาด้านหลังเธอสายตาเย็นเยือก จะก้าวมาข้างหน้า แต่กลับถูกกู้หรันห้ามเอาไว้

เห็นเธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและปัดแขนของเธอที่โดนเศษแก้วกระเด็นมา เดินเข้าไปด้านใน พลางเอ่ยเบาๆว่า “ที่นี่เป็นบ้านฉัน ทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้”

“แกนังตัวดีนี่! อยู่ข้างนอกพูดจาเหลวไหล ทำให้พวกเราต้องอับอายขายหน้ายังไม่พอ กล้าพูดอย่างหน้าไม่อายว่าที่นี่เป็นบ้านแกเหรอ แกคอยดู วันนี้ยังไงฉันก็ต้องตีแกให้ได้！ไม้เท้าล่ะ เอาไม้เท้าฉันมา!”

หลิ่วม่านหยินเห็นอย่างนั้น ก็แสร้งเกลี้ยกล่อมว่า “แม่คะ อย่าโกรธเลยนะคะ ระวังจะเสียสุขภาพ”

กู้อันหนิงกลับรีบยื่นไม้เท้ามาให้ สวี่ชิงชุ่ยคว้าได้ก็ตีไปทางกู้หรัน

แต่ทว่า ไม้เท้ายังไม่ทันถูกตัวเธอ ก็ถูกมือข้างหนึ่งขัดขวางเอาไว้

เมื่อก่อนฉินจูเคยได้ยินว่า คนตระกูลกู้ลำเอียง รักแต่ลูกสาวคนเล็กไม่รักลูกสาวคนโต

ที่เห็นในงานแถลงข่าววันนี้ ก็น่าโมโหมากแล้ว

นี่มาที่บ้าน ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เมื่อพบว่าพวกเขาร้ายกาจกับกู้หรัน