วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 48

เธอเคยขอร้องอย่างนอบน้อม หวังว่าคนในบ้านนี้

จะให้ความอบอุ่นของครอบครัวกับเธอบ้าง

แต่สิ่งที่ได้มาล่ะ

แต่กลับมีเพียงแค่รอยแผลเป็นทั่วตัว

เธอไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อไปอีกแล้ว

ถ้าหากความปรารถนาในความรักความผูกพันของครอบครัวจะนำมาซึ่งความเจ็บปวด เธอก็ไม่ต้องการ

ต่อให้อยู่คนเดียวตลอดไป เธอก็ไม่อยากโดนใครทำร้าย หลอกลวง กลั่นแกล้ง เหมือนกับว่าเป็นคนโง่อีก

คนตระกูลกู้เห็นเธอจะไปด้วยใจที่เด็ดเดี่ยว ต่างก็มองหน้ากันไปมาอย่างอดไม่ได้

ปกติพวกเขาชอบรังแกกู้หรันจริงๆ แต่นั่นเพราะว่า รังแกเธอ แล้วไก็ผลประโยชน์จากเธอ

ถ้าต่อไปก็ย้ายออกไปแล้ว พวกเขาจะรังแกเธออย่างไร

สวี่ชิงชุ่ยพูดด้วยเสียงดุดัน “ไม่ได้！เป็นสาวเป็นแส้ ยังไม่ได้แต่งงาน

ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกได้ยังไง”

“ใช่ หรันหรัน ลูกอายุยังน้อย อย่าย้ายออกไปเลยนะ อยู่ในบ้านนี้ยังช่วยดูแลกันและกันได้ ถ้าลูกย้ายออกไป

เกิดอะไรอันตรายแล้วจะทำยังไง”

“ใช่ ตอนนี้พี่ย้ายออกไป รู้ว่าพี่อยากอยู่คนเดียว คนไม่รู้จะคิดว่าพวกเรารังแกพี่ กีดกันพี่ ทำให้พี่ต้องย้ายออก!”

ประโยคสุดท้าย กู้อันหนิงเป็นคนพูด

พอพูดประโยคนี้จบ สวี่ชิงชุ่ยก็ถลึงตามองเธออย่างแรง

เธอตระหนักได้ว่าตนเองพูดผิดไปแล้วทันที ก็รีบเอามือปิดปาก

กู้หรันมองภาพนี้ รู้สึกว่าน่าขำอย่างยิ่ง

พวกเธอ เห็นตนเองเป็นคนปัญญาอ่อนเหรอ

คิดว่าเธอมองไม่ออกจริงเหรอว่าพวกเธอวางแผนร้าย เล่ห์กลอะไร ถึงได้ประมาทไม่กลัวเกรงอะไรอย่างนั้น

กดดันเธอ ยื้อแย่งช่วงชิงจากเธอ

ถ้าไม่รู้ การที่เธอไม่พูด ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มองเห็น

เธอไม่ถือสาหาความ ไม่ได้หมายคือว่าไม่รู้