วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 49

“ไอ้หยา！ไม่มีมโนธรรมเลย! ฉันเลี้ยงดูเธอมาอย่างยากลำบากยี่สิบกว่าปี ตอนนี้บอกว่าไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นแล้ว มีใครจะให้ความยุติธรรมกับฉันได้บ้างเนี่ย!”

“ใครก็บอกว่ามังกรมีลูกเป็นมังกร หงส์มีลูกเป็นหงส์ ลูกของหนูเจาะรูได้ เธอก็เหมือนกับแม่ที่ต่ำตมคนนั้นของเธอ ญาติพี่น้องดีๆไม่ต้องการ จะต้องเป็นศัตรูกับคนในบ้านให้ได้ เนรคุณจริงๆ!”

กู้หรันสีหน้าเย็นเยือก พูดด้วยน้ำเสียงโกรธ “หุบปาก！คุณไม่มีสิทธิ์เอ่ยถึงแม่ฉัน!”

หญิงชราตกใจเสียงตะคอกของเธอ หลังจากตั้งสติได้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

กู้จิ่งเซิ่งกับคนอื่นๆเองก็ดึงสติกลับมาได้ รีบไปแยกทั้งสองคนออกจากกัน แล้วผลักกู้หรันออก

พูดอย่างโมโหว่า “แกตะคอกอะไร นี่คุณย่าแกนะ!”

หน้าอกกู้หรันกระเพื่อมอย่างแรง

แน่นอนว่าเธอรู้ ผู้หญิงตรงหน้าก็คือย่าของเธอ

แต่เพราะแบบนี้ ทุกครั้งที่เห็นเธอทำร้ายแม่ของตนเอง จึงโกรธขนาดนั้น

เวลานี้เอง ฉินจูเดินออกมาจากในบ้านพอดี

มองเห็นภาพนี้ ก็ตระหนักได้ว่าไม่ถูกต้อง รีบเดินเข้ามา พูดเบาๆว่า “คุณนายครับ คุณนายออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่าครับ ของด้านในมีไม่มาก อีกเดี๋ยวพวกเราก็ขนเสร็จแล้ว”

กู้หรันได้ยิน ก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ

เธอเกรงว่าถ้าอยู่ต่อไป อาจจะอดไม่ได้ที่จะลงมือลงไม้กับใคร

ดังนั้น จึงหมุนตัวเดินจากไป

หลังจากรอจนเธอไปแล้ว ฉินจูจึงสั่งให้คนเร่งมือเก็บข้าวของ

กู้อันหนิงเดินมาข้างๆหญิงชรา มองดูกลุ่มคนเหล่านั้นทำงานอยู่ในห้อง ก็ถามอย่างหวาดกลัวว่า “คุณย่า คุณย่าว่าพวกเขาเป็นใครคะ”

“จู่ๆพี่ก็เอาผู้ชายแปลกหน้าพวกนี้เข้ามาในบ้านโดยไม่มีสาเหตุ

เธอคงจะไม่ได้ถูกใครข้างนอกหลอกเอานะคะ”

หลิ่วม่านหยินเห็นดังนั้น ก็ช่วยพูดว่า “ใช่ เด็กผู้หญิงที่อายุยังน้อยคนหนึ่งอย่างหรันหรัน จู่จะย้ายเข้าไปอยู่ แล้วยังพาผู้ชายกลุ่มหนึ่งมาขนของถึงบ้าน นี่……ฉันคิดว่ามันผิดปกติ”

สวี่ชิงชุ่ยสีหน้าเคร่งเครียด

คำถามที่พวกเธอคิด เธอจะคิดไม่ถึงเลยเหรอ

ทว่า เมื่อครู่เธอได้แอบสังเกตการแต่งตัวของผู้ชายคนนั้นแล้ว