วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 50

ทันใดนั้นก็มีฝ่ามือใหญ่อุ่นๆมาจับ

เธอหันไปมอง ก็สบตาเข้ากับดวงตาลึกล้ำดำดิ่งของสีโม่เฉิง

“ทำใจไม่ได้เหรอ”

ชายหนุ่มถามเบาๆ

กู้หรันเม้มปาก ส่ายหน้า

“เปล่า แค่อยู่ที่นี่มานานยี่สิบกว่าปี จู่ๆต้องย้ายออก ในใจรู้สึกหวิวๆนิดหน่อยค่ะ แต่ที่หวิวๆ

ไม่ใช่เพราะพวกเขานะคะ แต่เพราะคุณแม่กับคุณตาของฉัน”

คฤหาสน์หลังนี้ เป็นบ้านที่คุณตาให้คุณแม่ ในปีที่คุณแม่แต่งงาน

หลังจากแม่ตายไป บ้านหลังนี้ก็ถูกหลิ่วม่านหยินกับกู้อันหนิงสองแม่ลูกเข้ามายึดครอง

แม้ว่าภายในจะถูกเปลี่ยนไปมากแล้ว หาร่องรอยของคุณแม่ไม่ได้อีกแล้วสักนิด

แต่พอนึกถึง ว่าเคยเป็นของคุณแม่ เธอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

มือใหญ่ที่กุมมือเล็กของเธอไว้กุมแน่นขึ้น ชายหนุ่มพูดเสียงขรึมว่า “ถ้าคุณทำใจไม่ได้ ผมช่วยคุณเอามันกลับมาได้นะ”

คนตระกูลกู้ทำกับกู้หรันแบบนี้ เขาหมดความอดทนมานานแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงคฤหาสน์หลังนี้ ต่อให้ทำลายตระกูลกู้ทั้งตระกูล ก็เป็นเรื่องง่ายแค่เพียงดีดนิ้ว

แต่ กู้หรันกลับส่ายหน้า

“ไม่ต้องค่ะ”

เสียงเธออ่อนโยน แต่กลับแฝงด้วยความหนักแน่นอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้าจะเอามันกลับมา ก็ต้องใช้ความพยายามของตัวฉันเองค่ะ”

เธอไม่ยอมพึ่งพาคนอื่นเด็ดขาด และก็ไม่อยากยืมมือคนอื่น มาทำเรื่องนี้ด้วย

คาดว่าเขาเดาความคิดเธอออก สีโม่เฉิงถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ไม่นาน ก็ขนของเสร็จ

สีโม่เฉิงสั่งให้คนขับออกรถ คนขับรถก็ขยับรถ อย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังSouthbank

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง รถยนต์จอดอยู่ด้านหน้าสิ่งปลูกสร้างสีขาวหลังหนึ่ง

สถานที่แห่งนี้ เมื่อก่อนกู้หรันเคยได้ยิน มันมีชื่อเต็มว่าSouthbank Residence เป็นหมู่บ้านคนรวย ความจริงแล้วก็เหมือนเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ ด้านหลังติดภูเขา ทางใต้ติดทะเลสาบ

ภายในมีอาคารสไตล์ยุโรปเพียงหลังเดียว

จะบอกว่าเป็นคฤหาสน์ ก็แทบจะเป็นปราสาทไปครึ่งหนึ่งแล้ว