วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 52

เขายื่นipadมาอย่างอ่อนน้อม

คุณท่านยื่นมือมารับ แล้วมองดูข้อมูลในนั้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“กูหรันเหรอ”

“ครับ เห็นว่าเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลกู้แห่งเมืองJ อ้อ ใช่แล้ว คุณฉินหลินเทียนคือคุณตาแท้ๆของเธอ”

“หลานสาวของฉินหลินเทียนเหรอ”

ท่านสีแปลกใจเล็กน้อย

“ใช่ครับ” พ่อบ้านยิ้มพลางเอ่ยว่า “จะว่าไปแล้ว ตอนเธอเด็กๆท่านอาจจะเคยอุ้มเธอแล้วด้วยนะครับ

แต่น่าเสียดายที่คุณฉินหลินเทียนจากไปเร็ว หลังจากที่เขาเสียชีวิต ตระกูลฉินก็ค่อยๆตกต่ำลง”

คำพูดของพ่อบ้านดูเหมือนจะสะกิดเรื่องบางอย่างในอดีตขึ้นมา

ในดวงตาท่านสีเผยให้เห็นอาการครุ่นคิดเล็กน้อย พูดเบาๆว่า “ใช่สินะ นึกถึงตอนนั้น

ฉันยังได้เห็นตอนเธอเกิดด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงว่าแค่ชั่วพริบตาก็จะโตขนาดนี้แล้ว”

เขาชะงักไป มองไปที่ข้อมูลบนIPADอีกครั้ง คิ้วยิ่งขมวดแน่นขึ้น

“เด็กคนนี้ อายุยังน้อย ประสบการณ์ชีวิตกลับซับซ้อน”

ทั้งมีความรัก ทั้งเลิกรา ทั้งสร้างธุรกิจ เพิ่งจะอายุยี่สิบปีก็ต้องผ่านเรื่องราวที่คนอื่นเจอมาทั้งชีวิตแล้ว

พ่อบ้านเหลือมองดูสีหน้าของท่านสี ยิ้มพลางพูดว่า “ค่อนข้างซับซ้อน ว่ากันว่าก่อนที่จะแต่งกับคุณชาย

เธอเคยหมั้นหมายกับคุณชายเฉิงแห่งเมืองJ แต่การหมั้นหมายนี้ถูกน้องสาวปาดหน้าไป”

“ก็เป็นบุเพสันนิวาส นี้จึงทำให้พบกับคุณชายของพวกเรา ได้มาครองคู่กัน”

ท่านสีค่อยๆหรี่ตามอง หัวเราะเยาะออกมา

“น้องสาวอะไรกัน ก็แค่คนสารเลวที่ไม่น่าเอามาเสนอหน้าให้คนอื่นเท่านั้น”

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง พูดกับพ่อบ้านว่า “แบบนี้ แกจะไปช่วยฉันเตรียมการหน่อย

อีกสองสามวันพวกเราจะไปเมืองJกัน”

“หืม”

พ่อบ้านตกใจเล็กน้อย “ท่านจะไปเมืองJเหรอครับ”

“แน่นอน” ท่านสีส่งเสียงฮึ่มในลำคอ “นี่สองคนเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่กี่วันก็แต่งงานกันแล้ว

ใครจะไปรู้ว่าไอ้หมอนั่นไปหาผู้หญิงข้างทางที่ไหนมาหลอกฉันหรือเปล่า

ไม่ได้！ฉันจำเป็นต้องไปดูด้วยตนเองสักครั้ง ไม่ยอมถูกไอ้หมอนั่นหลอกปั่นหัวแน่”

เธอก็ไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นเลยสักคนเดียว รู้ว่าเธองานยุ่ง

คนที่ไม่รู้คิดว่าเธอรังเกียจเพื่อนอย่างพวกเรานะ】

กู้หรันอ่านประโยคสุดท้าย ชะงักไปเล็กน้อย

สุดท้าย ก็เปลี่ยนความคืบ ตอบว่า 【ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ก็ได้ ฉันจะไปก็ได้】

【จริงเหรอ บอกแล้วนะ ถึงเวลากลับคำไม่ได้นะ นี่ฉันเอาชื่อเธอใส่ลงไปแล้วนะ ให้หัวหน้าห้องไปจองที่】

หลังจากตอบข้อความเสร็จ กู้หรันก็เอาโทรศัพท์โยนไปด้านข้าง

เวลานี้เอง ห้องรับรองส่วนตัวห้องหนึ่งในหนึ่ง sing Bar

ติงหยวนสวมชุดกระโปรงสั้นแนบเนื้อ ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นพูดกับคนในห้องรับรองอย่างภาคภูมิใจว่า “เป็นยังไงล่ะ

ฉันบอกแล้วว่าถ้าฉันพูด เธอต้องมา”

หนุ่มน้อยอายุยี่สิบปีที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายๆ แกล้งหยอกว่า “จริงเหรอ เธอรับปากเองเลยเหรอ”

“แน่นอน ไม่เชื่อนายก็ลองดูข้อความเอง”

ติงหยวนยื่นโทรศัพท์มือถือไป ทุกคนรับไปดู ก็พบว่ารับปากมาจริงๆ ก็สบตากันอย่างมีเลศนัย

จากนั้นก็ยิ้มออกมา