วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 53

“ได้ ถือว่าครั้งนี้เธอจัดได้ไม่เลว ให้รางวัลคุณอย่างหนึ่ง”

เขาเอ่ยพลาง หันไปถามอย่างประจบเอาใจหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

“อันหนิง เธอบอกว่าให้พวกเราช่วยจัดการกู้หรันในวันนั้น ตกลงว่าจัดการยังไงกันแน่ เธอก็ต้องบอกพวกเราหน่อยนะ”

เห็นกู้อันหนิงนั่งข้างเขา แต่งตัวเซ็กซี่ ไม่มีเค้าความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาและอ่อนหวานให้เห็นเลย พูดอย่างเยาะเย้ยว่า “แน่นอนว่าฉันต้องบอกพวกคุณแน่ ขอแค่พวกคุณนัดคนมาได้ ถึงเวลา……ฉันจะทำให้เธอลืมงานเลี้ยงรุ่นในครั้งนี้ไม่ลงไปชั่วชีวิต!”

เธอกัดฟันอย่างอย่างแรง

เรื่องในวันงานแถลงข่าว เธอไม่มีทางลืม

เธอแตกต่างกับบรรดาลูกคุณหนูผู้ดีที่เติบโตอยู่ที่เมืองJพวกนี้ เธอมาจากชนบท ในตอนแรก ไม่มีใครยอมรับเธอ

เธออาศัยความพยายามของตนเอง เอาชนะใจคนมาได้ทีละก้าวๆ จึงเดินมาถึงวันนี้ได้ และได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาจิตใจดีงามในสายตาคนภายนอก

แต่ความพยายามทั้งหมดหลายปีของเธอ กลับต้องมาถูกกู้หรันทำลายลงทั้งหมด ในงานแถลงข่าว!

ในเมื่อเธอทำลายความตั้งใจของตนเอง เช่นนั้นตนจะปล่อยให้เธออยู่อย่างมีความสุขได้ยังไง!

อย่างไรตอนนี้คนทั่วทั้งเมืองJก็รู้แล้วว่ากู้อันหนิงปากหวานก้นเปรี้ยว ไม่ใช่คนดีอะไร งั้นเธอก็จะทำตัวเป็นคนเลวร้ายต่อไป แม้จะต้องตายตกไปตามกัน เธอก็จะต้องลากเอากู้หรันไปด้วย

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

แต่พวกเขาล้วนเป็นคุณชายของตระกูลร่ำรวยไม่ต้องทำการทำงาน ปกติก็ทำอะไรไม่เป็นอยู่แล้ว ที่ทำได้ดีที่สุดก็คือสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น

บวกกับกู้อันหนิงหน้าตาสะสวย ในเมื่อเธอมาขอร้องถึงที่ กู้หรันเองพื้นฐานก็เป็นคนที่ไม่ได้จะรังแกได้ง่าย

งั้นเขามีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธสาวสวยที่มาหาถึงที่ และไม่ยอมไปช่วยเธอด้วย

ชายหนุ่มครุ่นคิด พร้อมกับยิ้มแล้วโน้มตัวมาหากู้อันหนิง

“อันหนิง คุณดูสิว่าผมช่วยคุณขนาดนี้แล้ว คุณจะให้ผมจูบสักทีได้มั้ย”

ในใจกู้อันหนิงรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย แต่เพื่อจะยืมมือพวกเขามาจัดการกู้หรัน ก็ต้องข่มความคิดที่จะผลักเขาออกไปไว้

“หลี่เฮ่อ คุณอย่าทำแบบนี้ ที่นี่คนเยอะแยะเลยนะ”

เธอเอ่ยพลาง ค่อยๆขยับตัวออก นั่งให้ห่างจากหลี่เฮ่ออีกหน่อย

ตลอดเวลาที่พูดคุยนั้นราบรื่นมาก อย่างไรก็ตามรายละเอียดส่วนใหญ่ก็ได้มีการพูดคุยผ่านทางโทรศัพท์มาแล้ว ที่มาวันนี้ ก็แค่มาเซ็นต์สัญญาเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ จึงเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว

กู้หรันมองตราประทับบนสัญญา เผยให้เห็นรอยยิ้มพึงพอใจ เอ่ยอย่างมีมารยาทว่า “คุณจี้ ไม่ทราบว่าคุณมีเวลาว่างมั้ยคะ ตอนกลางวันฉันอยากจะเลี้ยงข้าวคุณค่ะ”

อย่างไรก็เป็นลูกค้านี่ ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยวแล้ว สัญญาก็เซ็นต์แล้ว กินข้าวหรือทำอะไรก็เป็นการสร้างสัมพันธภาพที่ปกติมาก

แต่คิดไม่ถึงว่า อีกฝ่ายกลับยิ้มพลางส่ายหน้า

“อย่าเลยครับ ตอนเที่ยงผมมีนัด คราวหน้านะครับ”

กู้หรันเห็นดังนั้น ก็ไม่ฝืน

หลังจากไปส่งอีกฝ่ายด้วยตัวเองแล้ว จึงกลับมาที่รถตนเอง ขับรถออกไป

สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ทั้งหมดนี้ ถูกคนสองคนที่แอบซ่อนอยู่ในมุมมืดจ้องมองอยู่