วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 61

ในเวลานี้ อีกทางด้านหนึ่ง

หลังจากที่กู้หรันขึ้นมาบนรถ ก็จากออกไปทันที

ถึงยังไง เธอก็ไม่ใช่ติงหยวนที่นิสัยเสียชอบทำร้ายข่มเหงคนอื่น

ไม่ว่าผลที่ตามมาของติงหยวนจะเป็นยังไง นั่นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องได้รับ ส่วนเรื่องที่แอบฟังคนอื่น นั่นก็ช่างมันแล้วกัน

เธอกู้หรันคนนี้ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

หลังจากที่ถึงบ้าน เธอก็พบว่าบรรยากาศภายในบ้านมันผิดแปลกไป

ในเวลานี้ สีโม่เฉิงกลับมาเรียบร้อยแล้ว

ในห้องโถงมีชายชรากับชายหนุ่มนั่งอยู่สองคน ดูกลมกลืนเข้ากันเป็นพิเศษ แต่ก็ดู……ผิดแปลกเป็นพิเศษด้วยเหมือนกัน

กู้หรันเดินตรงเข้าไป

“กลับมาแล้วเหรอ”

ท่านสีเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

กู้หรันก็พยักหน้าอย่างยิ้มๆ กำลังจะเปิดปากพูด สีโม่เฉิงกลับพูดขึ้นมาก่อน“คุณมากับผมหน่อย ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

กู้หรันอึ้งตะลึง ยังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกสีโม่เฉิงเข้ามาจูงมือออกไปด้วยกัน

พอทั้งสองคนเดินมาอยู่ตรงระเบียงข้างนอก ผู้ชายคนนั้นจึงพูดขึ้นมา“ผมอยากจะบอกคุณว่า……”

แต่ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของกู้หรันก็ดังขึ้น

เธอทำได้แค่ขัดจังหวะของผู้ชายคนนั้น พูดขึ้นด้วยความรู้สึกขอโทษ“ขอโทษนะ ฉันขอรับโทรศัพท์สักครู่”

สีโม่เฉิงพยักหน้า

กู้หรันเดินมาอยู่ริมๆ ก่อนจะรับสาย

มู่จื่อเป็นคนโทรมา เพิ่งจะกดรับสาย ในสายก็มีเสียงที่เย็นชาของมู่จื่อดังเข้ามา

“ซานหลิง คนที่คุณให้ฉันไปตรวจสอบก่อนหน้านี้ ฉันตรวจสอบเจอแล้ว”

กู้หรันหันมองสีโม่เฉิงที่อยู่ทางนั้น ก่อนจะพูดถามขึ้นเบาๆ“เป็นใคร?”

“อย่าเพิ่งรีบร้อน ก่อนที่จะบอกกับคุณ ฉันขอถามก่อน ว่าคุณไปรู้จักกับเขาได้ยังไง?”

“เอ่อ……”

กู้หรันรู้สึกลังเลไม่น้อย แต่สุดท้ายก็เล่าเรื่องตั้งแต่ที่รู้จักกับท่านสีออกมา

ปฏิกิริยาตอบสนองของอีกฝั่งนั้นประหลาดใจอยู่ไม่น้อย จากนั้นน้ำเสียงก็ฟังดูลึกซึ้งอย่างน่าแปลกใจ

“เป็นแบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรแล้ว ฉันส่งข้อมูลไปที่โทรศัพท์ของคุณ คุณดูเองก็แล้วกัน”

“อ้อ ได้สิ”

ดูท่า เรื่องมันจะไม่ได้ต่างกันมากกับที่เธอคาดเดาเอาไว้

ตอนที่เธอเจอกับท่านสีก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกว่าหน้าตาของเขาดูคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ไม่น้อย

แม้ว่าเนื่องด้วยอายุที่ต่างกัน การเปลี่ยนแปลงค่อนข้างมาก แต่ที่ตัวของเขาก็พอจะมีเค้ามีโครงของสีโม่เฉิงอยู่จางๆ

แต่แค่ว่าการคาดเดานี้มันไม่ค่อยจะสมจริงเท่าไร ดังนั้น เธอจึงให้มู่จื่อช่วยเธอไปตรวจสอบอีกแรง

คิดไม่ถึงว่า ผลลัพธ์มันจะเป็นจริง

เธอรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

สีโม่เฉิงมองเธออย่างจริงจัง พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม“เรื่องนี้ของปู่ผมมันกะทันหันเกินไป คุณวางใจเถอะ อีกเดี๋ยวผมก็จะพูดอธิบายกับเขาให้ชัดเจนแจ่มแจ้งเอง จะไม่ให้เขามารบกวนชีวิตของคุณอย่างแน่นอน”

แต่ไม่คิดว่า กู้หรันจะปฏิเสธเขา

“ไม่ต้องหรอก”

เธอหยุดชะงักไป ลังเลอยู่สองสามวินาที

ท่ามกลางสายตาที่กำลังมองสำรวจของสีโม่เฉิง เธอพูดขึ้น“เป็นเพราะว่าคุณปู่สีเป็นห่วงคุณ ก็เลยกระทำเช่นนี้ อื้อ……แม้จะบอกว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร แต่ฉันก็พอจะเข้าใจได้อยู่นะ”

“ในเมื่อเขาอยากดู ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาก็แล้วกัน ไม่ต้องจงใจไปเปิดเผยเรื่องในวันนี้หรอก”

ถึงยังไง แม้ว่าคนเขาจะแก่ แต่ก็รักในศักดิ์ศรีอยู่เหมือนกัน！