ในเวลานี้ อีกทางด้านหนึ่ง
หลังจากที่กู้หรันขึ้นมาบนรถ ก็จากออกไปทันที
ถึงยังไง เธอก็ไม่ใช่ติงหยวนที่นิสัยเสียชอบทำร้ายข่มเหงคนอื่น
ไม่ว่าผลที่ตามมาของติงหยวนจะเป็นยังไง นั่นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องได้รับ ส่วนเรื่องที่แอบฟังคนอื่น นั่นก็ช่างมันแล้วกัน
เธอกู้หรันคนนี้ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว
หลังจากที่ถึงบ้าน เธอก็พบว่าบรรยากาศภายในบ้านมันผิดแปลกไป
ในเวลานี้ สีโม่เฉิงกลับมาเรียบร้อยแล้ว
ในห้องโถงมีชายชรากับชายหนุ่มนั่งอยู่สองคน ดูกลมกลืนเข้ากันเป็นพิเศษ แต่ก็ดู……ผิดแปลกเป็นพิเศษด้วยเหมือนกัน
กู้หรันเดินตรงเข้าไป
“กลับมาแล้วเหรอ”
ท่านสีเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
กู้หรันก็พยักหน้าอย่างยิ้มๆ กำลังจะเปิดปากพูด สีโม่เฉิงกลับพูดขึ้นมาก่อน“คุณมากับผมหน่อย ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
กู้หรันอึ้งตะลึง ยังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกสีโม่เฉิงเข้ามาจูงมือออกไปด้วยกัน
พอทั้งสองคนเดินมาอยู่ตรงระเบียงข้างนอก ผู้ชายคนนั้นจึงพูดขึ้นมา“ผมอยากจะบอกคุณว่า……”
แต่ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ของกู้หรันก็ดังขึ้น
เธอทำได้แค่ขัดจังหวะของผู้ชายคนนั้น พูดขึ้นด้วยความรู้สึกขอโทษ“ขอโทษนะ ฉันขอรับโทรศัพท์สักครู่”
สีโม่เฉิงพยักหน้า
กู้หรันเดินมาอยู่ริมๆ ก่อนจะรับสาย
มู่จื่อเป็นคนโทรมา เพิ่งจะกดรับสาย ในสายก็มีเสียงที่เย็นชาของมู่จื่อดังเข้ามา
“ซานหลิง คนที่คุณให้ฉันไปตรวจสอบก่อนหน้านี้ ฉันตรวจสอบเจอแล้ว”
กู้หรันหันมองสีโม่เฉิงที่อยู่ทางนั้น ก่อนจะพูดถามขึ้นเบาๆ“เป็นใคร?”
“อย่าเพิ่งรีบร้อน ก่อนที่จะบอกกับคุณ ฉันขอถามก่อน ว่าคุณไปรู้จักกับเขาได้ยังไง?”
“เอ่อ……”
กู้หรันรู้สึกลังเลไม่น้อย แต่สุดท้ายก็เล่าเรื่องตั้งแต่ที่รู้จักกับท่านสีออกมา
ปฏิกิริยาตอบสนองของอีกฝั่งนั้นประหลาดใจอยู่ไม่น้อย จากนั้นน้ำเสียงก็ฟังดูลึกซึ้งอย่างน่าแปลกใจ
“เป็นแบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรแล้ว ฉันส่งข้อมูลไปที่โทรศัพท์ของคุณ คุณดูเองก็แล้วกัน”
“อ้อ ได้สิ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิวาห์ลวงอลวนรัก
มีต่อจากตอนที่ 145 มั้ยคะ...