วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 62

สีโม่เฉิงมองเธออย่างลึกซึ้ง

สายตานั่นดูซับซ้อนไม่น้อย แฝงไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่กู้หรันไม่เข้าใจ

ผ่านไปนานสองนาน ถึงได้พูดถามขึ้น“คุณไม่โกรธ?”

“ไม่โกรธหรอก”

ตาก็เสียไปตั้งแต่ที่เธอยังเกิด

เธอไม่เคยเจอกับปู่ของตัวเองมาก่อน ย่าที่มีเพียงคนเดียวของเธอ ก็ไม่ค่อยเป็นห่วงเอาใจใส่เธอเท่าไรนัก

ด้วยเหตุนี้ ชีวิตในวัยเด็กของเธอ จึงไม่มีการปกป้องดูแลเอาใจใส่จากญาติผู้ใหญ่เหล่านี้เลย

ตอนนี้พอเห็นท่านสีเป็นห่วงสีโม่เฉิงขนาดนี้ เธอก็รู้สึกอิจฉาสุดๆ แล้วจะโกรธได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านสีก็ไม่ได้ทำเรื่องที่ทำร้ายอะไรเธอด้วย

สายตาของสีโม่เฉิงอ่อนโยนลง ยกมือขึ้นมาลูบผมของเธอ

“เด็กโง่”

กู้หรันอึ้งตะลึง

ในความทรงจำของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองคนมีการกระทำที่สนิทสนมกันขนาดนี้

พอสีโม่เฉิงลูบหัวของเธอเสร็จ ตัวเองก็อึ้งตะลึงไปเหมือนกัน

แม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่รู้ใจซึ่งกันและกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับการแต่งงานนี้

ด้วยเหตุนี้ สองวันมานี้ แม้ว่าจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ทำเรื่องที่สนิทสนมอะไรกันเลย

เมื่อตะกี้มันเป็นสัญชาตญาณของเขา ก็เลยทำการกระทำแบบนั้นออกมา

สำหรับอีกฝ่ายแล้ว มันก็ดูแปลกประหลาดอยู่ไม่น้อย

แต่ถึงยังไงสีโม่เฉิงแค่นิ่งชะงักไปสักพัก ก็ดึงมือกลับมาอย่างสบายๆเป็นธรรมชาติ

พูดกับเธอเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น“ข้างนอกลมแรง พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ”

กู้หรันพยักหน้า

ทั้งสองคนกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น เห็นท่านสีกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา หน้าจอกำลังฉายหนังตลกอยู่ ท่านสีหัวเราะจนกามแทบค้าง ดูก็รู้ว่ามีความสุขขนาดไหน

พอเห็นพวกเขากลับมา ตาของท่านสีก็หรี่ลงเล็กน้อย แววตาดูสว่างวูบวาบ

พูดถามขึ้น“กลับมาแล้วเหรอ คุยกันจบแล้ว?”

กู้หรันพยักหน้า พูดยิ้มๆ“ดึกมากแล้ว คุณท่านยังไม่รีบเข้านอนอีกเหรอคะ?”

ท่านสียกคิ้วเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

เขานึกว่าสีโม่เฉิงจะบอกเรื่องจริงทั้งหมดกับเธอแล้วเสียอีก