วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 63

ในเวลานี้ ณ ห้องรับรองแขก

ท่านสีสวมชุดนอน แต่กลับไม่ได้นอนอยู่บนตียง เดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องด้วยความลังเล

หลังจากที่เขาทำการสำรวจและทำความเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับกู้หรันมาแล้ว ตอนนี้เขาค่อนข้างรู้สึกพอใจกับหลานสะใภ้คนนี้อยู่ไม่น้อย

ถ้าสีโม่เฉิงอยู่ด้วยกันกับเธอจริงๆ เขาก็เห็นดีเห็นงามด้วยอยู่แล้ว

ตอนนี้ทั้งสองคนยังเป็นวัยรุ่นอยู่ เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดพอดี

ปีนี้แต่งงาน วัยรุ่นอยู่ในช่วงกลัดมัน ไม่แน่ว่าอีกเดี๋ยวก็อาจจะตั้งท้องแล้วก็ได้ ถ้าอย่างนั้นในอนาคตอันใกล้เขาก็อาจจะได้อุ้มเหลนแล้วสินะ?

ท่านสีครุ่นคิดอย่างสุขอกสุขใจ แต่จู่ๆก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

ไม่ใช่สิ！

เจ้าเด็กนั่นปกติแล้วดื้อดึงขนาดนั้น ตัวเองเร่งให้เขาแต่งงานมานานหลายปีขนาดนี้ แต่กลับไม่มีทีท่าเลยสักนิด

แล้วทำไมตอนนี้จู่ๆถึงมาแต่งงานอย่างง่ายดายซะอย่างนั้นล่ะ?

ขนาดคนในตระกูลก็ยังไม่แจ้งให้ทราบ นี่มันไม่ใช่อุปนิสัยของเขาเลยสักนิด

ยึดหลักที่ว่าเรื่องไหนมันผิดปกติมันจะต้องมีจุดสักจุดที่มันผิดแปลกไม่ถูกต้องอยู่แน่ๆ ท่านสีจึงตัดสินใจ รออีกสักพักให้เวลามันผ่านไปสักหน่อย แล้วค่อยไปสำรวจตรวจสอบด้วยตัวเองอีกที

ส่วนทางด้านนี้

กู้หรันอาบน้ำเสร็จ หลังจากที่ออกมาก็เห็นสีโม่เฉิงที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอึดอัด“เอ่อ……ฉันอาบเสร็จแล้ว คุณไปอาบเถอะ”

สีโม่เฉิงพยักหน้า มองชุดนอนหมีน้อยสีชมพูที่เธอสวมอยู่บนตัว สายตานิ่งลึกเล็กน้อย

จากนั้น ก็หยิบชุดนอนของตัวเองไปอาบน้ำด้วยท่าทางจริงจัง

กู้หรันพอเห็นว่าประตูห้องน้ำถูกปิดไปแล้ว ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

แม้จะรู้ว่าเป็นการแสดง แต่ว่าจะให้มานอนอยู่ห้องเดียวกันกับสีโม่เฉิงเธอก็ยังคงรู้สึกประหม่าอยู่ไม่น้อย

หมดหนทาง ออร่าของผู้ชายคนนั้นมันแข็งแกร่งมากเกินไป จะให้เธอเพิกเฉยไม่สนใจนั้นยากมาก

กู้หรันเป่าผมจนแห้งแล้วก็ขึ้นมานอนบนเตียง เตรียมที่จะอ่านหนังสือสักพักแล้วค่อยนอน

กลับได้ยินเสียงของผู้ชายที่กำลังอาบน้ำดังเข้ามาในหูอยู่ตลอดเวลา

ผู้ชายอาบน้ำเร็วกว่าผู้หญิงอาบ

ผ่านไปไม่นาน สีโม่เฉิงก็ออกมาแล้ว

แม้ว่าเขาจะใส่ชุดนอน แต่เนื่องจากเป็นเสื้อแบบคอวี ตรงช่วงอกก็เลยเผยให้เห็นถึงกล้ามเนื้อแผ่นอกที่ขาวนวล

ผมสั้นสีดำเปียกซก ใบหน้าแม้ว่าจะยังคงหล่อเหลาไม่ธรรมดา แต่เนื่องจากท่าทีที่ปกติแล้วจะเคร่งขรึมฉลาดเฉลียวจางหายไป ตอนที่ตาสีดำแววมองมานั้น ก็ให้ความรู้สึกสง่าผาเผยอยู่ไม่น้อย

กู้หรันมองภาพนี้จนแทบจะขาดอากาศหายใจ วินาทีนั้น หัวใจเต้นเร็วจนตัวเองแทบจะไม่ได้ยิน

สีโม่เฉิงกลับดูเหมือนว่าจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว เดินตรงเข้ามาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณกำลังอ่านหนังสืออะไรอยู่?”

“อา? ฉัน เอ่อ ฉันไม่ได้อ่านหนังสือ”

เธอปิดนิตยสารใในมือลงด้วยท่าทางกระวนกระวายมือไม้ทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ถึงได้พบว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ใกล้กับเธอมากๆ

พอเธอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นภาพที่อยู่ช่วงล่างคอวีของเขาเข้า พอเงยหน้าขึ้นไปอีก ก็เป็นใบหน้าที่หล่อเหลาจนใครๆต่างก็อิจฉาใบหน้านั้น

บวกเข้ากับกลิ่นหอมหลังจากที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จลอยมากระทบตรงจมูก เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะทันที ใบหูก็เริ่มร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าควรจะหันสายตาไปมองตรงไหนดี