วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 64

“เอ่อ……เวลาดึกมากแล้วจริงๆ คุณไปเป่าผมก่อน เป่าเสร็จแล้วก็นอนเถอะ”

เธอพูดจบ ก็ดึงผ้าห่มมาคลุมด้วยท่าทางรีบร้อนลนลานเหมือนกับโจรที่กำลังขโมยของอยู่อย่างไรอย่างนั้น พยายามใช้ผ้าห่มมาปกคุลมตัวเอง บดบังความตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกเอาไว้

แต่ไม่คิดว่า จู่ๆมือกลับถูกผู้ชายคว้าเอาไว้

ได้ยินเสียงที่ทุ้มต่ำน่าดึงดูดของเขาดังขึ้นมา “รอเดี๋ยว เกรงว่ายังต้องรบกวนคุณอีกสักหน่อย”

“หา?”

กู้หรันมองเขาด้วยความตกใจ

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาบอกว่าจะรบกวนเธอ มันหมายความว่ายังไง

เห็นสีโม่เฉิงยกริมฝีปาก จู่ๆก็โยนผ้าขนหนูในมือที่กำลังเช็ดผมอยู่ทิ้งไป ลงมาประกบตัวเธอ

ลมหายใจของกู้หรันหยุดลงทันที

เธอถลึงสองตาโต มองใบหน้าหล่อเหลาที่จู่ๆก็เข้ามาใกล้มากขึ้นตรงหน้านี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

สองมือของเขาค้ำอยู่ข้างๆตัวเธอ ทั้งตัวของเขาก็ขึ้นมาคร่อมตัวเธอเอาไว้ ท่าทางแบบนี้ มันเหมือนกับ……

“ร้องครางเป็นไหม?”

จู่ๆผู้ชายก็พูดถามขึ้น

กู้หรัน“หือ???”

“เอ่อ ลองสักหน่อย ทำเหมือนกับในคืนนั้นน่ะ”

กู้หรัน“……”

ใบหน้าเล็กๆแดงขึ้นมาทันที แดงจนแทบจะมีเลือดไหลออกมา

ไอ้ผู้ชายใจหมา！！！

จะแสดงละครก็บอกมาตรงๆสิ จะมาพูดถึงเรื่องในคืนนั้นทำไม?

ถ้าเขาพูดออกมาให้ชัดเจนสักหน่อย ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เข้าใจ！

กู้หรันไม่ได้โง่ ในเมื่อท่านสีมาถึงที่นี่ ก็แสดงว่าเขากำลังสงสัยสีโม่เฉิง

ด้วยเหตุนี้ เรื่องที่แอบฟังในคืนนั้น แม้ว่าจะดูเกินจริงไม่น่าเชื่อถือ แต่ความเป็นไปได้ที่มันจะเกิดขึ้นก็มีสูงอยู่เหมือนกัน

เธอรู้สึกพูดอะไรไม่ออก ถ้ารู้ก่อนว่าข้อตกลงนี้มันยากขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะสัญญากับเขาตั้งแต่แรกเลย

แต่ถึงจะบ่นยังไง กู้หรันก็ยังร้องครางออกมาอย่างให้ความร่วมมืออยู่ดี

แต่ว่า……

“คุณหรันครับ คนที่รู้ว่าคุณกำลังทำอะไรกับผมไม่เท่าไรหรอก แต่คนที่ไม่รู้ เขาจะนึกว่าเป็ดของบ้านไหนถูกปล่อยเข้ามา กำลังร้องเรียกหาอาหารกินอยู่นะครับ！”

กู้หรัน“……???”

เธอมองจ้องสีโม่เฉิงตาเขม็ง

ท่านสีเอาหูแนบที่ประตูอย่างเงียบสงบ ฟังเสียงที่ดังมาจากข้างใน เสียงที่ทั้งร้องทั้งหัวเราะของผู้หญิง จุ๊ๆออกมาสองที

เด็กวัยรุ่นนี่น้า ช่างเล่นกันอย่างบ้าคลั่งจริงๆ

ดูท่าครั้งนี้ เขาคงจะคิดมากเกินไปจริงๆ

เห็นแบบนี้แล้ว เกรงว่าคงจะไม่ถึงปีหน้า เขาก็จะได้อุ้มเหลนแล้วสินะ

แต่ถึงจะดียังไง โม่เฉิงเด็กคนนี้ ก็ไม่ค่อยจะเอาใจใส่ใครเท่าไร

เมื่อก่อนเขาเห็นรูปร่างของกู้หรันดูเหมือนจะผอมแห้งมากๆ แล้วพวกเขากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันรุนแรงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าร่างกายของเสี่ยวหรันจะรับไหวได้ยังไง

เอ๊ะ！ไม่ได้การ เขาต้องคิดหาวิธี บำรุงให้กับเสี่ยวหรันสักหน่อยแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่เมืองหลวง ก็มักจะได้ยินสูตรของคนเฒ่าคนแก่ของตระกูลจี้มาไม่น้อย ล้วนแต่เป็นสูตรชั้นสูงที่คนธรรมดาทั่วไปหาไม่ได้ วันหลังต้องไปเอามาสักหลายๆสูตร ถึงตอนนั้นก็ค่อยมาดูว่าเสี่ยวหรันจะเหมาะกับสูตรไหน

ท่านสีตระหนักไม่ถึงเลยแม้แต่นิดเดียว ว่าตำแหน่งของกู้หรันภายในใจของเขามันแอบขยับขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว ถึงขนาดที่คำเรียกเธอก็เปลี่ยนไปแล้วด้วย

เขาเอามือไขว้หลัง ลงมาจากชั้นบนอย่างช้าๆอย่างพออกพอใจ พลางคิดไตร่ตรองว่าจะบำรุงกู้หรันยังไงดี

ส่วนในตอนนี้ ภายในห้อง

สีโม่เฉิงพอได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างนอกค่อยๆไกลออกไปแล้ว ก็หยุดการกระทำลง

“พอได้แล้ว เขาไปแล้ว”