วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 67

ทางด้านนี้ กู้อันหนิงมองสายที่วางไป ยกมุมปากขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน

ติงหยวนนี่ ทำเสียการเสียงานไปหมดแล้ว ไม่คิดว่ายังจะหวังให้เธอช่วยเหลืออีก?

กล้าดียังไง?

เมื่อคืน เธอเป็นฝ่ายเสนอตัวออกมาว่าจะไปจัดการกับกู้หรันแทนเธอเอง เธอไม่ได้บังคับสักหน่อย

ตอนนี้พอเรื่องมันผิดคาดแล้ว ก็เลยจะให้เธอมาเก็บกวาดให้เนี่ยนะ คิดไร้เดียงสาเกินไปแล้ว

กู้อันหนิงโยนโทรศัพท์ลงไป ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ต่อ

ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงที่กระตือรือร้นของคนรับใช้ดังขึ้นมาจากข้างล่าง

“คุณชายเฟิงมาแล้วเหรอคะ”

เธอแววตาเป็นประกาย รีบวิ่งลงไปทันที

“พี่เฉิงเฟิง！”

วันนี้เฉิงเฟิงสวมชุดสูทสีขาว ดูสุภาพบุรุษดูมีภูมิฐาน หล่อเหลาสง่างามเหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาวจากทางตะวันตก

พอเห็นเธอลงมา แววตาของเฉิงเฟิงดูผิดปกติไป

แต่ยังคงไปรับเธอเหมือนปกติ พูดขึ้นอย่างอ่อนน้อม“บอกกับคุณกี่ครั้งกี่คราแล้ว ว่าให้เดินช้าๆหน่อย ถ้าเกิดหกล้มลงไปจะทำยังไง?”

กู้อันหนิงยกมุมปากขึ้นซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ก็ฉันเห็นคุณแล้วรู้สึกตื่นเต้นดีใจนี่นา แล้วฉันก็รู้ว่าต่อให้ฉันล้ม คุณก็จะมารับฉันเอาไว้ได้อยู่ดี ดังนั้นฉันก็เลยไม่กลัวยังไงล่ะ”

พอเห็นท่าทางที่ดูไร้เดียงสาแบบนี้ของเธอแล้ว แววตาของเฉิงเฟิงก็ดูซับซ้อนขึ้นมา

กู้อันหนิงกลับไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเขา จูงมือของเขา พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความดีอกดีใจ“วันนี้พี่เฉิงเฟิงมาหาฉันเหรอ? กะจะพาฉันไปเที่ยวที่ไหนเหรอคะ?”

เฉิงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยจนแทบดูไม่ออก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งลึก“อันหนิง วันนี้เป็นวันจันทร์ ผมไม่มีเวลาพาคุณไปเที่ยวเล่นหรอกนะ”

กู้อันหนิงถึงนึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้เป็นวันทำงาน

ก็เลยแลบลิ้นออกมา

“นั่นน่ะสิ ฉันรู้สึกตื่นเต้นดีใจเกินไป ก็เลยลืมซะสนิทเลย”

หยุดนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดถามเขาต่อ“แล้วถ้าอย่างนั้นคุณมาทำอะไรเหรอ?”