วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 74

กู้หรันแววตาสว่างวาบขึ้นมา

“จริงเหรอ?”

วินาทีต่อมา ก็มืดมนลง

“แต่เพื่อนของคุณ……จะใช้ได้เหรอ? ถึงยังไงเรื่องนี้มันก็เกี่ยวข้องกับงานของเขา ต่อให้เป็นเพื่อนก็ไม่ได้สอดมือเข้าไปยุ่งง่ายๆหรอกนะ”

สีโม่เฉิงพูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย“ถ้าคิดจะให้เขาเซ็นสัญญาเลยตรงๆมันไม่ได้อยู่แล้ว แต่พอจะหาโอกาสให้คุณได้นั่งคุยเจรจากับเขาอีกสักครั้งได้อยู่ แต่สุดท้ายแล้วเขาจะยอมเป็นแอมบาสเดอร์ให้หรือไม่นั้น ก็ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณแล้วล่ะ”

จิตใจที่เดิมทียอมแพ้ล้มเลิกไปแล้วของกู้หรันจู่ๆก็ฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง

เธอรีบตอบอย่างทันที

“ได้สิ！คุณวางใจได้ ขอแค่มีโอกาส ฉันจะต้องคว้าเอาไว้แน่นอน”

……

ในคืนวันนั้น

ลู่หนันเซียวที่กว่าจะถ่ายละครเสร็จ กลับมาถึงโรงแรมกำลังเตรียมที่จะอาบน้ำพักผ่อน จู่ๆก็มีคนโทรศัพท์เข้ามา

ตอนที่เห็นสายที่แสดงบนหน้าจอนั้น เขาก็ถลึงตาโตด้วยความตกใจ

สบถอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้ “ให้ตายสิ！”

รีบรับสายทันที

“พี่ แหะๆ ทำไมถึงคิดที่จะโทรศัพท์หาผมได้ล่ะ?”

เปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้มประจบประแจงทันที

เสียงที่เย็นชาของสีโม่เฉิงดังเข้ามาในสาย

“นายไปรับงานแอมบาสเดอร์ของบริษัทสโนวี่ซะ”

“หา?”

ตอนนั้น ลู่หนันเซียวแทบจะสงสัยแล้วว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า

เขาเปิดสตูดิโอเป็นของตัวเองเอาไว้หนึ่งแห่ง แต่สตูดิโอกลับอยู่ภายใต้ชื่อของบริษัทเทียนเซิ่ง เอ็นเตอร์เทนเมนท์ที่สีโม่เฉิงเป็นเจ้าของ เรื่องนี้คนนอกไม่ค่อยรู้

แต่อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าจะเป็นทั้งลูกพี่ลูกน้องและเจ้าของ แต่ก่อนหน้านี้สีโม่เฉิงก็แทบจะไม่เคยสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องงานของเขาเลย เรียกได้ว่าไม่เคยเลยด้วยซ้ำไป

วันนี้พระอาทิตย์มันขึ้นทางตะวันตกหรือไงกันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?

สีโม่เฉิงกลับไม่ได้ให้คำอธิบายใดๆกับเขา

หลังจากที่สั่งกำชับแล้ว ก็วางสายไปทันที

ลู่หนันเซียวมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มืดลง ขมวดคิ้ว

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ก่อนหน้านี้ตัวเองเพิ่งจะเจอกับประธานของบริษัทสโนวี่ ต่อมาพี่ก็โทรศัพท์มาหา

หรือว่า……

ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาแววตาสว่างวาบ

ให้ตายสิ！นี่มันเป็นความลับที่น่าตกใจมากๆเลยนะ！

ผู้จัดการรู้ดีว่า อารมณ์ของคุณชายคนนี้จะไปยุแหย่ด้วยไม่ได้

ในเมื่อเป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นตัวเองก็ไม่มีข้อกังขาอะไรอีก

ก็เลยตอบรับไป

วันต่อมา

กู้หรันได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการของลู่หนันเซียวตั้งแต่เช้าตรู่

พอรู้ว่าเขายอมที่จะพบกับเธออีกครั้ง ก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

“ได้ค่ะ ฉันทราบแล้ว คุณวางใจได้ ฉันจะไปตามเวลาแน่นอน”

หลังจากที่วางสายไป เธอก็หันมองผู้ชายที่กำลังลงมาจากชั้นบน พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความดีใจ“สีโม่เฉิง ลู่หนันเซียวยอมที่จะพบกับฉันอีกครั้งแล้ว”

สีโม่เฉิงยกคิ้ว

บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอดีอกดีใจเกินไป ตัวเองก็เลยพลอยรู้สึกไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว

“อื้อ ดีแล้ว”

ระหว่างที่พูด ก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวของเธอด้วยความเคยชิน

กู้หรันนิ่งชะงักไป

สีโม่เฉิงก็หยุดชะงักไปเช่นกัน ดึงมือกลับมาด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง

การกระทำที่สนิทสนมและอบอุ่นแบบนี้ ทั้งคู่กระทำต่อกันไม่ค่อยบ่อย แต่ทุกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะทำมันออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติอยู่เสมอ