วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 80

ก่อนหน้านี้กู้หรันยังสนใจอยู่กับเรื่องในอินเทอร์เน็ต ตอนนี้พอเขากลับมาแล้ว ความสนใจของเธอก็ถูกเบี่ยงเบนไปทันที

ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอกระวนกระวายใจอยู่ไม่สุข เป็นกังวลว่าอาหารที่ตัวเองทำจะอร่อยไหม ถูกปากเขาหรือไม่

ด้วยเหตุนี้ สองตาก็เลยเพ่งเล็งไปที่เขา ลืมเรื่องในโทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว

สีโม่เฉิงตักซุปขึ้นมาใส่เข้าไปในปากหนึ่งช้อนก่อน ชิมดู จากนั้นก็พยักหน้า

“เข้มข้นพอดี แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วย อร่อย”

กู้หรันยิ้มออกมาทันที

“ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ได้”

พอทั้งสองคนทานข้าวเสร็จ สีโม่เฉิงก็เป็นคนเก็บจานชาม

กู้หรันกำลังกะที่จะกลับไปอาบน้ำที่ห้อง จู่ๆก็เพิ่งจะสังเกตว่าโทรศัพท์ของตัวเองหายไปแล้ว

“เอ๋ โทรศัพท์ของฉันล่ะ? ก่อนหน้านี้ยังวางอยู่ตรงนี้อยู่เลยนี่นา”

เธอหาอยู่ในห้องครัวไปหนึ่งรอบ ก็หาไม่เจอ

พอเห็นแบบนี้ สีโม่เฉิงก็พูดขึ้นมาอย่างนิ่งสงบ“อาจจะไปวางลืมไว้ตรงไหนหรือเปล่า คุณไปอาบน้ำก่อน ผมจะช่วยคุณหา เดี๋ยวหาเจอแล้วจะให้คุณเอง”

กู้หรันพอได้ยินแบบนี้ ก็ไม่ได้ดึงดันต่อไป กลับไปอาบน้ำที่ห้องทันที

ส่วนทางด้านนี้ หลังจากที่สีโม่เฉิงมองเงาหลังของเธอจากไป มั่นใจว่าเธอกลับที่ห้องแล้วจริงๆ ก็ล้วงโทรศัพท์ของเธอออกมาจากกระเป๋ากางเกง

เขาดูที่ข้อความส่วนตัวในเวยป๋อ ยกมุมปากขึ้นมาอย่างเย็นชา

ก่อนจะหยิบมือถือของตัวเองออกมา แล้วโทรโทรศัพท์ออกไป

อีกฝั่ง ลู่หนันเซียวเพิ่งจะแถลงการณ์เสร็จ ก็มีสายโทรมาจากสีโม่เฉิง

เขาพอเห็นว่ามีสายโทรเข้ามา ก็รู้สึกใจสั่นกระส่าย แทบอยากจะสวดมนต์ภาวนาขอให้พระคุ้มครอง

กว่าจะเตรียมจิตเตรียมใจได้ ก็รับสาย พูดยิ้มๆอย่างประจบประแจง“พี่ มีธุระอะไรเหรอครับ?”

เสียงของสีโม่เฉิงกลับนิ่งเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

“เรื่องที่ให้นายทำก่อนหน้านี้ ยังทำไม่เสร็จเหรอ?”

ลู่หนันเซียวอึ้งตะลึงไป ก่อนจะรีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว“ทำเสร็จแล้วครับ！ทำเสร็จแล้วจริงๆนะ！ถ้าพี่ไม่เชื่อไปดูในเวยป๋อก็ได้นะครับ ผมเพิ่งจะให้พวกเขาโพสต์คำแถลงการณ์ไปเมื่อตะกี้นี้เอง”

สีโม่เฉิงถึงได้วางสายไป

เปิดเวยป๋อขึ้นมา เห็นคำแถลงการณ์ของลู่หนันเซียวอย่างที่คิดเอาไว้

เนื้อหาของคำแถลงการณ์ แน่นอนว่ามันเกี่ยวกับที่มาของรูปพวกนั้นแล้วก็เกี่ยวกับสาเหตุที่เขาไปพบกับกู้หรัน

แต่แค่ตอนนั้นรู้สึกสงสัยอยู่ไม่น้อย ก่อนหน้านี้เห็นๆอยู่ว่าในเวยป๋อมีข้อความส่วนตัวส่งมาตั้งเยอะตั้งแยะ แต่ทำไมหลังจากที่เธอเจอโทรศัพท์แล้ว ข้อความส่วนตัวพวกนั้นกลับหายไปแล้วล่ะ?

แต่กู้หรันก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

ถึงยังไง เธอก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป ปกติแล้วก็ไม่ค่อยได้เข้าแอคเคาท์เวยป๋ออยู่แล้ว

แต่ทำไมจู่ๆถึงมีข้อความแจ้งเตือนมากขนาดนั้น? เล่นจนโทรศัพท์ของเธอกระตุกค้างไปเลย

ประมาณว่าเวยป๋อ น่าจะเกิดบัคอะไรขึ้นหรือเปล่า

พอคิดแบบนี้ กู้หรันก็นอนหลับไปอย่างสงบจิตสบายใจ

แต่กลับไม่รู้ว่า ในคืนวันนั้น ณ ตระกูลกู้ที่อยู่อีกทางด้านหนึ่งของเมือง กู้อันหนิงโมโหเกรี้ยวกราดสุดๆ

เดิมทีเธอนึกว่า รูปที่ตัวเองให้คนไปถ่ายกู้หรันกับลู่หนันเซียวไปที่ภัตตาคารด้วยกันในครั้งนี้ จะต้องทำให้เกิดความโกลาหลและส่งผลกระทบอย่างรุนแรงเสียอีก

แต่ผลที่ได้ ผลกระทบนี้เพิ่งจะเกิดขึ้นมา แต่คิดไม่ถึงว่าจะจางหายไปเพียงแค่ช่วงเวลาไม่นานซะอย่างนั้น

สำหรับกู้หรันแล้ว นอกจากจะเพิ่มกระแสให้กับบริษัทสโนวี่ของเธอ ทำให้ผู้คนได้รู้ล่วงหน้าว่าลู่หนันเซียวรับเป็นแอมบาสเดอร์ให้กับเธอแล้ว ก็ไม่ได้มีความเสียหายใดๆอีก

พูดให้น่าเกลียดหน่อยก็คือ เธอช่วยโฆษณาประชาสัมพันธ์ให้กับกู้หรันช่วยทำให้เธอเป็นกระแสไปฟรีๆนั่นเอง

จะไม่ให้กู้อันหนิงโมโหได้ยังไง?