วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 82

เฉิงเฟิงหันไปมองกู้อันหนิงอีกครั้ง

กู้อันหนิงก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย

สักพัก ก็พยักหน้าพูดขึ้น“ในเมื่อคุณย่าตกลงแล้ว ฉันก็จะไปกับคุณก็แล้วกัน”

ตอนนี้เฉิงเฟิงถึงได้ถอนหายใจออกมา

ช่วงเวลาสองทุ่ม

สีโม่เฉิงมารอรับอยู่ด้านล่างบริษัทของกู้หรันก่อนหลายชั่วโมง

หลังจากที่กู้หรันเลิกงานแล้ว ก็ขึ้นไปบนรถของเขาทันที เดิมทีเธอนึกว่า จะไปร่วมงานเลี้ยงในเมือง J แต่พอเห็นว่ารถมันแล่นไปในเส้นทางที่ดูผิดแปลกขึ้นเรื่อยๆ ก็พูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกสงสัยอย่างช่วยไม่ได้

“นี่พวกเราจะไปที่ไหนกันเหรอ?”

สีโม่เฉิงพูดขึ้น“เมือง L”

“หา?”

กู้หรันอึ้งตกใจ

เมือง L? ไกลขนาดนี้เนี่ยนะ?

เมือง Lเป็นเมืองหนึ่งที่อยู่ติดกับเมือง J ห่างกันอย่างน้อยสามสี่ร้อยกิโลเมตร

นี่เขาจะไปเมือง Lอย่างนั้นเหรอ?

สีโม่เฉิงพูดยิ้มๆ“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกคุณก่อน ท่านชางแห่งเมือง Lฉลองวันเกิด สมัยที่ปู่ของผมยังเป็นวัยรุ่น เคยมีมิตรภาพที่ดีกันกับท่านชาง เขาไม่สะดวกไป ก็เลยส่งผมไปร่วมงานวันเกิดของเขาแทนน่ะ”

หยุดไปสักพัก ก็พูดเสริมขึ้นมา“ดังนั้น คืนนี้พวกเราอาจจะต้องพักที่เมือง Lสักคืนนะ”

กู้หรัน“……”

จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา

ผู้ชายคนนี้ จงใจชัดๆ

จงใจไม่บอกเธอ ว่าที่จะไปคือเมือง L จงใจให้เธอเพิ่งมารู้ตอนนี้ พอขึ้นมาบนรถแล้ว จะมาเสียดายก็ไม่ทันแล้ว

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็เมินหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความโมโห ไม่สนใจเขาอีก

สีโม่เฉิงเหมือนกับรู้ว่าตัวเองทำเรื่องอะไรไม่เหมาะสม ริมฝีปากก็ยิ้มๆ พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ“ขอโทษนะ”

กู้หรันยังคงไม่พูดอะไร

แม้ว่าจะไม่รู้เหมือนกัน ว่าตัวเองกำลังโมโหอะไรอยู่

แต่รู้สึกว่า ในเรื่องนี้มันมีตรงไหนที่ผิดแปลกไป

ถึงยังไงก็รู้สึกแปลกประหลาด

สีโม่เฉิงเลิกคิ้ว

พอเขาเกิดมาก็เป็นที่จับตามองเป็นที่สนใจของผู้คนมากมาย ทุกคนต่างก็เข้ามารุมล้อมเอาอกเอาใจเขา เขาแทบจะยังไม่เคยง้อคนมาก่อน

ก่อนหน้านี้กู้หรันก็ไม่ใช่ว่าจะโกรธจริงๆจังๆอะไร

เธอแค่รู้สึกว่า ถ้าตัวเองออกไปต่างถิ่นด้วยกันกับสีโม่เฉิงจริงๆ มีบางที่ที่ไม่สะดวก เขาน่าจะบอกเธอก่อนสักหน่อย

ไม่คิดว่า เขาจะตอบสนองกลับมาเล่นใหญ่ขนาดนี้

สีโม่เฉิงอุส่าทำท่าทีแบบนี้แล้ว แน่นอนว่าเธอก็จะไม่มีทิฐิอีกต่อไป

ไอกระแอมสองที ก่อนจะพูดขึ้น“พอได้แล้ว ฉันไม่ได้โทษคุณสักหน่อย”

พูดจบ ก็นึกถึงคำพูดเมื่อตะกี้ของเขา ก่อนจะพูดถามขึ้น“ท่านชางที่คุณพูดถึง ใช่คนของตระกูลชางแห่งเมือง Lไหม?”

“อื้อ ใช่แล้ว”

กู้หรันรู้สึกหดหู่อยู่ไม่น้อย

ในฐานะที่เป็นหลานสาวของท่านฉิน แน่นอนว่าเธอรู้ ถึงความสัมพันธ์ของตาตัวเองกับท่านชางอยู่แล้ว

พอคิดว่าตอนนี้คนเขากำลังฉลองวันเกิดอายุแปดสิบ แต่คุณตากลับจากโลกนี้ไปตั้งนานแล้ว ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ดูเหมือนจะรับรู้ได้ถึงความคิดของเธอ สีโม่เฉิงยื่นมือออกมา กุมมือของเธอเอาไว้

ฝ่ามือของเขาอุ่นและแห้ง ทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างบอกไม่ถูก

กู้หรันมองมือที่กำลังกุมมือของตัวเองข้างนั้น ริมฝีปากยกโค้งเล็กน้อย