สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดี แต่กลับยังคงเข้มงวดจริงจังอยู่
พอพูดออกมา เสียงทั้งหมดก็นิ่งเงียบไป รอบๆข้างเงียบสงบลงไปทันที
ได้ยินท่านชางพูดขึ้นมา“ในเมื่อมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ไปนั่งสักหน่อยเถอะ จะดีจะเลวยังไงฉันกับพ่อของนายก็เป็นคนรู้จักเก่ากัน”
ชิ ความหมายของคำพูดนี้……
ดูเหมือนว่าถ้าไม่เห็นแก่สถานภาพของพ่อเฉิงเฟิง ก็จะไล่พวกเขาออกไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น
ทุกคนปากไม่พูดอะไรแต่กลับแอบขำอยู่ภายในใจ
เฉิงเฟิงก็ฟังออกว่าคุณท่านรู้สึกไม่พอใจ
แต่เขาไม่กล้าพูดอะไร ทำได้พูดขึ้นมาเบาๆด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในทรวง“ครับ”
จากนั้น ก็พากู้อันหนิงเข้าไปในห้องโถงงานเลี้ยง
พอทั้งสองคนเพิ่งจะออกจากสายตาของเหล่าผู้คน……
กู้อันหนิงรีบคว้ามือของเฉิงเฟิงเอาไว้ทันที พูดขึ้นเบาๆ“พี่เฉิงเฟิง ขอโทษด้วยนะคะ เป็นเพราะว่าฉันแท้ๆ……”
ระหว่างที่พูด น้ำตาก็ร่วงตกลงมา
เฉิงเฟิงในตอนนี้รู้สึกอารมณ์หงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
พอเห็นกู้อันหนิงที่ร้องไห้อีก ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“พอได้แล้ว ผมไม่ได้ว่าคุณสักหน่อย จะร้องไห้อะไรอีก?”
กู้อันหนิงเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ
เธอมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ เห็นเขาขมวดคิ้ว ใบหน้าหมดความอดทน
ใจของเธอเต้น“ตึกตัก”ขึ้นมาทันที
เพราะรู้ว่าเฉิงเฟิงชอบผู้หญิงที่อ่อนแอไร้เดียงสา เพื่อสนองเติมเต็มให้กับความเป็นลูกผู้ชายที่อยู่ในสายเลือดของเขา
ดังนั้นเธอก็เลยแสร้งทำเป็นผู้หญิงตัวเล็กอ่อนแอมาโดยตลอด
แต่วันนี้ ทำไมถึง……
เฉิงเฟิงดูเหมือนว่าจะตระหนักได้ถึงท่าทีของตัวเองแล้วเหมือนกัน สูดหายใจเข้าหนึ่งที ก่อนจะพูดขึ้น“ขอโทษนะ ผมอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ”
กู้อันหนิงส่ายหัว
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เฉิงเฟิงฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ”
เฉิงเฟิงพยักหน้า
พอเจอกับการประจบประแจงของเธอ เฉิงเฟิงกลับไม่ได้รู้สึกชอบใจเหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว เหลือเพียงแค่ความรู้สึกอุดอู้หดหู่ใจ
ทำไมกัน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิวาห์ลวงอลวนรัก
มีต่อจากตอนที่ 145 มั้ยคะ...