วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 96

เฉิงเฟิงยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ว่าตัวเองถูกตบได้ยังไง

ก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของเหล่าบรรดาแขกรอบๆตัวดังขึ้นมา

“ให้ตายสิ！ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นชู้อย่างนั้นเหรอ?”

“ฝ่ายชายก็จริงๆเลยนะ แอบไปนอกใจฝ่ายหญิงไม่เท่าไร แต่ยังพาชู้ออกมากินข้าวแล้วถูกฝ่ายหญิงเจอเข้านี่สิ คิดๆแล้วก็อึดอัดชะมัด”

“ช่างหน้าไม่อายไม่มีใครเทียบเท่าเลยจริงๆ ฉันดูแล้วชู้คนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะสวยอะไร สวยไม่เท่าเมียหลวงเลยสักนิด ผู้ชายคนนี้ก็ตาบอดหรือไง เห็นกงจักรเป็นดอกบัว”

“ใครจะไปรู้ เผลอๆตอนที่ปรนนิบัติบนเตียงอาจจะดีกว่าก็ได้”

“……”

คนรอบข้างต่างพากันหัวเราะคิกๆคักๆออกมายกใหญ่

กู้อันหนิงยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าแดงไปหมด รู้สึกอับอายจนแทบอยากจะมุดหน้าหนีไปซะ

เธอพูดขึ้นด้วยความโมโห“เซี่ยหนัน！พูดมั่วซั่วอะไรของเธอ?”

เซี่ยหนันกอดอกยกคิ้วขึ้น

“ฉันพูดมั่วซั่วเหรอ? เป็นเธอไม่ใช่หรือไงที่ไปอ่อยคู่หมั้นของพี่สาวตัวเอง แล้วยังใส่ร้ายพี่สาวตัวเองอีก? ชิ ไม่รู้จริงๆว่าเด็กอายุยังน้อยแบบนี้ ไปเอาความโลภมากและโหดเหี้ยมร้ายกาจแบบนี้มาจากที่ไหนกัน”

“นี่เธอ！”

กู้อันหนิงอยากที่จะพูดหักล้าง

แต่พอหันหน้าไป ดันไปสบกับสายตาที่เยือกเย็นของกู้หรัน

คำพูดหักล้าง ก็ติดค้างอยู่ในคอทันที พูดอะไรไม่ออกอีก

ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ในเวลานี้เธอกลัวรู้สึกกลัวกู้หรันอยู่ไม่น้อย

บางทีเวลานี้ อาจจะเป็นเพราะเธอพ่ายแพ้ให้กับเธอมากเกินไป

ทำให้ตอนนี้เธอมีสภาวะป่วยทางจิตเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจอย่างร้ายแรง

กู้หรันก้าวเดินตรงเข้ามา

สายตาที่เย็นชา กวาดมองไปที่ตัวของเฉิงเฟิงและกู้อันหนิงไปหนึ่งรอบ

จากนั้นก็ ก็ไม่ได้หยุดลง พูดกับเซี่ยหนันต่อทันที“อย่าลดตัวลงไปกัดกับหมาสิ เธอจะไปพูดพล่ามอะไรมากมายกับคนพวกนี้ทำไม? เสียอารมณ์ทานข้าวหมด”

“ช่วงที่ผ่านมานี้ เธอเอาแต่จ้องเล่นงานฉัน ทำลายชื่อเสียงของฉันจนพังย่อยยับไม่พอ ตอนนี้แม้แต่พี่เฉิงเฟิงก็โกรธฉันแล้วเหมือนกัน เธอบอกฉันมา ว่าฉันต้องทำยังไงกันแน่เธอถึงจะยอมปล่อยไป? หรือเป็นเพราะว่าฉันแย่งพี่เฉิงเฟิงจากเธอใช่ไหม เธอถึงได้บีบบังคับฉันให้จนมุมหมดหนทางแบบนี้?”

มือที่จับตะเกียบของกู้หรันก็หยุดชะงักลง สุดท้าย ก็มีเสียง“ปึง”ดังขึ้นมา เธอลุกขึ้นยืน

เธอสูงกว่ากู้อันหนิงนิดหน่อย ตอนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ใบหน้าไม่ต้องแสดงสีหน้าอะไรออกมา ก็ดูมีรังสีที่น่าเกรงขามแล้ว

เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งลึกจริงจัง“อย่างแรก ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยอมปล่อยเธอไป แต่เป็นพวกเธอที่ไม่ยอมปล่อยฉันไปเลยต่างหาก”

“เธอบอกว่าฉันคอยจ้องเล่นงานเธออยู่ตลอด ทำลายชื่อเสียงของเธอจนพังย่อยยับ แต่เธอลองถามตัวเองดูสิ ว่ามีครั้งไหนบ้างที่พวกเธอไม่ได้เป็นฝ่ายมาหาเรื่องฉันถึงที่? ทำไม พวกเธอมาหาเรื่องฉันได้ แล้วฉันจะสู้กลับไปบ้างไม่ได้เลยหรือไง?”

“แล้วที่เธอบอกว่าฉันบีบบังคับให้เธอจนมุมไม่มีหนทาง เหอะ！”

เธอสบถออกมาอย่างเย้ยหยันหนึ่งที ยิ้มอย่างเย็นชา

“ฉันไปบีบบังคับเธอตั้งแต่เมื่อไร? ไม่ใช่เธอหรอกเหรอ ที่หาเหาใส่หัวตัวเอง รนหาที่ตายเอง ทำเองก็ยอมรับผลที่ตามมาเอง กฎแห่งกรรม ทั้งหมดทั้งมวลที่เธอได้รับในวันนี้ มันก็เป็นผลกรรมที่เธอทำมาตั้งแต่แรกไม่ใช่หรือไง?”

กู้อันหนิง“……”

เธอช็อกตกใจอยู่ตรงนั้น จ้องมองกู้หรันตาเขม็งอยู่แบบนั้น พูดอะไรไม่ออกสักคำ

กู้หรันกลับขี้เกียจที่จะสนใจเธออีก มองเธออย่างดูถูก ไมได้พูดอะไรอีก หยิบกระดาษมาเช็ดมือ ก่อนจะนั่งลงไปอีกครั้ง