วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 96

เฉิงเฟิงยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ว่าตัวเองถูกตบได้ยังไง

ก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของเหล่าบรรดาแขกรอบๆตัวดังขึ้นมา

“ให้ตายสิ！ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นชู้อย่างนั้นเหรอ?”

“ฝ่ายชายก็จริงๆเลยนะ แอบไปนอกใจฝ่ายหญิงไม่เท่าไร แต่ยังพาชู้ออกมากินข้าวแล้วถูกฝ่ายหญิงเจอเข้านี่สิ คิดๆแล้วก็อึดอัดชะมัด”

“ช่างหน้าไม่อายไม่มีใครเทียบเท่าเลยจริงๆ ฉันดูแล้วชู้คนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะสวยอะไร สวยไม่เท่าเมียหลวงเลยสักนิด ผู้ชายคนนี้ก็ตาบอดหรือไง เห็นกงจักรเป็นดอกบัว”

“ใครจะไปรู้ เผลอๆตอนที่ปรนนิบัติบนเตียงอาจจะดีกว่าก็ได้”

“……”

คนรอบข้างต่างพากันหัวเราะคิกๆคักๆออกมายกใหญ่

กู้อันหนิงยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าแดงไปหมด รู้สึกอับอายจนแทบอยากจะมุดหน้าหนีไปซะ

เธอพูดขึ้นด้วยความโมโห“เซี่ยหนัน！พูดมั่วซั่วอะไรของเธอ?”

เซี่ยหนันกอดอกยกคิ้วขึ้น

“ฉันพูดมั่วซั่วเหรอ? เป็นเธอไม่ใช่หรือไงที่ไปอ่อยคู่หมั้นของพี่สาวตัวเอง แล้วยังใส่ร้ายพี่สาวตัวเองอีก? ชิ ไม่รู้จริงๆว่าเด็กอายุยังน้อยแบบนี้ ไปเอาความโลภมากและโหดเหี้ยมร้ายกาจแบบนี้มาจากที่ไหนกัน”

“นี่เธอ！”

กู้อันหนิงอยากที่จะพูดหักล้าง

แต่พอหันหน้าไป ดันไปสบกับสายตาที่เยือกเย็นของกู้หรัน

คำพูดหักล้าง ก็ติดค้างอยู่ในคอทันที พูดอะไรไม่ออกอีก

ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ในเวลานี้เธอกลัวรู้สึกกลัวกู้หรันอยู่ไม่น้อย

บางทีเวลานี้ อาจจะเป็นเพราะเธอพ่ายแพ้ให้กับเธอมากเกินไป

ทำให้ตอนนี้เธอมีสภาวะป่วยทางจิตเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจอย่างร้ายแรง

กู้หรันก้าวเดินตรงเข้ามา

สายตาที่เย็นชา กวาดมองไปที่ตัวของเฉิงเฟิงและกู้อันหนิงไปหนึ่งรอบ

จากนั้นก็ ก็ไม่ได้หยุดลง พูดกับเซี่ยหนันต่อทันที“อย่าลดตัวลงไปกัดกับหมาสิ เธอจะไปพูดพล่ามอะไรมากมายกับคนพวกนี้ทำไม? เสียอารมณ์ทานข้าวหมด”