วิวาห์ลวงอลวนรัก นิยาย บท 98

กู้หรันแววตาเคลื่อนเล็กน้อย ลุกขึ้นมาอย่างสบายๆเป็นธรรมชาติ

“คุณหยวี คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอกับท่านที่นี่นะคะ ช่างบังเอิญจริงๆ”

เธอพูดจบ ก็หันมองไปยังสีโม่เฉิง

จากนั้นก็พูดยิ้มๆ“พูดตรงๆเลยแล้วกัน ฉันกับคุณโม่เฉิงรู้จักกันจริงๆค่ะ เอ่อ……เป็นพันธมิตรที่ร่วมงานกันทางธุรกิจทั่วๆไปน่ะค่ะ……”

“เป็นความสัมพันธ์แบบคนตามจีบและคนถูกตามจีบครับ”

จู่ๆสีโม่เฉิงก็เปิดปากพูดขึ้น

พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนตรงนั้นก็นิ่งเงียบไปทันที

ทุกคนต่างมองเขาด้วยความประหลาดใจ รู้สึกว่าไม่อยากจะเชื่อ

“ว่า ว่าไงนะ?”

คุณหยวีสงสัยว่าตัวเองจะหูฝาดไป

สีโม่เฉิงก็เลยพูดเน้นย้ำออกมาอีกหนึ่งรอบ

“ผมบอกว่า ผมกับคุณหรัน มีความสัมพันธ์แบบคนตามจีบและคนถูกตามจีบครับ”

คุณหยวี“……”

ประธานระดับสูงคนอื่นๆ“……”

ฉินจูที่อยู่ข้างๆตัวเขา“……”

กู้หรัน“……”

เซี่ยหนันก็อึ้งตะลึงไปเหมือนกัน

แน่นอนว่าเธอรู้จักสีโม่เฉิงอยู่แล้ว แม้ว่าจะไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่ก็เคยเห็นเขาในข่าวหรือไม่ก็ในนิตยสารใการเงินมาบ้าง

ในเวลานี้ จู่ๆได้มาเห็นเขาในชีวิตจริง ก็อึ้งตะลึงอยู่สักพัก ผ่านไปนานสองนานกว่าจะตอบสนองกลับมาได้

“ไม่ใช่สิ หรันหรันเธอ……”

เธอหยุดไปหลายวินาทีก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองอยากจะถามอะไร

“เธอรู้จักสีโม่เฉิง?”

กู้หรันลูบหน้าผากด้วยความปวดหัว

เธอรู้ว่า ในเวลานี้ ต่อให้เธอปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์

ผู้ชายคนนี้ ตั้งมั่นในใจแล้วว่าจะไม่ให้เธอได้อยู่อย่างสงบสุข

เธอถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง พูดขึ้นอย่างยอมรับชะตากรรม“รู้จัก ฉันกับคุณโม่เฉิง……”

เธอหันมองสีโม่เฉิง รู้สึกหมดหนทาง“ก่อนหน้านี้คุณโม่เฉิงเคยช่วยฉันเอาไว้ ดังนั้นพวกเราก็เลยมีมิตรภาพที่ลึกซึ้งต่อกัน”

ตอนที่พูดคำข้างหลัง ก็จงใจเน้นเสียงให้หนัก กัดฟันพูดออกมา

สีโม่เฉิงสีหน้านิ่งเฉย มีเพียงแค่แสงสลัวๆในแววตาเท่านั้น

คนอื่นๆที่เหลือต่างก็คลุกคลีอยู่ในแวดวงธุรกิจมาหลายปี แน่นอนว่าล้วนแต่เป็นคนที่มากประสบการณ์กันทั้งนั้น

สัมผัสได้ว่าบรรยากาศระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนั้นดูผิดแปลกอยู่ไม่น้อย จึงรีบเข้ามาพูดไกล่เกลี่ยทันที“เหอะๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ช่างบังเอิญเสียจริงนะครับ เอ่อคุณโม่เฉิง เราอยู่ที่นี่มานานแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่รบกวนพวกคุณหรันทานข้าวดีกว่าครับ……”

สีโม่เฉิงก็ไม่ได้ทำให้กู้หรันรู้สึกอึดอัดใจต่อ เดินแหวกผู้คนที่แออัดจอแจไปยังห้องไพรเวทที่จองเอาไว้

พวกกลุ่มคนก็พากันเดินทยอยจากไป