ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 170

“ในฐานะพระชายา ก็ควรอยู่ในจวนจัดการเรื่องภายในให้ดี!”

น้ำเสียงเย็นชาแข็งกระด้างของนางทำให้หนานหว่านเยียนเกิดความไม่พอใจ ขณะที่กำลังจะอ้าปากพูด หนานหว่านเยียนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนก…

“องค์ชายสิบสาม องค์ชายสิบสาม เจ้าเป็นอะไรไป?!”

นางมองกลับไปในทันใด เห็นพระชายาสิบกำลังอุ้มองค์ชายสิบสามด้วยความตื่นตระหนกและเป็นกังวล ส่วนองค์ชายสิบสามในเวลานี้เอามือกุมหน้าอกหายใจไม่สะดวก ไอไม่หยุด ดวงตาที่สดใสขมุกขมัวเหมือนปกคลุมด้วยละอองน้ำ ดูท่าทางเจ็บปวดจนเหลือทน

หอบหืดหรือ!?

หนานหว่านเยียนสะดุ้งโหยงรีบวิ่งไปข้างหน้า

ในเวลานี้ฮองเฮาหน้าซีดด้วยความตกใจ รีบตะโกนว่า “รีบตามหมอหลวง! เร็วเข้า!”

ให้ตายสิ! ทำไมจึงมักจะล้มป่วยในเวลานี้นะ!

สวีหว่านหยิงประคององค์ชายสิบสาม มองไปทางหนานหว่านเยียนมือไม้อ่อนไปหมด พูดอย่างร้อนใจ “ทำยังไงดี? พี่สะใภ้หก องค์ชายสิบสามมีอาการหอบหืดตั้งแต่กำเนิด นั่นเป็นสาเหตุที่มารดาของเขา…”

หนานหว่านเยียนสงบสติอารมณ์และพยักหน้าบอกเป็นนัยให้สวีหว่านหยิงอย่าตื่นตระหนก จากนั้นก็เริ่มลงมือเตรียมช่วยชีวิตคน

นางกดจุดเฟ่ยหยูขององค์ชายสิบสามด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งเตรียมพร้อมไว้

หนานชิงชิงและเจียงหรูเยว่คอยมองอยู่ข้างๆ ใจเต้นตุ้บๆ

ฮองเฮาเห็นหนานหว่านเยียนกำลังจะลงมืออีกครั้ง ก็รีบตวาดห้าม “หนานหว่านเยียน! คำสั่งของข้าเจ้าทำเป็นหูทวนลมหรือ? หยุดนะ! มีอะไรรอหมอหลวงมาแล้วค่อยว่ากัน!”

องค์ชายสิบสามมีพระชนมายุแปดพรรษา ตามกฎแล้ว เมื่อชายหญิงอายุได้เจ็ดขวบปีจะไม่สามารถนั่งเคียงข้างกันได้ ควรรักษาระยะห่างจากกัน ตอนนี้หนานหว่านเยียนเมินเฉยไม่สนใจนาง กล้าตบหน้านางในที่สาธารณะหรือ?

หนานหว่านเยียนรู้สึกรำคาญ ไฟโทสะพุ่งทะยานขึ้นมา หันขวับกลับไปจ้องเขม็งใส่ฮองเฮา

“เสด็จแม่ นี่มันเรื่องความเป็นความตาย! กว่าหมอหลวงจะมาถึงที่นี่ เกรงว่าจะต้องใช้เวลาอีกครึ่งก้านธูป จะพลาดช่วงเวลารักษาที่ดีที่สุดไป องค์ชายสิบสามอาจตายได้! ถึงเวลานั้นท่านจะรับผิดชอบไหวหรือ?”

สวีหว่านหยิงเห็นใบหน้าที่ยังไร้เดียงสาขององค์ชายสิบสามนั้นเหยเกไปหมดแล้ว จึงรีบจับมือของหนานหว่านเยียน

“พี่สะใภ้หก ท่านรีบช่วยองค์ชายสิบสามเถอะ! เขา เขากำลังจะทนไม่ไหวแล้ว! เสด็จแม่ ได้โปรดอนุญาตให้พี่สะใภ้หกช่วยองค์ชายสิบสามด้วยเถอะ!”

ฮองเฮาตกตะลึงกับคำถามร้ายแรงของหนานหว่านเยียน พูดอะไรไม่ออก

นางรู้ดีว่าอาการหอบหืดขององค์ชายสิบสามติดตัวมาตั้งแต่ออกจากครรภ์มารดา เขาเป็นองค์ชายที่มีชันษาน้อยที่สุด ทรงเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้มาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ให้นางมาดูแลองค์ชายสิบสามแน่นอน

แต่อาการหอบหืดนั้นรักษาไม่หาย มารดาของเขาก็เป็นเช่นนั้น…

โง่จริง วันนี้ลืมให้คนนำยาขององค์ชายสิบสามมาได้อย่างไร!

ฮองเฮามีความคิดนับหมื่นพันอยู่ในใจ แต่เมื่อนางลองคิดดูอีกครั้ง วันนี้หากหนานหว่านเยียนช่วยชีวิตเอาไว้ไม่ได้ ตนก็จะมีเหตุผลที่จะลงโทษนางได้อย่างชอบธรรม ถึงขั้นสามารถฆ่านางได้เลย!

ขณะที่ฮองเฮากำลังเอ่ยปากอนุญาต ก็ได้ยินเสียงขันทีตะโกนเสียงสูงว่า “ฮ่องเต้ อ๋องอี้เสด็จ…”

ทุกคนตกอยู่ในความโกลาหลทันที กลัวจนขาอ่อนไปหมด คุกเข่าลงคำนับกับพื้น

กู้จิ่งซานเดินเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง ตามด้วยกู้โม่หาน

กู้โม่หานมองหาร่างงดงามในฝูงชน พอเห็นหนานหว่านเยียนไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

แต่เมื่อเห็นองค์ชายสิบสามอยู่ในสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก เขาก็ขมวดคิ้วก้าวไปข้างหน้า

หัวใจของฮองเฮาเต้นตุ้บๆ ได้ยินกู้จิ่งซานถามสวีหว่านหยิงที่กำลังน้ำตานองหน้าด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“พระชายาสิบร้องไห้ทำไม? เกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายสิบสาม? พูด! เกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

สวีหว่านหยิงทรุดลงกับพื้น เช็ดน้ำตาไปพลาง ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปพลาง “สะ…เสด็จพ่อ น้องสิบสามเป็นโรคหอบหืด พี่สะใภ้หกอยากช่วยเขา แต่เสด็จแม่ห้ามไว้ ไม่ให้นางช่วย ลูก ลูก…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของฮองเฮาก็มืดมนลงราวกับเขม่าก้นหม้อทันที

ไม่รอให้กู้จิ่งซานได้ตอบสนองใดๆ หนานหว่านเยียนก็เอื้อมมืออีกข้างไปกดจุดซินซู่และเก๋อซู่ขององค์ชายสิบสาม แล้วชิงพูดขึ้นก่อนด้วยสายตาอันเฉียบคม

“รีบช่วยคนเร็วเข้า! ไม่งั้นจะสายเกินไป…”

กู้โม่หานได้ยินสิ่งที่พระชายาสิบพูด ก็หน้านิ่วคิ้วขมวดเดินไปหาหนานหว่านเยียน “รีบช่วยน้องสิบสาม”

เขาเชื่อมั่นในฝีมือการรักษาของนาง

หนานหว่านเยียน “อืม”